jy nie ’n hoed nie?” wil hy weet toe sy langs hom inklim.
“Dis die een ding waaraan ek nie gedink het om in te pak nie,” verduidelik sy verleë. “Ek sal so gou as moontlik iewers een koop.”
Hy vroetel onder sy sitplek en bring ’n verkreukelde laphoedjie te voorskyn. “Sit dit op. Afrika se son speel nie met wit gesigte nie.”
Sy gehoorsaam gedweë, al kan sy haar indink hoe potsierlik die verkreukelde ding haar laat lyk.
“Neem jy dikwels toeriste op safari?” probeer sy ’n geselsie aanknoop terwyl hulle oor die grondpad skommel.
“Nogal.”
Net dit. Asof hy nie lus het vir haar geselskap nie.
Sy sluk. Kommunikasie is duidelik nie een van die Duitser se sterk punte nie. Sy wonder watse tipe gids hy vir ’n groep toeriste sal uitmaak.
Maar sy kom gou agter dat sy hom onderskat het. Skaars het hulle die groepie mense – twee getroude pare, twee enkellopende vroue en ’n gesellige bleskopomie met ’n boepie – opgelaai, toe hy ’n behoorlike metamorfose ondergaan. Hy is die ene sjarme en glimlagte, sodat sy skaars haar oë en ore kan glo.
Sy haal haar skouers op. Wat maak dit saak dat sy die man nie verstaan nie? Sy soort verstaan ’n mens gewoonlik nie.
Om met ’n kronkelpaadjie al teen die Zambezi-rivier op in ’n oop voertuig wild te soek, is meer as waarvoor sy gehoop het vir haar eerste dag. Sy voel die wind teen haar wange en ruik die vreemde kruiegeur van ’n plant wat sy nie ken nie. En sy is byna jammer dat sy nie hier kan wees net met die doel om dit te geniet nie. Soos die gaste, wat in vervoering is oor elke rooibok en vlakvark.
Toe ’n troppie vlakvarke met sterte wat soos klein antennas regop skiet voor die voertuig wegskarrel, verduidelik Gunther: “Dis sodat die kleintjies hulle ouers kan volg as hulle in lang gras moet weghardloop. Kyk, die haarklossie aan die punt van die stert vorm ’n vlaggie.”
Hy hou geduldig stil as iemand ’n foto wil neem, of wanneer ’n dier met een van die vele wildspaadjies wat afkom rivier toe voor hul voertuig verby beweeg. Hulle sit nog en kyk hoe ’n paar kameelperde die hoogste blaartjies van ’n doringboom afstroop, toe Gunther skielik sy hand ophou. “Sjuut!”
Net dit, en almal is die ene aandag.
“Daar,” beduie hy, “links van die wildevy.”
Nina sien die wit tande eerste. Toe die massiewe ore wat flap. Verder na agter is nog beweging.
“Dis ’n hele trop,” fluister sy asemloos. “Is dit veilig so naby met die mense in die oop voertuig?”
Die oomblik toe die woorde uit is, kan sy haar tong afbyt. Sekerlik gaan Herr Gunther nie daarvan hou dat sy oordeel bevraagteken word nie.
“Solank ons stil is en uit hulle pad bly, is ons veilig.”
Sy kan nie agterkom of dit ’n teregwysing is nie. Die toeriste is in elk geval te bang om te praat. Hulle beduie met handgebare wat rukkerig van opwinding is vir mekaar waar om te kyk, en hou hul kameras gereed. Sy twyfel of hulle al besef daar is heelwat meer as net die voorste een.
Toe kom ’n olifantbul ’n paar meter voor hulle uit die bosse. Hy swaai sy massiewe kop heen en weer, draai skuins in hul rigting en flap sy ore dreigend. Agter hom kom nog een, en dan nog een.
Gunther gooi die voertuig in trurat en retireer soos blits. Die gaste is tjoepstil geskrik. Eers toe hulle op ’n veilige afstand tot stilstand kom, stap die ou belhamel doodluiters oor die pad. Toe kan hulle ongesteurd sit en kyk hoe die hele trop olifante met ’n wildspaadjie langs rivier toe tou.
Almal begin deurmekaar giggel en fluister.
“Olifante val nie sommer aan nie,” verduidelik Gunther toe die laaste van die trop oor die pad is en agter die rivier se hoë grondwal verdwyn. “Solank mens in jou voertuig en uit hul pad bly. Dikwels is hul sogenaamde aggressie net ’n vertoning van hul baasskap.”
Hy sit die voertuig in rat en ry stadig verby die plek waar die olifante gestaan het. ’n Mens kan nou skaars glo dat daar pas ’n hele trop van Afrika se bosreuse verbygetrek het, dink Nina.
Sy kan nie help om te wonder of Gunther se verduideliking aan haar of aan die toeriste gerig was nie, maar sy kry nie veel tyd om daaroor te tob nie. Hy hou by ’n plaat ilalapalms stil en klim uit. Hy maak ’n paar van die blinkbruin vrugte wat van die palms afgeval het bymekaar. Terwyl hy verduidelik wat dit is, deel hy dit onder die gaste uit.
“Kyk of julle dit kan stukkend kry,” sê hy en tik op die harde dop van een van die vrugte. “Netnou wys ek vir julle hoe dit lyk as dit eers deur ’n olifant se pens gegaan het.”
Hy gee ook een vir Nina aan. Toe sy dit by hom aanvat, raak hul vingerpunte aan mekaar en ontmoet hul oë. En ja, sowaar, Herr Gunther Becker glimlag vir haar.
Hy haal sy knipmes uit en gee dit vir die omie met die boep aan. “Probeer solank die ding uitmekaarkry sodat julle kan sien hoe ’n harige massa rondom die eintlike pit saamgekoek is.”
Haar werkgewer is duidelik ’n totaal ander mens hier in die wildpark, dink Nina toe hulle verder ry. Dis duidelik dat hy die park goed ken. En met dié dat hy gereeld toeriste hierheen bring, is dit natuurlik baie maklik om ook vir ander doeleindes hierheen te kom.
Haar lyf ruk vorentoe toe Gunther skielik skerp remme aanslaan. Soos ’n prehistoriese kolos is ’n yslike witrenoster ’n ent voor hulle rustig aan die wei op ’n oop stuk vlakteveld.
“Gaan nader,” dring iemand aan, terwyl almal na hul kameras en verkykers gryp.
“Nee, jammer!” Gunther is vasberade. “Dis ou Gumboots. ’n Mens speel nie met hom nie. Sy ma is kleintyd langs hom deur ’n wildstroper doodgeskiet. Vandat hy volwasse is, haal hy sy aggressie uit op enigiets wat lyk of daar mense in kan wees.” Hy gee ’n laggie. “Hier ry heelwat voertuie rond wat die merke van sy gevaarlike horing dra.”
Deur ’n wildstroper doodgeskiet… En hy vertel dit sommer net so.
Die speurder in Nina neem oor. “Is dit ouens soos Douw wat ek netnou by die lodge ontmoet het se taak as ereveldwagter om stropery te probeer beheer?” vra sy sonder om te verklap wat regtig agter haar vraag sit.
Gunther haal sy skouers op. “Douw Jonck is een van daardie tipiese Afrika-karakters. Sy pa was ’n grootwildjagter, nou probeer hy sy lyf hier rondgooi.”
A, dink Nina, aggressie! ’n Tipiese reaksie. Herr Gunther, as jou land se natuurbewaringsmanne reg is in hul vermoede dat jy betrokke is by ’n grootskaalse stropersindikaat, gaan ek jou vastrek. Dit belowe ek jou!
“O! Ek dog net hy is darem nie so ’n snaakserige mannetjie soos daai Jack-ou nie.”
Sy probeer onbetrokke klink, maar sy is oortuig daarvan dat ’n geselsie met Jack dalk ’n paar interessanthede kan oplewer. En hy lyk soos iemand van wie ’n mens maklik kan hou.
“Ag, ou Jack!” sê Gunther. “Hy is maar soos hy is. Drink te veel, soos die meeste van die ouens hier rond, en probeer vreeslik hard rokjagter speel. Maar eintlik is hy so onskadelik soos ’n bul met ’n af horing.”
Nina
