style="font-size:15px;"> Verbeel sy haar of irriteer haar nuuskierigheid Gunther? Of is hy maar geïrriteerd met almal rondom Nyati Lodge?
Sy vra liewers nie verder uit nie, en die res van die rit verloop gesellig. Gunther is weer die vriendelikheid self. Hy nooi hulle om uit te klim toe hy by ’n platgetrapte bol droë olifantmis in die pad stop.
“Kyk,” beduie hy en krap klein, ronde, neutagtige sade tussen die verteerde stoppels uit. “Dis die deel van die palmsaad wat weer moet ontkiem. In die olifant se pens word die harde dop en die veselrige omhulsel verteer sodat net die neutkern oorbly. As hy dit dan teruggee aan die natuur, is dit kompleet met bemesting en al, honderd persent gereed vir ontkieming.” Hy kyk op na Nina. “Indrukwekkend, nè?”
“Ongelooflik!” Sy kry dit reg om hom vas in die oë te kyk.
“As mense tog net nie alewig wil ingryp waar hulle nie hoort nie,” praat hy asof met homself. “Dan kán die natuur vir homself sorg.”
“Jy bedoel?” lok sy hom uit.
“Dat alles in die natuur deel van ’n groter geheel is. Mense betoog dat die olifante in die park die plantegroei verniel, maar soos met die ilalapalms is hulle deel van ’n veel groter ekosisteem.”
Nina weet nie of sy reg gehoor het nie. Wat die man nou praat, strook nie met die vermoedens oor hom nie. Dat hy al oor die hele Afrika met sy stropery besig was, maar hom deesdae op kleiner, meer eksotiese spesies toespits. Seker omdat die internasionale verbod op ivoorhandel daardie bedryf al moeiliker maak. Sou die man se sensitiwiteit net ’n front wees wat hy voorhou om sy wandade te verbloem?
“Jammer dat mens die stropers nie sover kan kry om dié teorie te glo nie,” troef sy hom.
Hy kyk haar reguit in die oë toe hy sê: “Stropers praat ’n ander taal, juffrou Joubert. Die taal van geld!”
“My naam is Nina. Sulke formaliteit is seker nie nodig as ons voortaan gaan saamwerk nie,” verander sy slim die onderwerp.
“Nee, seker nie,” klap hy weer toe.
Sy besef dat met wat Gunther Becker so pas gesê het, hy niks erken of ontken het nie. Hierdie man, dink sy, gaan net soos die saad van die ilalapalm nie ’n maklike neut wees om te kraak nie!
Sy draai haar kop weg voordat Gunther dalk die trek op haar gesig optel. Dis nog iets wat haar kollegas altyd gesê het: dat as sy vasberade is, is dit asof haar groen oë deur ’n mens kyk. En haar tong sal baie effens oor die linkerkant van haar bolip vee.
Maar skielik weet sy net sy moet terugkyk. Sy betrap Gunther se blik op haar gesig. Soos ’n skuldige skoolseun kyk hy haastig weg.
Byna asof in dieselfde beweging beduie hy doodkalm na ’n alleenloper-buffelbul wat naby die rivierloop staan.
“Alleenloper-bulle kan nogal gevaarlik wees,” gesels hy met niemand in die besonder nie. “’n Mens moet hulle nie onderskat nie.”
Nina haal diep asem. Hoekom sê iets vir haar dit was nie ’n toevallige opmerking nie?
Dan sal ek sorg dat jy mý ook nie onderskat nie, Gunther Becker, besluit sy. Sy keer haar tong wat na haar bolip beweeg net betyds. Maar nie voordat sy gevoel het hoe droog haar lippe is nie.
Dis al laat toe hulle terugkom by Nyati. In die sitkamer is reeds ’n klomp gaste om ’n gesellige kaggelvuur bymekaar.
“Hulle het ons nie op die oomblik nodig nie,” sê Gunther gemoedelik. “Met ou Gogo in die omgewing is hulle meer as versorg. Kom, dan gaan wys ek vir jou die jetty.”
“Wie’s ou Gogo?” wil Nina weet. Sy ril van die aandluggie, wat eensklaps begin byt het. Die dag was so heerlik warm dat sy skaars onthou het dis Juliemaand.
“Gogo is die tradisionele benaming vir ’n ouma. Dis oorspronklik blykbaar uit Zulu afkomstig, gewoonlik ten opsigte van ’n kinderoppasser,” verduidelik hy.
Hy hou sy baadjie, waarmee hy oor sy arm gestaan het, doodluiters na haar uit. “Maar ek het haar hier kom kry in die rol van ’n soort gasvrou, en ek moet sê, sy spaar my baie ure van ledige praatjies maak met die gaste. Sy het nogal ’n unieke manier van gesels.”
Toe sê hy met ’n snorklaggie: “Hang om die baadjie. Jy is blou van die koue.”
Nina huiwer. Hoe sal dit lyk as sy vrou…?
Maar Douw het gesinspeel dat sy vrou weg is. Sy gooi die baadjie oor haar skouers en kry dit reg om kalm met die gesprek voort te gaan.
“Die oorsese mense hou seker daarvan om meer van die plaaslike bevolking te wete te kom. En iets sê vir my jy is nie iemand vir onnodige leë praatjies nie.”
“Jy’s nogal reg.” Toe, na ’n oomblik van stilte: “Miskien kan Gogo jou teenwoordigheid aanvanklik as ’n soort bedreiging sien. Dit sal goed wees om haar maar te laat begaan.”
“Maar natuurlik! Om eerlik te wees is die gedagte om aand ná aand met vreemde mense te moet gesels vir my ook ’n bietjie van ’n verskrikking. By die oord waar ek gewerk het, was ons nie so nou by die gaste betrokke nie.”
“Nou toe. Kom ons gaan.”
Hy stap voor haar uit. Sy volg hom met die nou paadjie langs tussen die bome deur. Op die rivierwal maak die bome oop. Voor hulle vaar bote van alle groottes en vorms op die stil water van die Zambezi.
“Kyk net hoe kom die bote terug,” beduie hy openlik geïrriteerd. “Die toeriste neem alles oor. Hulle kyk hoeveel hulle kan eet en drink en jol, en mis die hele idee van ’n Afrika-ondervinding.”
Die jetty is ’n enkele plankdek wat oor die water strek, met net een boot by die vasmeerplek.
“Dis Ranger, die lodge se jet boat,” verduidelik Gunther. “Dis die enigste plesierboot in die omgewing wat tot teenaan die eilande kan vaar.”
Hy sal dus heel gemaklik op enige eiland in die rivier kan kom, neem die speurder in haar oor. En die eilande en rivieroewer is juis die blyplek en broeiplek van verskeie eksotiese voëls.
“Gaan die boot snags ook na die eilande?” vra sy so normaal moontlik.
“Bote word nie ná sononder sonder ’n permit op die rivier toegelaat nie.”
Verbeel sy haar of is hy weer afsydig? Hierdie man verwar haar. Op die oog af is hy – behalwe vir sy duidelike ongeduld en handomkeer-gemoedstoestande – iemand met ’n sensitiewe gees, die teenpool van ’n roekelose stroper. Hoe versoen ’n mens dit?
Philip het gesê die Zambiese owerhede het moed opgegee om hom te probeer vastrek, want hy is net eenvoudig te glibberig vir hulle manne. Is sy sogenaamde aanvoeling vir die natuur deel van ’n slim spel?
Hulle vermoed natuurlik ook dat van hulle eie manne met hom saamwerk, daarom dat hulle ’n buitestander wou kry. Sy kan nie help om wrang te glimlag nie. Dit was nogal skerp van hulle om dadelik die geleentheid te sien toe dit bekend word dat Gunther op die uitkyk is vir hulp by die lodge.
Sy besluit om dit vir eers daar te laat. Om net vir hierdie een aand haar te verbeel sy is ’n doodgewone mens soos al die ander toeriste. Nie iemand met ’n verskuilde agenda nie.
