sy gesig. “Die een wat nie agtergekom het dat die gas opraak nie.”
Hy praat goeie Engels, met ’n effense aksent. Nina gryp sy hand dankbaar vas. Oplaas iemand wat haar tuis laat voel en wat ’n sin vir humor het!
“Hallo, Amos! Miskien kan ons iets probeer uitwerk sodat dit nie weer gebeur nie.”
“Kom ek gaan wys jou die kombuis,” sê die klein mannetjie met die wye glimlag. Hy hou die swaaideur tussen die kombuis en die eetkamer oop sodat sy kan instap.
Een blik na die vertrek en Nina weet dat sy nie vir Amos op sy gestalte moet takseer nie. Dis duidelik dat hy kan raak vat. In elk geval as sy moet oordeel aan die skitterblink kombuis met elke ding op sy plek.
“Hier het al baie kos uit hierdie kombuis geloop,” beduie Amos laggend. “Partykeer so tussen die troubles deur, maar op die ou end kry almal geëet. Ek hoop jy gaan die voorrade vir ons bestel. Herr Gunther kom nie altyd by alles uit nie.”
“Nou wat maak julle as die mense moet eet en iets kom kort?”
“Ag,” haal hy sy skouers met ’n beskeie gebaar op. “Daar het al raapblare in plaas van spinasie in die quiche gegaan – en almal het hulle vingers afgeëet. En as die brood op is, bak ons vetkoek of plaatkoekies. Daar is altyd ’n plan.”
Ek en hierdie man sal goed klaarkom, dink Nina. Ek hou van iemand wat sê daar is altyd ’n plan.
Sy besluit om solank die wêreld buite ’n bietjie te verken, sodat sy kan sien wanneer haar werkgewer terugkom en sy vir hom in die kantoor kan gaan wag. Sodat Herr Gunther nie weer ’n oorval kry omdat sy nie is waar hy haar bestel het nie!
“Ek is bly ons het ontmoet, Amos. Ons sal mekaar weer sien,” groet sy voor sy uitstap.
Miskien kan sy tog gou gaan kyk hoe die chalets verskil van haar karige woonkwartiere. Daar kom juis nou twee werkers met beddegoed by nommer 7 uit. Wat seker beteken dat dit op die oomblik leeg is.
Sy is aangenaam verras met wat sy binne die chalet aantref. Die grasdak verskaf ’n koel koepel in die ruim vertrek met die leiklipvloer en los grasmatjies. Dieselfde aardse kleure van die sitkamer word in die kamers herhaal. Daar is maskers en Afrika-kuns teen die mure, geweefde grasblindings voor die vensters, en selfs ’n praktiese leeslamp met ’n gevlegte sisalskerm op die kassie voor die bed.
Die badkamer is ’n verrassing. Die stort is uit ruwe klip gebou en is met plante omsoom; dit vorm blykbaar ’n miniatuurwaterval wanneer die krane oopgedraai word. Die wasbak en toilet is versteek in rowwe houtstompe. Dis beslis vindingryk vir ’n Afrika-atmosfeer sonder die gebruiklike afgesaagde bedrukte stowwe. Definitief ’n blyplek met karakter vir enige toeris wat die gevoel van Afrika wil kry.
’n Dreuning lok haar haastig na buite. Sy is net betyds om te sien hoe Amos haastig draf om die gasbottel wat Gunther besig is om uit die voertuig te laai by hom te neem. Sy sorg dat sy vinnig in die kantoor kom.
Hy kom kort na haar binne. “O, jy’s al hier.”
Wat is sy veronderstel om te antwoord? Ja, ek’s hier, soos jy kan sien?
Maar sy sê niks. Gaan sit net ongenooid op een van die groot rietstoele wat in ’n gesellige hoek skuins voor die lessenaar gerangskik is.
Hy gaan sit by die lessenaar, leun met albei elmboë op die blad voor hom en druk sy vingerpunte teen mekaar. “Wat het jou laat besluit om Zambië toe te kom?” wil hy uit die bloute weet.
Amper vang hy haar onkant. Hy kan tog nie iets vermoed nie? Maar jare se ondervinding om vinnig te dink en nie haar emosies te wys nie sorg vir ’n oortuigende antwoord.
“’n Vakansieoord in Bloemfontein is nie juis die opwindendste plek as werksbevrediging vir ’n mens belangrik is nie.”
“En jy dink dit sal hier opwindend wees?”
“Nee, nie opwindend nie. Hopelik interessant en bevredigend.”
“Hang seker af wat jy bevredigend en interessant noem?”
Sy voel meteens heeltemal in beheer van die situasie. “Meneer Becker, bevredigend sal vir my wees om my werk doeltreffend te doen, en die omgewing sal darem seker interessant wees. En ja, ’n gemaklike werksverhouding sal ’n bonus wees.”
“O! Dan verstaan ons mekaar.” Sy vingerpunte vorm steeds ’n piramide tussen hulle.
“As ek kan weet presies wat van my verwag word, ja.”
Daar is skielik ’n trek van iets wat ’n glimlag kan wees agter sy baard, maar sy oë bly uitdrukkingloos.
“Ek dink ek het dit in die e-pos duidelik gemaak. By Nyati is almal verantwoordelik vir alles. Die kroegman behartig ontvangs, die kelners speel ook portier, en as die kamerbediendes agter raak, spring jy in en trek beddens oor. Ek het al self in die kombuis uitgehelp.”
Sy reageer doelbewus nie, en verplig hom só om voort te gaan.
“Behalwe vir die kantoorwerk, verwag ek dat jy in beheer sal wees van die restourant, wat werkroosters, voorrade en spyskaarte insluit.”
Hy breek die piramide van sy vingers, neem ’n pen van die lessenaar af en speel met ’n irriterende in en uit geklik daarmee. “Toesig oor die chalets en die skoonmakers is ook jou verantwoordelikheid. En wanneer ek nie hier is nie, sal jy besprekings doen en ook die gaste ontvang.”
Sy knik. “Dit behoort in orde te wees. Ek het netnou by een van die chalets ingeloer. Dis werklik pragtig.”
So byna sê sy iets oor Amos se netjiese kombuis, maar sy byt haar woorde terug. Nou is miskien nie die regte tyd om hom aan die kok te herinner nie.
“Net nog iets,” gaan hy voort asof haar pluimpie oor die chalets hom nie raak nie. “Soms sal jy bereid moet wees om gaste by die Vic Falls-lughawe te ontmoet of af te sien.”
“Klink lekker,” flikker haar ou spontaneïteit op. “As ek dit nie mis het nie, ry jy oor die brug by die valle en –”
“En gaan jy heen en terug vier keer deur ’n grenspos. Nogal ietwat van ’n schlep.”
“As ek dan moet kies tussen schlep sonder natuurskoon of schlep met natuurskoon, kies ek laasgenoemde.”
Hierdie keer wil-wil ’n beduidenis van genaakbaarheid sy oë bereik.
“Hang af of jy natuurskoon sal bly raaksien agter ’n vuil grenspos met lastige bobbejane wat die moontlikheid benut om in elke onbewaakte voertuig in te glip op soek na kos. Jy’s ’n idealis, soos almal wat Midde-Afrika toe kom.”
“Nee, jy’s verkeerd! Ek’s ’n realis. Daarom is ek hier.”
Sy liggaam buig terug. Hy los die pen, stut sy elmboë weer op die lessenaar en vou sy vingerpunte inmekaar onder sy ken. “Hoekom hét jy na Midde-Afrika gekom?”
Waarom hou die man aan daarmee? Goed dan, oor ten minste een aspek kan sy ten volle eerlik wees.
“My verloofde het my gelos vir ’n ander vrou. Ek wou kom heel word.”
Haar openhartigheid vang hom blykbaar onkant. Sy vingerpunte
