dis seisoenale werk en ek sou graag …”
“ ’n Vaste inkomste wou hê. Ja, ek weet. Is dit nie waarna almal verlang nie?”
Mevrou Hugo is nie onvriendelik nie, maar Xante weet nie mooi hoe om haar stemtoon te interpreteer nie. Is sy sarkasties of wat?
“Mevrou, ek –”
“Ek bedoel dit as ’n kompliment, juffrou …” Sy kyk af na Xante se CV wat voor haar op die tafel lê: “… Knobel.” Sy kyk op en glimlag. “Ons stel jou graag aan. Ek is net verbaas dat iemand met jou kwalifikasies en ervaring so ’n pos wil hê. Maar as dit is om ’n voet in die deur te kry in die Kaapse modewêreld, dan verstaan ek dit. Ek het ook heel onder begin. Geluk.”
Xante voel lus om haar kop ’n paar maal te skud. Die ou dame het haar nou heeltemal ontkant gevang. Hulle het nog nie eens geëet nie, en die saak is sommer kant en klaar afgehandel!
“Ek … Dankie, ek waardeer die … kompliment. Ek sal u nie teleurstel nie.”
“A! Hier is die sjampanje – kom ons klink ’n glasie,” sê Riël joviaal. “Welkom in ons span, Xante.”
Xante verkyk haar aan die verskeidenheid soesji, maki en reënboogrolletjies wat die kelner voor hulle neersit. Dit lyk sowaar te mooi om te eet, maar sy het vroegoggend laas ’n stukkie beskuit saam met koffie gehad en is nou rasend honger.
Terwyl Xante wasabi in die sojasous inroer, voel sy mevrou Hugo se blik op haar.
“Vergewe my dat ek so reguit is, maar ek werk my lewe lank met modelle – jy is lank, jy is skraal en jy het ’n interessante gesig, so hoekom wil jy – met jou voorkoms – ágter die kamera wees en nie daarvoor nie?”
Xante se eerste reaksie is eerlikheid: Omdat ek dit nie kan vat dat mense – enigiemand – na my kyk nie! Maar sy weet dit sal belaglik klink. Sy kyk immers die hele dag lank na mense deur haar kamera se lens.
Sy lag gemaak lighartig. “Ek voor ’n kamera? Nee, goeiste, mevrou! Dis net nie ek nie. Ek neem al foto’s vandat ek kan onthou en dis my enigste groot passie. Vóór ’n kamera kry jy my nooit. Ek bedoel,” probeer sy verskoning maak, “nie ‘jy’ soos mevrou self nie, maar ‘ ’n mens’ – enigeen …”
Mevrou Hugo waai haar met ’n hand stil. “Ek het dit reg verstaan. Toe dan, eet gerus.”
Xante kyk na die silwerskinkbord en kan haar oë skaars glo. Riël het in stilte feitlik die helfte van die soesji verorber!
“Skuus,” maak hy halfhartig verskoning, “ek was honger.”
“Umfaan, wat kyk jy so na daardie mense?”
“Hoe nou?” vra Faan verward en kyk na Katrien.
“Die kind probeer seker nou al goed drie minute om jou aandag te kry.” Meneer Viljoen senior se stem is rustig, geamuseerd. “Dis ’n mooi meisiekind daai, maar darem nie mooier as onse klein Katrien nie!”
Faan bring sy aandag terug na sy eie tafel. Hy glimlag sameswerend met sy pa en draai dan na Katrien. “Ek ken die ou tannie van iewers af, maar ek kan haar net nie geplaas kry nie. Wil jy sorbet vir nagereg hê?”
“Mag ek?”
“Vanaand mag jy.”
“Terloops, Faan,” sê sy ma en leun oor na hom, “dis een van die dae Katrien se verjaarsdag. Het jy lus om dit saam met ons te vier?”
Faan weet hy bly net te lank stil, maar hy weet nie hoe om te reageer nie. Katrien word tien. Hy weet dit. Dis ’n belangrike verjaarsdag … hoewel, elke verjaarsdag is sekerlik belangrik.
“Ma … Wat beplan julle?”
“Katrien wil graag ‘iets avontuurliks’ doen.” Sy ma kyk met soveel liefde na Katrien dat hy skielik verskriklik skuldig voel.
“Wat skinder julle?” vis Katrien onbeskaamd.
“Ons praat oor jou verjaarsdag, liefie. Ek vertel vir Umfaan dat jy lus het vir avontuur.”
“O, ja! Umfaan, al die ander meisies wat ek wil nooi, is soos ek. Hulle hou nog van klim en hardloop en speel en als. Niemand anders hou sulke soort partytjies nie, en ek wil!”
“Het julle idees?” vra Faan geamuseerd.
“Ouma sê met dié dat mens nie in die Kaap weet of dit mooiweer gaan wees in Augustus nie, moet ons kyk na ’n binnenshuise plek.”
“Ek het so ’n bietjie rondgevra,” voeg meneer Viljoen by, “en daar’s ’n binnenshuise rotsklimplek.”
“Die een in Obs?” vra Faan. Sy blik dwaal weer na die vrou met die rooiblonde hare. Iets aan haar fassineer hom, maar hy kan nie besluit wat dit is nie.
“Einste. Hulle doen kinderpartytjies – groepe van tien.”
“En toe’t ons gedink, Umfaan,” val Katrien weer in en sit haar handjie op sy arm, “toe’t ons gedink dan nooi ek nege maatjies en saam met my is dit tien. Tien kinders vir my tiende verjaarsdag!”
Faan bring sy blik met moeite terug na die kind voor hom. “Dit klink uitstekend, Katrien. Gaan jy my ook nooi?”
“Sal jy kom, Umfaan? Sal jy rêrig kom?”
“Ek sal, as jy my nooi.”
“Ek sal jou kaartjie vir jou moet e-pos, want dis al vólgende Vrydag – nie hierdie Vrydag wat kom nie, die volgende ene. Belowe jy sal kom?”
“Ek belowe.”
Xante voel hoe die druk in haar opbou. Sy wéét iemand kyk vir haar. Sy voel dit. Haar hart begin in haar borskas skop-skop. Sy wil kortasem word.
Sy sit haar eetstokkies skuins oor haar bordjie neer. Sy trek haar asem deur haar neus in.
“Ek wonder oor jou,” sê mevrou Hugo. “Sal jy tevrede bly?”
“Mevrou …?” Xante probeer haar stem so gelykmatig as moontlik hou.
“Ek wonder maar net. ’n Fotograaf het gewoonlik ’n kunstenaarstemperament. Sal jy dan nou anders wees?”
“Ek is vreeslik doodgewoon, mevrou …” Sy druk haar vuiste teen haar borsbeen; leun teen die tafel.
“Dink jý dalk!” Mevrou Hugo draai skuins in haar stoel. “Kyk ’n bietjie na die mense in hierdie restaurant. Sien jy enigeen wat dalk as model sou kon kwalifiseer?”
“Mevrou?” Xante gee ’n kuggie. Partykeer help dit om te hoes. Dis asof dit haar hart tot kalmte ruk.
“Ag, jinne tog, Xante, gun my ma haar geite. Sy wil weet of jy ’n oog het,” sê Riël.
Xante bekyk die mense in die restaurant. Haar blik word dié van ’n fotograaf en haar hartklop bedaar.
Daar is nie baie mense nie. Hulle is te vroeg vir die gewone toeloop saans.
Sy
