kuier ’n hond uit ’n bos uit … Swart-en-wit, dink sy, met flertse neonpers, skitterpienk en glansoranje ingesit met Photoshop.
Sy kyk na die tafel naaste aan hulle. ’n Ouerige egpaar sit by ’n klein tafeltjie en hou handjies vas. Hulle lyk so sielsgelukkig dat Xante se hart ineenkrimp … Sepiatint, besluit sy. Hul ergste plooie met Photoshop verwyder, maar die glans in hul oë is helder genoeg; sy sal dit nie hoef te verhoog nie.
Langs hulle is ’n gesin: pa en ma en twee meisiekinders. Die meisies lyk hoogs verveeld, terwyl die ma en pa lyk asof hulle regtig ’n aandjie uit nodig het … Uitgewaste kleure; ge-Photoshop om te lyk asof die oorspronklike foto plek-plek (die ma en pa se kop en skouers) oorbelig is.
In die verste hoek sit ’n paartjie – dit lyk vir Xante asof hulle vir die eerste keer ’n afspraak het. Die meisie se lyftaal is ongemaklik; sy sit effens skuins gedraai. Die man leun te ver oor die tafel; dis asof hy die meisie se ruimte probeer binnedring … Geen ekstra beligting nie, behalwe miskien ’n verskuilde agterlig. Groot, diep skaduwees, met ekstra fokus op die tafel tussen die twee en hul hande – syne uitreikend, hare ineengestrengel.
Twee tafels weg van die paartjie is ’n familietafel wat pas beset is: ma en pa, twee tienerseuns en wat lyk na ’n ouma. Xante wonder of die ouma by hulle woon, en of sy uitgeneem word vir ’n spesiale ete vir haar verjaarsdag of iets … ’n Aksiefoto op stadige spoed sodat die figure gesmeer lyk, met skel, helder, vrolike kleure – effens aangehelp in Photoshop.
Xante sien hoe die twee meisiekinders wat vroeër so verveeld gelyk het, nou met belangstelling na die twee seuns kyk.
So drie tafels van hulle af sit vier mense. Dit lyk soos ’n dogtertjie saam met haar ouers. In die diep skaduwee aan die agterkant van die tafel is daar nog ’n persoon. Die dogtertjie is ’n blondekop. Nogal oulik. Effens mollig, maar pragtig. Die ma is fyn versorg, ’n mooi vrou. Die pa is ’n ewe aantreklike ouer man. Sy hare is staalgrys en agteroor gekam, sy gesig bruingebrand asof hy baie tyd buite deurbring.
Die figuur in die skadu lyk soos ’n man, maar sy kan hom nie mooi sien nie.
Vir hulle? Natuurlike beligting, skerp kontraste, met die dogtertjie se blonde kop die fokuspunt.
“Daardie dogtertjie – sy het ’n soort persoonlikheid aan haar …” sê Xante vir mevrou Hugo en knik met haar kop in die rigting van die oorkantste tafel.
“Hmmm, hoe kan jy seker wees?”
“Dis tog iets wat ’n mens weet?”
“Dalk het jy ’n oog … Ek wonder, sal ek gaan gesels?” sê sy en staan summier op.
Xante probeer haar aandag by Riël se geselsies bepaal, maar haar oë draai telkens na waar mevrou Hugo by die blonde dogtertjie se tafel staan en gesels.
Xante kan sien hoe die ma vooroor leun asof sy geïnteresseerd is.
“… so teen negeuur?” raak sy weer bewus van Riël se stem.
“Ekskuus …” Dit kos Xante vinnig dink, maar dan dring dit tot haar deur wat Riël gesê het. “Ek meen, natuurlik sal ek op die laatste teen negeuur op kantoor wees. By my vorige werk moes ek gewoonlik net na agt inklok, en by Tripod begin ons baie keer douvoordag!”
“Ek hou van rustige oggende, en die meeste van ons modelle is nie voor twaalfuur presenteerbaar nie, so ek is – soos ek gesê het – teen die heel vroegste so net na nege op kantoor. Maar as negeuur vir jou reg is … wonderlik! Dit sal seker ’n meer professionele indruk skep as daar iemand is om die foon te beantwoord en so.”
Hy eet die heel laaste stukkie maki op die skinkbord. “O, en jy hoef jou nie te bekommer oor parkering nie – ons huur twee plekke in ’n parkeerarea reg oorkant die straat. Al kom my ma nie meer gereeld in kantoor toe nie, het ons albei plekke behou – net vir ingeval. Ek parkeer gewoonlik op nommer nege, so jy kan nommer agt kry.”
Hy grawe in sy beursie en haal ’n kaart uit. “Jou toegangskaart tot die parkeerterrein. Dis myne, maar jy kan dit gebruik – ek sal sorg dat ek my ma s’n kry.”
Faan kyk mevrou Hugo met ’n frons agterna.
Daar het hy dit nou. Die oomblik toe sy haar voorstel, het sy kop in rat gespring en is sy vae vermoede bevestig. Dis ’n goeie klompie jare sedert hy haar laas gesien het en sy lyk inderdaad ouer, maar sy is steeds so formidabel soos sy daardie tyd was.
Hy het haar reeds twee keer tevore ontmoet, maar dit lyk vir hom sy onthou hom glad nie. Die eerste keer was deur Katrien se ma – by een van die agentskap se modelpartytjies, toe hy nog gestudeer het. Die tweede keer was vyf jaar gelede, toe hy in Breestraat begin werk het. Mevrou Hugo se agentskap is reg oorkant sy ateljee en sy het op sy advertensie gereageer en twee parkeerplekke by hom gehuur.
Hy moet sê, hy het haar seker goed vier jaar laas gesien. Hy neem aan sy het afgetree en laat nou die bestuur van die agentskap aan haar seun oor. Hy het dié ook al ontmoet – lank voor hy in Breestraat begin werk het. Dit was juis die glibberige Gabriël wat Katrien se ma as model gewerf het …
“Kom,” onderbreek sy pa sy gedagtes, “laat ons die rekening kry. Dis tyd vir jonge dames om in die bed te kom.”
“Vanaand is op my rekening, Pa,” herinner Faan. “Ek het julle genooi.”
Terwyl hy wag op die rekening, kyk hy onwillekeurig weer na die jong vrou wat by mevrou Hugo se tafel sit. Hy moes geweet het die vroumens met haar rooiblonde hare en spierwit vel is ’n model – die soort vrou van wie hy deesdae myle ver wegbly.
~ 6 ~
Xante is die eerste Maandagoggend in Augustus al net ná sewe gereed om in te ry stad toe, maar oom Jan maan: “As jy nou ry, sit jy vas in die skoolverkeer. Tussen hier in Constantia en die stad is net mooi omtrent al die topskole in die land, en feitlik elke kind word per motor afgelaai voor die skoolhek. Jy sal veel vinniger en rustiger daar kom as jy so kwart oor agt se kant ry.”
“Nou ja, dan drink ek maar koffie en lees die koerant, nè?”
“Dis wat slim Kapenaars doen,” grinnik oom Jan.
Ná Xante die Kaapse koerant van voor tot agter deurgelees het, is dit nog nie eens agtuur nie, maar nou kan sy nie meer stilsit nie. Sy gaan haal haar handsak, en sleutel solank die agentskap se adres in die Garmin. Breestraat. Sy dink nie sy het al daarlangs gery nie.
Met die Garmin se duidelike instruksies vind sy die adres sonder enige moeite. Sy sien die agentskap se reklamebord en onthou dat sy net daarna links moet draai in die parkeerarea in.
Sy trek die toegangskaart uit die motor se asbakkie waar sy dit gebêre het vir vinnig in die hande kry. Sy sien dis ’n sensor wat die kaart lees en sy hou dit oor die ogie. Die valhek lig en sy ry deur na nommer agt.
Daar is net twee ander motors in die parkeerarea. Op nommer een staan ’n geel karretjie van ’n fabrikaat wat Xante nie ken nie en op nommer drie ’n donkerblou BMW. Dis ook ’n ouerige model en sy slaak ’n sug van verligting. Sy was bang haar ou karretjie sal sleg afsteek hier in die Kaap, maar in hierdie parkeerarea voel sy heeltemal tuis.
Die eerste paar oggende van haar nuwe werk word Xante goed besig gehou met oproepe. Mevrou Hugo het genoem dat sy ’n advertensie vir kindermodelle in die Kaapse tydskrif Child geplaas het, maar Xante het nie verwag dat die telefoon so onophoudelik
