Xante die meeste verbaas, is dat die mense deur die bank bereid is om hulle kinders op die daad stad toe te bring vir ’n fotosessie. Gaan kinders dan nie skool toe hier in die Kaap nie?
Goed, sy moet erken, die meeste van die voornemende modelle is tussen twee en sewe jaar oud, so hulle is seker nog nie in die regte skool nie, maar dis vir haar vreemd hoe dit vir die ouers moontlik is om in die middel van ’n oggend aandag aan so iets te kan gee. Wat van hulle werk? Of werk hulle vir hulleself?
“Werkloos, skattie,” verduidelik Riël toe hy die Donderdagoggend kort voor twaalf instap. “Veertig persent van die mense in Suid-Afrika het nie werk nie. Kan jy dink hoe aantreklik is modelwerk vir werklose mense? Dink net: al wat jou kind hoef te doen, is om oulik te lyk op ’n foto!”
“Hmmm, ek het nog nooit so daaraan gedink nie.” Xante druk die knoppie onder die lessenaar om die veiligheidshek te laat oopklik. Die twaalfuur-afspraak is twee minute vroeg.
“Middag,” groet sy die vrou met ’n baba op die heup. Twee kleintjies wat elkeen ’n hand vol van die vrou se rok vasklou, staan langs haar.
Die vrou dra ’n boerka, so Xante het geen benul hoe sy lyk nie, maar die kinders is pragtig. “Is hulle ’n tweeling?” vra sy en beduie na die twee kleintjies wat met oë so donker soos Bovril na haar kyk.
“Hulle is, ja. Gister twee geword. Dié dat ek nou gebel het. Die advertensie het gesê die kinders moet ouer as twee wees.”
“Dis reg, ja. Het u hulle geboortesertifikate gebring?”
Die vrou oorhandig die sertifikate en Xante begin om die vorm in te vul.
“Ek is weg,” kondig Riël aan. “Casting vanmiddag by Greens. Tatta!”
Faan is moeg. Hy het die hele week onderhandelings gehad met die regering oor sy behuisingsprojek. Hy is meer as moeg. Hy is kort voor gedaan.
Hy trek die Donderdagaand kort voor nege sy motor in die motorhuis in. Sy ma-hulle se deel van die huis is al donker. Hulle gaan vroeg slaap – soos hul gewoonte op die plaas was.
Net toe hy die voordeur van sy ou kliphuis in Kenilworth oopsluit, lui sy selfoon. Dis Liselle.
Hy antwoord, al het hy nie regtig lus om met haar te praat nie. Sy is die een wat nie sy goeie nuus saam met hom wou gaan vier nie …
“Liselle?” antwoord hy en sluit die voordeur agter hom.
“Faan, hoe gaan dit?”
“Als wel. Jy?” Hy kan dit nie help nie, maar hy kan nie spontaan met haar wees ná sy nie sy sukses saam met hom wou gaan vier nie.
“Oe, Faan, dis so erg. My kliënt … jy onthou ek het jou gesê ek het ’n belangrike saak om aan te werk?”
“Ek onthou. Ek onthou ook dat jy eintlik jou baas wou beïndruk. Wat van jou kliënt?”
“Hy’s … wel, hy’s nie meer my kliënt nie. Hy het verkies om ’n ander verteenwoordiger te kry. Dis vir my so ’n slag! En my baas praat van targets wat nie gehaal word nie en sulke goed …”
“Ai, ek’s jammer om dit te hoor.”
“Het jy nie lus om ’n drankie saam met my te kom drink nie? Ek het vanaand regtig behoefte aan geselskap – aan jóú geselskap.”
“Liselle …” Faan huiwer. Hy het pas by die huis gekom. Hy is moeg. Hy is moeër as moeg. “Liselle, nie vanaand nie. Ek moet slaap. Ek is kapot, jong. Besige week en als, jy weet?”
Sy antwoord kortaf en groet dadelik.
En dis seker nou die finale laaste wat ek van haar gaan hoor, dink Faan toe hy die ganglig afskakel en na sy vleuel van die huis stap. Hy en sy ouers en Katrien deel hierdie ou kasarm van ’n kliphuis in Kenilworth, maar eintlik voel hy hy bly nog op sy eie.
Toe hy die huis gekoop het – lank voor sy ouers se trauma – was sy idee om die grootste deel te verhuur en om self in die kleiner vleuel te woon. Hy kan hom nie indink dat hy ooit sal wil trou nie – daarvoor is hy te gesteld op sy onafhanklikheid. Maar alleen in ’n woonstel of meenthuis woon, was ook nie vir hom nie. Die huis se advertensie het gelui: Ideaal vir dokterspreekkamers, ’n kleinerige kliniek of selfs ’n groot prokureursfirma.
Hy het hom nie aan die advertensie gesteur nie, maar het geweet: ’n huis met dié soort afmetings sou hom heel moontlik toelaat om te doen wat hy wil. Hy het die huis kom bekyk en verlief geraak op die statige en stewige ou klipgebou. In sy verbeelding kon hy onmiddellik die voltooide produk sien: ’n woonstel aan die noordekant vir hom, en ’n groot woonhuis met drie slaapkamers, twee onthaalkamers, drie badkamers en ’n lieflike kombuis vir die huurders.
Dat sy ouers in minder as ’n jaar ná hy die huis opgeknap het sy “huurders” sou word, kon hy nooit voorsien het nie.
Maar nou is sy ouers en Katrien sy naaste bure. Hy bly in sy noordelike vleuel met die lekker groot hoofslaapkamer en badkamer, die kleiner maar steeds ruim gastesuite, die ruim onthaalarea binne, met ’n goeie vloei na die patio met braai-area en swembad buite, en dan die kombuis. Hy het nog altyd ’n sjef se kombuis begeer en het dit vir hom in hierdie huis ingerig.
Sy ouers en Katrien bly naby, maar tog heeltemal apart van hom in die westelike vleuel. ’n Ruim biblioteek met ’n kaggel en uitgeboude vensters is die enigste vertrek wat die twee vleuels verbind – dis die hart van die oorspronklike ou huis. Sy ouers se deel van die tuin is heelwat groter as syne, en meer as wat enige boer van ’n Kaapse erf kan verwag. Sy ouers kan dus hul plantliefde behoorlik uitleef in hierdie tuin.
Faan skink vir hom ’n drankie, voor hy op die balkon buite sy slaapkamer gaan sit. Dit was ’n goeie kopie dié. Al het hy dit gekoop voor hy geweet het wat op sy ouers en Katrien wag, het hy reg gekoop. Dit laat hulle nou almal toe om saam, maar tog apart te woon.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
