Geheim van die Erongoberge
Magdaleen Viviers
Melodie
Proloog
Tony Brown kyk onvergenoeg en kortasem na die vertrekkende vliegtuig op die lughawe van Huambo in Angola. Met ’n vuil, gekreukelde sakdoek vee hy die sweet van sy ronde gesig af. Hy het so pas sy vliegtuig verpas.
Onrustig dwaal sy oë deur die vertrek, rus dan op die twee mans wat hom nader en sy hartklop versnel. Hulle stap egter by hom verby en hy sug verlig. Hy kan nie langer hier in Angola bly nie, al het hulle hom as ingenieur nodig.
Gespanne loer hy weer oor sy skouer na die deure agter hom. Niemand agtervolg hom nie, maar hy sal ’n plan moet maak om hier weg te kom. Die twee mans het ’n entjie van hom af tot stilstand gekom en hul gesprek dring tot hom deur. ’n Opgewondenheid neem van hom besit. Hulle praat Afrikaans, wat hy gedeeltelik kan verstaan, maar nie eintlik kan praat nie. Al wat belangrik is, is dat hulle op pad is na Suid-Afrika. Toe hulle aanstaltes maak om te vertrek, nader hy hulle met kort, haastige treë.
“Verskoon my, menere, is julle op pad na Suid-Afrika?” vra hy op Engels.
Gesteurd kyk Hein van der Walt af na die kort, gesette man wat hom voorbarig aan sy elmboog terughou. “Ja, ons is, maar ons vlieg met ’n privaat vliegtuig,” kom die kortaf antwoord.
Hein trek sy arm beslis uit die Engelsman se greep. Sy oë is op die vliegtuig wat hy moet loods, sy gedagtes by sy werk. Hy vlieg die manne van die verskillende myne heen en weer tussen Johannesburg en Angola. Sy vriend, die bejaarde doktor Marius Blignaut, vlieg vandag saam met hom terug nadat Hein hom ’n week gelede na Huambo gevlieg het en hom daar gelaat het. Marius het hom laat verstaan dat hy besigheid in Huambo het.
Met gemengde gevoelens kyk Hein na die ouer man langs hom. Die skok wat hy vandag gekry het, lê nog vars in sy binneste. Marius Blignaut het hom gebruik, en hy het onskuldig in hul strik getrap. Hein vee met sy hand oor sy oë. Wat sal van sy vrou word as hy in ’n vreemde land in hegtenis geneem word? En hy is onskuldig!
Hein is haastig om tuis te kom. Hy het besluit dat dit sy laaste vlug sal wees, want Linda is swanger. Hy wil graag by haar wees, en nie in ’n vreemde land nie, wanneer sy geboorte skenk.
Vinnig lek Tony Brown oor sy dik lippe en vee weer die sweet van sy voorkop af. Hierdie hitte sal hom nog van sy verstand af dryf. Hy wend hom nou tot die ander man.
“Meneer, is daar nie plek vir my nie? Ek moet dringend na Suid-Afrika terugkeer. Kyk, hier is my kaartjie. Ek het so pas die vliegtuig na Suid-Afrika verpas.”
Hy sien hoe die twee mans na mekaar kyk. Die lang man trek sy skouers traak-my-nieagtig op en stap voort. Hoopvol kyk Brown na die ouerige man.
“Daar is seker nog plek vir jou,” stem hy duidelik onwillig in.
Die twee stap verder sonder om hulle aan Brown voor te stel, of om vir hom te wag.
Haastig, blasend, volg hy hulle met sy kort treë toe hulle na die Cessna-vliegtuig stap. Hy sluk. Hy hou reeds nie van vliegtuie nie, nou moet hy nog in so ’n klein vliegtuigie vlieg. Wel, hy het nie ’n keuse nie. Dis óf dit óf dis die tronk in ’n vreemde land. Hy kan ook nie langer in hierdie hitte bly nie. Steunend klim hy in.
Tony Brown praat nie met die Suid-Afrikaners nie. Dis ook duidelik dat hulle hom ignoreer. Hy gee nie om nie, solank hy net kan wegkom. Met ’n grynsende glimlag kyk hy terug na die lughawe toe hulle opstyg. Hulle sal lank na hom soek. Miskien weet hulle nog nie eens dat hy daardie man doodgeskiet het nie. Hy dink hulle soek nog na die skuldige.
Wat hom betref, was dit selfverdediging. Die man het hom met ’n mes bestorm, wat anders kon hy doen? Nooit weer keer hy terug na hierdie ellendige plek nie, neem hy hom voor.
Moeg lê hy met sy kop agteroor teen die rugleuning en steur hom nie verder aan die mans in die vliegtuig nie. Sy gedagtes is ook nie by hulle nie. Sy asemhaling kom rustig. Hy wil liewer nie dink aan waar hy hom bevind nie. Solank hy hom verbeel hy ry in ’n motor, is alles reg. Toe een van die mans se stem ’n ruk later fluisterend opklink, luister hy eers afgetrokke daarna.
“Hein, ek wil jou iets vertel. Eintlik wil ek eerlik teenoor jou wees. Daardie groot houtkis wat jy by my gesien het toe jy my ’n week gelede hier afgelaai het …” Hy aarsel ’n oomblik. “Daar was wapens in.”
“Wat! Hoe kon jy, Marius? Daardie wapens gaan nog baie mense se lewens eis. As iemand daarvan uitvind, is ek ook in die moeilikheid, en ek is onskuldig! Niemand sal my egter glo nie, want ek het jou daar besorg. Dis genoeg dat ek uitgevind het van die ander dinge waarmee julle besig is.” Sy stem is bitter.
Marius Blignaut antwoord hom nie daarop nie. “Ek het ook betaling daarvoor gekry,” sê hy sag. Weer aarsel hy. “Ek wil jou iets wys.”
Brown luister nou met aandag na die gesprek. Hy hoor hoe die jonger man skielik sy asem hard intrek en sy nuuskierigheid neem toe.
“Marius, waar kry jy daardie goed?”
“Ek sê mos dis die betaling wat ek gekry het. Ek wil dit met jou deel, aangesien jy my daarheen geneem het. Ongelukkig is daar al drie mense dood oor hierdie einste goed in my hand.” Hy kyk na die man agter hulle. “Ek wonder of hy slaap.”
“Nee, dankie, ek wil nie daarvan hê nie. Ek sal altyd skuldig voel. Hemel, ek kan dit nie verstaan nie! Jy’s tog ’n verantwoordelike mens, Marius. Waarom het jy jou in hierdie ding begewe? Besef jy nie wat daardie mense moet deurgaan wat hierdie goed uit die berg moet haal nie?”
Hein kyk na agter voor hy vervolg: “Maak eers heeltemal seker of die man slaap. ’n Mens weet nie wat sy reaksie sal wees as hy hierdie goed by jou sien nie. Marius, jy weet wat dit aan ’n man doen. As daar al mense dood is, is daardie goed mos bloedstene en –”
Vinnig en gerusstellend val die ouer man hom in die rede: “Toemaar, die man slaap, moenie bekommerd wees nie. Ek stem nie met jou saam nie. Ek noem dit nie bloedstene nie, want …”
Brown, wat gemaak het of hy rustig slaap, se aandag is nou toegespits op die fluisterende stemme. Toe die ouerige man se stem dus opgewonde raak en hy besef waarvan hy praat, maak hy sy oë op skrefies oop en sit vorentoe. Sy oë rek. Verslae, ongelowig staar Brown na die voorwerpe in die man skuins voor hom se hand. Hy sluk hard.
Hein kyk terug na sy vriend langs hom en besef te laat dat Brown wakker is toe hy hom uit die hoek van sy oog gewaar. Nogtans probeer hy haastig die inhoud van sy vriend se hand vir Brown se oë bedek.
“Bêre daardie goed!” beveel Hein skerp.
Tony Brown trek sy asem hoorbaar in. Gierig rus sy blik op die ongeslypte diamante, só groot dat die aantal stene die ander man se handpalm vol lê. Hemel, daardie stene moet ’n fortuin werd wees.
Sy stem is hees toe hy vra: “Waar kry julle daardie diamante?”
Marius druk haastig die diamante in ’n wit leersakkie en knoop dit toe, maar Brown handel vinnig. Hy gryp na die sakkie en ’n gestoei ontstaan. Die leersakkie met die diamante val tussen die voorste twee sitplekke van die vliegtuigie in. Desperaat probeer die doktor dit in die hande kry.
Brown keer hom deur hom met sy pistool ’n harde hou net agter die oor te slaan. Met ’n kreun sak die ouer man in sy sitplek terug. Sy nek knak slap vooroor. Brown gryp na die sakkie, maar Hein is hom een voor.
Met
