my daardie sakkie of ek skiet jou net hier,” sis hy.
Die vliegtuigie tref skielik ’n lugleegte en Brown verloor sy balans. Hy gryp na die rugleuning voor hom en trek onverwags die sneller. Die koeël slaan in die instrumentepaneel van die vliegtuigie vas.
Geskok, verskrik deur die onverwagte harde knal in die beknopte ruimte van die vliegtuig, laat val Hein van der Walt die klein vliegtuigie. Dit tuimel dadelik afwaarts, grond toe.
Bevrees skree Brown op die vlieënier: “Tel die verdomde vliegtuig op, anders skiet ek jou!”
Desperaat probeer Hein die vliegtuig weer op hoogte kry, maar met die instrumente wat beskadig is, het hy beheer oor die vliegtuig verloor. Dit val met skreeuende enjin in ’n rondomtalie afwaarts.
Brown kyk deur die venster na onder, maar daar is net kaal, verwronge bergspitse onder hulle. Hy kners op sy tande toe sy maag ’n draai maak. Sy blik keer terug na die vlieënier toe dié weer beheer oor die Cessna het. Hy sien die sakkie waarin die diamante is in Hein se hand. Stadig rig hy weer die pistool op die vlieënier.
Koud kyk Hein van der Walt na die man agter hom. Sy hart klop egter met ’n onrustige gevoel, want hy besef dat die kort man se gierigheid vandag hulle dood kan beteken.
“As jy daaraan dink om my te skiet, verongeluk jy ons albei,” waarsku hy. “Jy het reeds van die instrumente verwoes. Jy is dan ook die diamante kwyt, want ek sal sorg dat jy dit nie kry nie. Hierdie stene maak julle almal mal. Dis bloedstene. Dit het al drie lewens geëis, nou het jy ’n vierde ook geneem. Wil jy nóg twee lewens neem, joune inkluis? Is dit die moeite werd?”
“Ek gee nie om nie, ek wil daardie stene hê. Ek is lus en skiet jou!” dreig Brown.
Met ’n sarkastiese glimlag kyk Hein na hom. “Soos ek gesê het: dan sterf jy ook!”
Brown loer na onder. “Waar is ons nou?” wil hy kortaf weet.
Hein van der Walt kyk ook na onder. “Bokant die woestynagtige Erongoberge van Namibië.”
Brown kners op sy tande. Vir ’n oomblik oorheers die mislikheid hom toe die vliegtuigie onverwags weer val toe dit ’n lugleegte binnegaan. Hy sien hoe die vlieënier sy houvas op die sakkie diamante verloor toe sy hand onverwags hard teen die vensterraam kap. Die sakkie val by sy voete.
Brown druk die pistool teen Hein se kop en sis deur sy tande: “Land met die vliegtuig hier êrens, want ek wil daardie diamante hê.”
“Dis nie joune nie, en ek kan nie hier land nie. Ek gaan jou aan die polisie uitlewer.”
Woedend, en sonder om te dink wat hy doen, slaan Brown met sy pistool na die man voor hom. Met ’n kreun val Hein oor die instrumentepaneel. Met grootgerekte oë en ’n wildkloppende hart besef Brown wat hy gedoen het.
Skielik verloor die vliegtuig momentum. Dit val tollend na onder. Die neus van die Cessna word teruggedwing in die rigting waaruit hulle gekom het. Dit sweef ’n ruk lank, om skielik weer tollend, met skreeuende enjin na onder te val. Vreesbevange kyk Brown deur die venster terwyl hy krampagtig aan die sitplek vasklou. Met ’n sinkende gevoel besef hy dat hulle enige oomblik die berge gaan tref.
Vinnig soek sy oë na die sakkie diamante, maar hy sien dit nêrens. Desperaat worstel hy om die deur van die vliegtuig oop te kry. Hy moet uit die vliegtuig kom voordat dit met die aarde kennis maak. Met ’n laaste wanhopige poging slaag hy daarin. Die skielike geweldige wind wat die ruimte van die vliegtuig binnestroom, ruk hom van balans af en by die vliegtuig uit …
Stadig keer Tony Brown terug na die werklikheid. Vir ’n oomblik weet hy nie waar hy is nie. Die son steek warm op hom neer en hy knip sy oë daarteen. Traag sit hy regop en kyk om hom heen.
Sy blik val op die vliegtuig. Hy het sowaar die vliegramp oorleef! Hoe is dit moontlik? Hoe lank lê hy hier? Hy is verbaas om te sien dat die vliegtuig nie uitgebrand het nie. Dit lê egter stukkend gebreek teen ’n helling van die berg, met ’n afgrond gapend aan die ander kant.
Die diamante! Hy moet dit gaan soek. Met ’n kreun kom hy regop en druk sy hand dadelik teen sy ribbes vas. ’n Pyn skiet deur sy arm. Hy besef dat hy dalk sy ribbes sowel as sy arm gebreek het, want hy kan nie sy linkerhand beweeg nie. Hy kyk af na sy klere en merk die bloed daaraan. ’n Duiseligheid wil hom oorweldig, maar hy kners op sy tande en knyp sy oë styf toe.
Ná ’n paar oomblikke kyk hy om hom rond. Die hoë kranse lyk ru, dor en onherbergsaam. Daar is geen lewe in sig nie, nie eens voëls nie. Alles is stil en verlate. Hy strompel na die vliegtuig en soek wanhopig na die sakkie diamante, maar kry dit nie. Die pyn wil hom oorweldig en hy leun swaar teen die voorste gedeelte van die vliegtuig aan.
Skielik kraak die wrak en gly ’n meter verder teen die skuinste af. Hy skrik en ruk terug. Hy sien meteens die ouer man raak. Versigtig gaan hy nader, besef dan dat die man dood is. Met moeite sleep hy hom na die afgrond toe. Hy moet ontslae raak van alle bewyse, dink hy desperaat.
Hy kyk om hom heen waar die vlieënier is, maar gewaar hom nie. Weer oorweldig ’n duiseligheid hom en hy gaan staan ’n oomblik. Hy ruk sy kop op en luister gespanne na ’n stem wat van iewers opklink. Is dit die vlieënier wat ook die ramp oorleef het?
Hy strompel weer terug na die wrak. Die diamante! Hy moet die vlieënier ook by die afgrond afgooi, voordat die man van die diamante ontslae raak. Al moet hy hom skiet. Waar is sy pistool?
Meteens is daar meer as een stem, en hierdie keer baie duideliker. Hy frons. Waar kom die stemme vandaan? Net voordat die duisternis hom oorweldig en sy bene onder hom invou, sien hy deur ’n waas hoe ’n polisie-reddingsgeselskap na hom aangestap kom.
“Jy is uiteindelik wakker. Hoog tyd, hoor, jy lê al twee dae hier.”
Tony Brown knip-knip sy oë teen die skerp lig. Sonder begrip kyk hy na die vrou met die wit klere aan. Dan kom hy agter dat sy arm in gips is, dat sy borskas seer is. Stadig keer die gebeure na hom terug. Die diamante! Met ’n sagte verwensing staar hy op na die plafon van die wit vertrek.
Sy oë draai terug na haar. “Waar is ek?”
“In die Kataura-hospitaal in Windhoek. Jy’s gelukkig om te leef, meneer Brown,” gesels die verpleegster. “Die vliegtuig het in stukke gebreek toe dit die aarde tref, en jy kan bly wees dat jy uitgeval en oorleef het. Die polisie het jou daar gekry. Gelukkig was jou vliegtuigkaartjie en paspoort in jou baadjiesak. Wat het verkeerd gegaan met die vliegtuig, meneer Brown?”
Hy antwoord haar nie. Hy frons ongeduldig. Dan bevind hy hom seker nog in Namibië. Hy sal teruggaan om na die diamante te gaan soek. Hy het darem naastenby ’n idee waar om te soek: tussen die rotse van die Erongoberge in Namibië waar die vliegtuigwrak lê.
Waar hierdie Erongoberge is, weet hy nie. Miskien is dit naby dié Windhoek waarvan die verpleegster praat, maar hy sal uitvind. Sy maag trek skielik op ’n knop saam. Die polisie! Hy hoop nie hulle het die diamante ontdek nie, want daardie stene behoort aan hom.
Hy sal so verlangs by hierdie praatsieke verpleegster uitvind of iemand nie dalk iets in die vliegtuig gevind het nie. Die vlieënier is seker dood, dis waarom sy nie melding van hom maak nie. Hy kyk by die venster uit. Hy sal iemand moet kry om hom met die soektog te help, sonder om enige vrae te vra. Sy vriend Charl Taljaard? Ja, Charl sal hom help.
Dis net: Charl is behep met diamante. Dit sal miskien ’n waagstuk wees om hom te betrek, maar hy het nie ’n keuse nie. Charl het die geld om ’n ekspedisie
