moeg sy oë toe hulle laat daardie aand by die Eiland in Upington stilhou.
“Dankie tog, hierdie eerste skof is verby. ’n Warm bad en bed sal nou heerlik wees,” sug Joan Vorster en rek haar behaaglik uit.
“Gaan ons ’n vleisie braai, Tertius?” vra Wim.
“Dit sal nie sleg smaak nie, hoor. Het jy vleis saamgebring, of moet ons gou gaan koop?”
Omgekrap kyk Simoné na Tertius. “Dis te laat daarvoor, daar is geen winkels meer oop nie. Buitendien kan julle nie nog honger wees nie. Julle het die hele dag biltong geëet.”
“Natuurlik is ons honger. ’n Man kan nie net van biltong leef nie. Dis ’n lekkerny, nie kos nie,” antwoord Wim haar. “Ek het voorsiening gemaak, want ek het besef julle sal nie daaraan dink nie. Ek het geweet ons sal laat hier aankom en het vleis en brood ingepak. Julle moet net sorg vir die toebroodjies. Dis alles in die koelsak.”
Tertius druk Simoné tergend teen hom vas toe sy hardop kreun. “Moenie vir my vertel jy wil gaan slaap nie? Julle het dan heelpad geslaap,” tart hy haar.
Simoné loer verby Tertius na die lang blondekopman toe hy weer praat.
“Te oordeel na haar slanke figuurtjie kan party mense seker nie baie eet nie. Miskien sit hulle te vinnig vetjies op die verkeerde plekke aan. Jy weet mos wat ek bedoel, Tertius.”
Simoné gluur die man voor haar omgekrap aan en maak haar uit Tertius se omhelsing los. “Jy het niks met my eetgewoontes uit te waai nie, en ek …”
Tertius skaterlag en sy draai kwaad na hom. “Jy kan self die toebroodjies vir julle maak, ek gaan slaap.”
Wim versper haar weg met sy groot liggaam. Hy bekyk haar met ’n grinnik op en af, sy hande op sy heupe gestut. “O nee, eers die toebroodjies. Jy kan tog sekerlik nie toelaat dat ons arme mans honger gaan slaap nie. Of kan jy nie toebroodjies maak nie?” wil hy sarkasties weet.
Hulle meet mekaar met die oë. Sy wil hom eers iets bytends toesnou, maar bedink haar betyds. Hierdie rondte het hy gewen, dit moet sy toegee. Maar haar beurt sal nog kom, wag maar. Sy kners op haar tande en sien hoe Tertius met ’n breë grinnik na hulle kyk. Verwytend kyk sy na hom, voordat sy woordeloos om Wim Beukes stap om die toebroodjies te gaan maak.
Sy sien net betyds hoe Charl die oopplan-kombuis binnekom en koes vinnig agter die toonbank weg. Sy sug verlig toe hy uitstap sonder om haar te gewaar. Sy het tog nie nou krag om nog sy attensies ook af te weer nie. Hy laat haar behoorlik gril.
Waarom is hy so haastig om by die Erongoberge te kom? Toe hy besef het dat Wim by die Eiland indraai om daar te oornag, het hy hardop kapsie gemaak. Hy wou deurry, het hy aangevoer.
Wim Beukes het hom egter net koel maar beslis meegedeel dat hy plek vir die nag hier bespreek het. Charl het gesien dat hy nie met Wim sal kan redeneer nie, hom nog minder sal kan oortuig. Dus het hy maar dikmond sy woorde gesluk.
Ingedagte berei Simoné die toebroodjies voor met die kaas en tamaties wat sy in die koelsak gekry het, maar tog ook met ’n glimlaggie. Beukes weet hoe om die nodige in te pak. Seker al gewoond daaraan, dink sy.
Sy pak die toebroodjies op ’n bord en laat dit op die tafel onder ’n doekie. Vinnig kyk sy waar die mans is en maak dat sy wegkom. Sy is nie honger nie. ’n Warm stort sal die moegheid uit haar liggaam neem.
Toe sy in die kamer kom wat sy met Joan deel, merk sy dat die ander meisie klaar in haar bed lê. “Waar kom jy aan ’n man soos Charl Taljaard? Is jy regtig verlief op hom?” wil sy reguit weet.
Die blondekop slaan haar blou oë neer en vroetel met die laken. “Ek weet nie. Ek bedoel, ek glo nie ek is op hom verlief nie. Ons het by ’n partytjie ontmoet, en ek het nogal gevlei gevoel dat hy my uitgesonder het.”
“Hoe lank gaan julle uit?”
“Vier maande. Dis te sê wanneer hy lus het om my uit te vra. Hy het ’n reputasie dat ’n meisie dit nie lank by hom uithou nie.”
“Maar as jy dit weet, waarom hou jy dit nog by hom uit? Julle pas nie by mekaar nie. Ek sou hom lankal onder sy bas geskop het.”
Voordat Simoné begin uittrek, sluit sy eers die deur. Sy sien Charl Taljaard se gesig voor haar en ril liggies. ’n Mens weet nooit of hy die idee in sy kop sal kry om te kom kyk wat hulle doen nie. Sy vertrou hom nie. Dan kyk sy terug na die meisie in die bed.
“Daardie gedagte kom al hoe sterker na vore.” Joan stut haar op haar elmboog en kyk na Simoné. “Ek het nie geweet jy’s verloof nie. Jy het niks van jou verlowing by die werk laat val nie. Waarom dra jy nie jou ring nie? Jou verloofde is omtrent aantreklik. Ek verbeel my dat ek hom al êrens gesien het. Wat dink jy van Wim Beukes? Hy’s net so aantreklik, nè?”
Simoné glimlag. “Ja, Tertius is aantreklik. Wim Beukes? Die man dink ooglopend baie van homself. Maar ek moet erken: hy ís aantreklik met daardie blonde kop en blou oë van hom.”
Sy ignoreer die blondekop se ander vrae en stap onder die stort in. Sy kan Joan nie die waarheid vertel nie. Dalk laat glip sy iets teenoor Charl.
Bibberend draai Simoné haar stywer in haar dik wolbaadjie toe. Dis nog donker en koud toe hulle die volgende oggend in die pad val. Sy wou eers nie die baadjie saamneem nie, en is nou dankbaar dat Tertius haar omgepraat het.
Waarom jaag Wim Beukes hulle so vroeg uit die bed? Sy hoop dat hy êrens sal stilhou vir ontbyt. Sy voel taamlik hol op haar maag.
Simoné kyk teen die agterkop vas van die man wat haar gedagtes so oorheers. Sy merk dat hy vanoggend darem ’n baadjie aanhet. ’n Frons kruip tussen haar wenkbroue in toe sy by die venster uitkyk. Tot selfs haar drome oorheers hy. Hy het gisteraand net eenvoudig met sy groot gestalte in haar droom geklim en dit behoorlik oorgeneem.
Sy bloos liggies toe sy aan haar droom dink. Hy het haar driftig in sy sterk arms toegevou en haar asem behoorlik uit haar gesoen. Ingedagte sit sy haar vingerpunte teen haar halfoop lippe. Sy wonder hoe hy regtig sal soen. Hy het ’n mooi mond en sal ’n meisie seker na groot hoogtes lei …
Hemel tog, waaraan dink sy! Sy is nou behoorlik laf. Hier sit sy en droom oor die man en hy steur hom nie eens aan haar nie. Is buitendien ’n vreemdeling vir haar. Boonop dink hy sy’s verloof.
Skuldig kyk sy op en ontmoet die ligblou oë in die truspieëltjie. Tergend knipoog hy vir haar. Onverwags slaan haar hart bollemakiesie en sy kyk vinnig weg. Die vermetelheid van die mansmens om vir haar oog te knip! Benoud wonder sy of hy haar gedagtes kan lees. Sy oë lag haar nie verniet uit nie.
In Wim se blou blik kruip ’n geamuseerde lag toe hy sy blik wegdraai van die truspieëltjie. Waarom lyk die meisie so skuldig? Waaraan het sy gedink? Miskien aan hom?
Sy fassineer hom met daardie onstuimige bruin oë wat so maklik kan vuur spoeg. Haar kop wat sy so parmantig agteroorgooi. Daardie parmantige houding van haar wat hom behoorlik uitnooi om haar te tem. Hy frons. Hy moet onthou sy behoort aan ’n ander, ’n man van wie hy dadelik gehou het.
Sy blik glip weer na die truspieëltjie en hy merk dat sy nou met geslote oë lê, haar kop teen die sitplek gesteun. Waarom kan hy haar nie ignoreer soos hy met al die ander meisies op sy ekspedisies doen nie? Dis net … daar is iets aan haar wat sy aandag gevange hou. Hy roer sy breë skouers. Hy sal haar uit sy gedagtes moet kry.
Skuinsweg
