frons sny dieper in sy voorkop toe hy dink aan die gesprek wat hulle gisteraand om die vuur gehad het.
Toe Taljaard hom by die vuur aansluit, het die gesellige atmosfeer tussen Wim en Tertius verdwyn. Hy het na Tertius gekyk en die onvriendelike uitdrukking op sy gesig gesien en dadelik geweet dat Tertius ook nie van Taljaard hou nie.
“As ek my sin kon kry, het ons deurgery,” het Taljaard weer begin karring. “Ek weet regtig nie waarom julle nog wil oornag nie. Ek kon jou help bestuur het. Selfs Hougaardt sou jou sekerlik afgelos het.”
Wim het hom opnuut vererg. “Ek het jou gesê ek bestuur alleen. As jy nie van my metodes hou nie, Taljaard, kan ek julle met die grootste plesier net hier los en terugkeer. Ek het baie ander en beter dinge om met my tyd te doen.”
“Ek het jou meer as genoeg betaal vir hierdie ekspedisie, en ek verwag van jou om aan my wense te voldoen,” ruk Charl hom op.
Afgemete stap Wim om die vuur en gaan staan amper teenaan die korter man. Hy sien hoe Taljaard vinnig sluk. “Laat ons twee mekaar nou baie mooi verstaan: jy het my nie gekoop nie. Ek is ook nie afhanklik van jou geld nie, Taljaard. My eer is egter op die spel. Ek het julle beloof dat ek julle na die Erongoberge toe sal neem, en dit sal ek doen, maar op mý voorwaardes. Is dit duidelik? Ek weet dat Simoné van der Walt met ’n spesifieke doel na die Erongoberge toe gaan en ek sal haar daarheen neem. As jy ons dus wil verlaat, sal niemand jou keer nie.”
Charl neem vinnig ’n apologetiese houding in, met sy hande beskermend voor hom in die lug, en staan veiligheidshalwe ’n paar treë terug. “Dis nie nodig om jou so op te ruk nie. Dis tog ek wat vir hierdie ekspedisie betaal,” laat hy vies hoor.
“Waarom is dit vir jou so belangrik dat jy juis na hierdie spesifieke berge toe wil gaan, Taljaard? Daar’s niks anders daar behalwe woestyn nie. Ek het jou opgesom vir ’n stadsmens en nie een wat tussen die berge wil infoeter nie?”
“Soos Simoné het ek ook ’n spesifieke rede waarom ek daarheen wil gaan. Ek sal nie saameet nie. As julle my sal verskoon, gaan ek slaap.”
Stilswyend kyk Wim Taljaard agterna toe hy wegstap. Dan kyk hy terug in die hart van die kole. Weer kom daardie waarskuwende gevoel by hom op. Hy vertrou die man glad nie.
Dis Tertius wat die stilte tussen hulle verbreek. “Ek wonder tog waarom hy so gedetermineerd is om by daardie berge uit te kom.”
“Wel, eersdaags sal ons weet. Die vleis is reg. Miskien het daardie verloofde van jou tog vir ons toebroodjies gemaak.”
Saam stap hulle die woonstel binne en vind die genoemde toebroodjies op die tafel. Met ’n skewe glimlag staar Wim vir ’n oomblik na die toebroodjies, voordat hy begin weglê aan die vleis.
Met ’n tevrede glimlaggie kyk Wim op sy horlosie. Dis nog vroeg, nou eers vieruur. As hulle nie tyd langs die pad verspil nie, kan hulle vanmiddag ongeveer halfvier by hul bestemming aankom.
“Ek dink julle moet solank jul dokumente regkry vir die grenspos, mense,” sê hy oor sy skouer. “Ek wil nie te lank hier vertoef nie. Dis nog omtrent ’n uur en ’n half se ry voordat ons op Karasburg kan gaan koffie drink. Ons sal eers by Keetmanshoop ontbyt eet.”
“Hoe ver is Keetmanshoop van Karasburg af?” vra Joan.
“Ongeveer nog so 220 kilometer. Nog om en by twee ure se ry.”
“Teen daardie tyd is ek al dood van die honger,” mompel Simoné onderlangs. Haar oë lig en ontmoet die laggende bloues in die truspieëltjie toe hy die dakliggie aanskakel.
“Dis jou eie skuld. Jy wou mos nie gisteraand eet nie.”
Vir Simoné lyk dit of sy oë haar spottend uitlag. Sy vererg haar toe hy boonop weer vir haar oogknip voordat hy die liggie afskakel. Sy kan egter nie haar vinnige hartklop beheer nie en kners sag op haar tande. Verwaande vent!
Sy’s verloof, maar nogtans knip hy vir haar oog. Hy lê seker aan by al wat ’n meisie is op sulke safari’s wat hy onderneem. ’n Onverwagte steek van jaloesie prik deur haar en sy frons liggies, verwonderd.
Met ’n sug van verligting kyk Charl Taljaard terug na die verdwynende liggies van die grenspos agter hulle. Hy is bly dis agter die rug. Hy weet nie hoe hy dit sou verduidelik het as hulle die pistool by hom moes vind nie.
Met ’n smalende glimlag kyk hy skuins na die man langs hom. Blykbaar ken die mense by die grenspos vir Beukes, want hulle het glad nie hul bagasie deursoek soos hy gevrees het nie. Beukes beweeg seker baie deur die verskillende grensposte. Hy kry hom amper jammer. Die man het seker nie ’n behoorlike werk nie, dis waarom hy hierdie soort ding doen.
Dis te platvloers vir hom wat Charl is. Hy wil liewer in die stad met al sy opwinding en meisies bly. Binnekort sal hy alles kan bekostig wat sy hart begeer. Met ’n verveelde sug kyk hy by die venster uit.
Wim se blik rus op die Karasberge wat swart bo die aarde uittroon in die naderende sonsopkoms. Met ’n sug van genoegdoening maak hy die venster oop en trek die koel, vars oggendlug diep in sy longe. ’n Innerlike vrede kruip in sy hart. Hy’s weer tuis, weer terug in die natuur tussen die vlaktes en berge. Hier voel hy weer mens. Voel hy weer die nabyheid van sy Skepper aan.
Sy blik gaan terug na die truspieëltjie en hy merk hoe die twee meisies dieper in hul baadjies inwoel. Met ’n glimlag draai hy die ruit weer toe. Gelukkig het hulle nie te lank by die doeane vertoef nie. Hy gaan ook so gereeld daar deur dat hulle hom al ken.
Toe die dorpie Karasburg ’n ruk later in sy gesigsveld kom, maak hy die ander wakker. “Is julle ook lus vir koffie, of sal ons maar deurry, aangesien julle almal slaap?”
Taljaard lig dadelik sy kop op waar hy ook gesit en slaap het. Hy frons. “Wil jy al weer stilhou? Ons mors tyd, man. Ek sê ons ry aan.”
Wim ignoreer hom. Hy verwerdig Taljaard nie eens ’n antwoord nie en kyk om na Tertius.
“Nee, ek slaap nie, maar koffie sal nou vorentoe smaak,” laat dié haastig hoor. Hy skud aan die twee meisies. “Wil julle koffie hê?”
Vaak gaap Simoné agter haar hand. “Natuurlik is ons lus vir koffie. Waar is ons? Gaan ons nou stilhou? Is dit nog koud buite? Wanneer eet ons?”
Wim kyk na agter waar sy in die middel sit, maar vra aan Tertius: “Vra sy altyd so baie vrae, al is sy nog so deur die slaap?”
Tertius lag. “Ek skat so.”
Hy merk hoe Wim effens frons en sy glimlag verbreed.
“Dis halfses. As ek nou in my woonstel was, het ek nog heerlik gelê en slaap.”
Bibberend kyk Simoné op haar horlosie toe Joan dit sê terwyl hulle hul koffie staan en drink waar hulle by die vulstasie stilgehou het om brandstof in te gooi.
“Wel, dis Saterdag en ek sou definitief ook eers laat opgestaan het, vernaam wanneer dit so koud is.” Simoné hou die stomende koffiehouer tussen haar hande en kyk deur die wasem na Wim Beukes, wat omdraai na haar.
“Ek kon dink dat jy ook ’n laatslaper is. Julle stadsmense mis die mooiste gedeelte van die dag en dis vroegoggend. Die sonsopkoms. Die natuur is dan op sy mooiste.”
Sy vergaap haar aan die man voor haar se nou lewendige ligblou oë. Hy het die mooiste oë aan hom, dink
