haar vergesel. Sy glimlag effens toe die deur oopswaai en die man haar gulhartig binnenooi.
Sy kan nie help om op te merk dat Taljaard weer vir Tertius ignoreer soos die vorige keer toe hulle hom besoek het nie. Sy weet Tertius is net ter wille van haar gemoedsrus hier. Vandat hy Taljaard ’n paar dae gelede ontmoet het, lyk dit of hy lus voel om hom ’n opstopper te gee. Terwyl Charl Taljaard haar dus met groot sjarme na die rusbank lei en langs haar plaasneem, ignoreer hy Tertius openlik.
Simoné kyk op na Tertius en sien dat hy hom bloedig vererg. Vinnig staan sy op en haak haar arm deur syne.
“Meneer Taljaard, het jy toe met Wim Beukes in aanraking gekom?” vra sy stroopsoet.
Charl skink vir hulle elkeen ’n drankie voordat hy haar antwoord. Hy kyk na haar toe hy hare oorhandig en laat Tertius s’n ongeskik op die kroegtoonbank agter, waarop Tertius nie eens aanstaltes maak om dit te neem nie.
“Ja, ek was by Beukes. Ek hou nie van die man nie, maar nou ja, ’n mens kan seker nie te kieskeurig wees nie. Beukes is onbeskof, en ek het onder die indruk gekom dat hy nie juis ooghare vir vroumense het nie. ’n Mens kan sommer sien dat die vent sy tyd meer tussen die bosse deurbring as in die beskawing.”
Ek dink jy is net so onbeskof, dink Tertius terwyl hy die ander man aangluur. En te oordeel hoe jy na Simoné kyk, dink ek dat jy geen vroumens sal uitlos nie.
Simoné hou nie van die manier waarop Taljaard na haar kyk nie. Sy kyk skerper na hom. “Wat bedoel jy? Het hy ingestem om ons te vergesel?” Sy sit haar drankie waaraan sy nog nie geproe het nie, op die tafeltjie neer.
“Ja, hy sal ons na die Erongoberge neem.” Charl grinnik. “Net wat ek sê: dis baie duidelik dat hy niks van vroumense hou nie. Hy het geskimp dat hy nie as ons vertrek vir julle gaan wag nie.”
Hy skryf haastig ’n nota en hou dit uit na Simoné. “Dis sy adres. Hy wil Vrydagoggend tweeuur vertrek. En hy dreig dat as ons nie betyds daar is nie, sal hy die hele ding kanselleer.”
Simoné trek haar mond vasberade saam. Sy hoop nie Beukes is dieselfde tipe mens as Taljaard nie. Hy moenie dink hy kan haar enigsins hiet en gebied nie. Sy frons. Op die oomblik is hulle verleë oor hom. Sy voel hoe Tertius se arm om haar middel gaan en kyk op na hom.
“Dis seker nie so erg nie,” sê hy. “Wag eers totdat jy hom self ontmoet het. Dan kan jy aan hom die teendeel bewys.”
Sy kyk terug na Charl en sien die gloed in sy oë. Haar maag trek op ’n knop. Die mansmens moenie met haar sukkel nie, hy gee haar reeds koue rillings. Sy sal hom sowaar …
Betyds keer sy haar gedagtes. Taljaard betaal vir die ekspedisie, en sy sal hom tot tyd en wyl moet verdra. Sy móét net agter die waarheid van die ongeluk kom. Sy weet nie hoekom nie, maar sy voel net dat sy na die ongelukstoneel moet gaan.
Soet glimlag sy dus vir Charl voordat sy haar arms om Tertius slaan en hom ’n drukkie gee terwyl sy opkyk in sy oë. “Kom, my liefste, ons moet gaan.”
Sy kyk terug na Taljaard. “Ons het net kom hoor of Wim Beukes bereid is om ons te neem. ’n Goeie nagrus, meneer Tal-”
Charl val haar in die rede toe hy sy hand na haar uithou. “Noem my Charl. Ons gaan dae lank in mekaar se geselskap wees, dan kan ons nie so formeel optree nie, of hoe?”
Daar huiwer beslis ’n belofte in sy woorde wat koue rillings langs haar ruggraat afstuur. Meesterlik onderdruk Simoné haar gevoelens en glimlag vir hom. Sy ignoreer sy uitgestrekte hand en druk haar regterhand in Tertius se grote, wat dit dadelik toevou. Haastig stap hulle uit.
In die hysbak glip haar asem hoorbaar uit. Sy gluur Tertius aan toe hy lag, glimlag dan skeef na hom. Sy slaan hom liggies met die vuis op sy arm. “Jy moenie lag nie, jy is veronderstel om my te beskerm, man. Danige verloofde wat jy is.”
“Toemaar, ek kan sien dat jy jouself kan verdedig. Ek sal jou darem uit die moeilikheid kry indien jy in groter gevaar verkeer. Jy moenie alles vir soetkoek opeet wat daardie man jou vertel nie. Dalk is Beukes nie te onaardig nie. Miskien het Taljaard nog daardie stertjie oor sy renons in vroue bygelas. Ons hou weer nie van Taljaard nie, maar ons duld hom omdat hy vir die ekspedisie betaal. Ek wonder waarom hy so gretig is om te gaan. Hy lyk nie vir my na die soort wat lief is vir die berge nie. Eerder ’n man vir die stadsliggies met daardie oorringe van hom. Hy laat my behoorlik gril.”
Simoné giggel. “Ja, daardie oorringe van hom is iets om te aanskou. Ek wonder of hy dit tussen die bosse ook gaan dra. Was dit nie vir Joan Vorster wat saam in my afdeling werk nie, sou ons nie van hom geweet het nie. Ek weet nie of jy haar ken nie, sy is een van meneer De Villiers se sekretaresses. Sy het gespog dat haar kêrel na die Erongoberge toe gaan. Ek kon my ore nie glo toe sy sê dis om na die vliegtuigwrak te gaan soek nie. Ek het Joan omgepraat om saam met Taljaard te gaan en ons dan te nooi om hulle te vergesel. Aangesien ek voel ek moet dringend daarheen gaan, het ek my kans waargeneem.”
Sy bly ’n oomblik ingedagte stil, vervolg dan: “Jy weet self dat my pa my nie wil help nie, want hy keur dit nie goed dat ek gaan nie. Hoe het hy dit nou weer uitgedruk? ‘Laat Hein met rus. Jy gaan net jou tyd daar by die vliegtuigwrak mors, en miskien self iets oorkom. Hulle het ons uitdruklik laat weet dat daar net een oorlewende was, en dit was nie Hein nie.’ ”
Haar stem word dringend. “Ek móét net gaan, Tertius. Ek móét gaan uitvind waarom my broer se vliegtuig geval het. Hy was ’n goeie vlieënier. Nee, daar het iets gebeur. Ek voel dit net aan. Dis jammer dat my pa my nie wil ondersteun nie. Ek weet dat hy my broer mis, maar hy verstaan nie hoe ék voel nie.”
Tertius druk haar vertroostend teen hom vas. “Dis waarom ek saam met jou gaan, Aspatat, om jou te beskerm. Vandat ek Taljaard ontmoet het, voel ek aan dat daar iets nie pluis is by daardie man nie. My hande jeuk behoorlik om hom by te kom. Ek sal jou ook nooit alleen saam met hom laat gaan nie.”
Vroeg Vrydagoggend rek Simoné haar lui uit voordat sy regop kom in haar bed en lank gaap. Sy kan net sowel opstaan. Sy is gelyktydig onrustig en opgewonde, en sy is ook te bang sy verslaap. Wim Beukes het reeds gedreig hy gaan nie vir hulle wag nie.
Sy wonder hoe dié Beukes-ou lyk. Watter soort man is hy dat hy gedurig sy tyd in die bosse deurbring – soos Charl Taljaard dit uitgedruk het – eerder as om in die beskawing te wil wees? Sy hoop nie hy is ’n takhaar nie.
Sy gooi die duvet van haar af. Dit sal nie help sy lê hier en tob daaroor nie, sy sal hom wel netnou ontmoet. Haar sak is reeds gepak en met net haar slaapklere aan, gaan maak sy vir haar koffie.
Die drie en twintigjarige Simoné rek haar weer lui uit terwyl sy vir haarself in die lang spieël in haar kamer kyk. Haar slanke liggaam loer verleidelik deur die dun materiaal van haar kort nagrokkie. Haar deurmekaar rooibruin hare hang wanordelik oor haar gesig en skouers. Om haar vol mond huiwer ’n glimlaggie toe sy aan Tertius dink en haar bruin oë versag. Hy is dierbaar en darem ’n regte ou staatmaker.
Dit herinner haar weer dat sy betyds moet wees wanneer hy hier opdaag, en haastig trek sy aan. Maak dan eers weer seker of haar dokumente byderhand is. Toe die deurklokkie lui, stap sy met ’n glimlaggie daarheen en maak oop. Sy sien hoe Tertius se oë goedkeurend dwaal oor die swart langbroek en die kortmoutruitjie wat sy aanhet.
“A, die nooi is reg. Ek het my gereedgemaak om die deur af te breek. Jou met koue water uit jou bed te sleep en jou dan eiehandig aan te trek. Nou bederf jy my vooruitsig om dit te kan doen.”
Simoné lag hom uit. “Toe, ons moet gaan. Netnou is daardie Beukes-vent ’n regte
