“En ek dog ék vra baie vrae! Ek kan nie onthou nie, maar –”
“Dis presies waarvan ek praat, meisiekind. Jy moet ’n slag na die natuur om jou kyk. Julle is te vasgevang in julle selfgemaakte blink stadslewe. In julle eensame mensgemaakte koue.”
“Ons moet ’n bestaan ook maak.”
“Seker ook waar, nè?”
Hy stap weg en laat ’n gefrustreerde Simoné agter.
Charl sluit by hulle aan van waar hy ’n entjie weg gestaan en na Simoné en Wim se gesprek geluister het.
Sy stem is duidelik sarkasties toe hy sê: “Ek het jou gesê Beukes hou nie van vroumense nie. Die man het seker nie ’n ordentlike werk nie, dis waarom hy ander rondkarwei. Hy het oorgretig my aanbod aanvaar toe ek hom die voorstel gemaak het. Seker ook maar platsak gewees.”
Joan kyk Wim agterna, draai dan terug na Taljaard voor haar. “Nou wat van sy woonstel in daardie spogbuurt?”
“Dis reg. Hy moet geld hê om daar te kan woon, en ook om so ’n duur voertuig te kan bekostig,” sluit Simoné by haar aan. Hulle is onbewus van Wim wat die groepie stil nader.
Spottend kyk Taljaard na haar. “Daardie Discovery is beslis nie syne nie, nog minder daardie woonstel. Dalk het hy dit by ’n vriend geleen. Ek wed jou hy besit nie eens ’n motor nie. Kyk hoe verbleik is daardie denim van hom. Hy het beslis ook nie goeie smaak wat klere betref nie. Vir my lyk hy of hy liewer tussen die bosse hoort.”
Simoné vererg haar vir hom. “Elke mens se smaak verskil, en hy hou seker daarvan om so aan te trek. Ek is seker –”
Wim se ysige stem val haar in die rede en laat hulle vinnig omswaai na hom. Verskrik kyk sy op in sy streng gesig. Sy het hom glad nie hoor naderkom nie.
“Vir jou inligting, Taljaard: dis mý woonstel en mý motor, en ek verkies om liewer tussen die bosse te wees as in die beskawing tussen mense wat dink hulle is beskaafd. Ek sal dit ook waardeer as julle my nie in my afwesigheid bespreek nie.”
Sy ysblou oë draai na Simoné en ’n rilling hardloop teen haar ruggraat af. Haar hart ruk in haar keel. Sy oë verander en nou lag sy spottende blou blik haar beslis uit. Sy voel soos ’n gek. Waarom het sy toegelaat dat Charl Taljaard haar uitlok?
Haastig verdedig sy haarself: “Ek het nie van jou geskinder nie. Buitendien stel ek nie belang –”
“Daarvan is ek nie so seker nie. Ek wil ry, met of sonder julle,” beveel hy.
Met ’n uittartende laggie laat hy haar weer gefrustreerd agter toe hy wegstap. Sy gluur hom agterna en trippel effens van frustrasie.
Oee, die mansmens maak my so kwaad! storm haar gedagtes. Hy het die vermoë om my soos ’n bakvissie te laat voel wat niks tussen die ore het nie! Verbeel jou, ek in hom belangstel!
Magteloos bal sy haar vuiste. Sy kyk om na Tertius toe dié haar aan die elmboog neem en haar na die Discovery stuur.
“Wim wag net vir jou. Almal is al in die motor en jy staan en droom. Hy dreig om vir jou weg te ry.”
“Man, ek droom glad nie! Dis daardie mansmens wat my so kwaad maak. Hy beweer dat ek van hom skinder. En hy moet dit net wáág om vir my weg te ry!”
“Het jy nie van hom geskinder nie?”
“Tertius, jy’s party dae net so moedswillig. Waar was jy toe hy my beledig het?”
Hy antwoord haar nie, help haar net laggend die voertuig in.
Simoné vermy die lang man se blik in die truspieëltjie. Sy kan aanvoel dat hy na haar kyk. Sy is ook seker dat hy haar weer stilletjies uitlag, en dit maak haar nog meer omgekrap. Sy dwing haar blik na buite.
Dis egter of ’n mag buite haarself haar dwing om terug te kyk na die truspieëltjie. Sy ontmoet Wim se ligte oë en sien die openlike spot daarin lê. Sy gluur hom ’n oomblik aan voordat sy ongemaklik wegkyk, en sy verwens hom stil in haar gedagtes. Magteloos besef sy dat daar net iets aan hom is wat haar lok.
Nee, nie lok nie … Sy byt haar onderlip vas en frons. Dis iets anders. Daar straal ’n magnetisme uit hom wat haar onweerstaanbaar nader aan hom trek. ’n Krag waarvoor sy magteloos staan. Ag, sy weet ook nie. Hy maak haar so deurmekaar. Al wat sy weet, is dat sy in hierdie volgende paar dae uit sy pad moet bly. Vir haar eie gemoedsrus se onthalwe.
Sy kyk nuuskierig rond toe hulle die dorp Keetmanshoop nader. Dan kyk sy op haar horlosie. Dis halfagt.
Sy uiter die ander se gedagtes hardop: “Ek hoop nie jy dink ons moet êrens in hierdie klein plekkie ’n ordentlike ontbyt nuttig nie?”
Wim kyk na haar in die truspieëltjie en lig sy een wenkbrou vraend. “En waarom nie? Wat is verkeerd met ’n bord stywe mieliepap en melk? Dis koningskos. Buitendien, wanneer jy deur die dorp ry, sal jy agterkom dat die plek nie so klein is as wat hy lyk nie.”
Sy ignoreer sy vraag. “Vir my lyk dit of hier niks aangaan nie.”
“As julle nie hier ontbyt wil nuttig nie, kan ons deurry na Mariental. Sal ons deurry?”
“Ons ry deur,” kom dit bevelend van Charl. “Ons mors genoeg tyd deur so baie stil te hou,” brom hy onderlangs.
Wim kyk fronsend na die man langs hom, maar hy lewer nie kommentaar nie. Hy kyk na agter. “Is dit ook wat julle besluit?”
’n Stilte begroet hom.
Toe Wim stadiger ry, praat Tertius namens die twee meisies: “Nou goed, ons ry maar deur.”
Wim versnel en hulle sien hoe hy langs die dorp verbyry.
Teen die tyd dat hulle op Mariental aankom, is hulle honger. Wim hou voor die Wimpy stil en met stram ledemate klim hulle uit.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
