Willem Poprok. Derick van der Walt

      1. Die land sonder melk en heuning

      Sy ma het gespringclean. Dis elke April se storie, al is dit nie “spring” nie, en niks is nou meer soos dit was nie. Sy kamer ruik na Handy Andy en Mr Min en Jik en jy wil nie weet nie. Al die reuke maak hom naar.

      En sy goed is op plekke waar hy dit nie wil hê nie. Sy karatemedaljes van jare gelede hang nou regs van die boekrak in plaas van aan die spyker wat hy aan die linkerkant daarvoor ingekap het. Sy CD’s is terug in hulle kassies en staan op een van die boekrak se onderste rakke. Juanita du Plessis lê bo-op vir hom en lag. Hy sit die CD’s gewoonlik bó op die boekrak waar hy dit maklik kan bykom. Alles op sy lessenaar is in netjiese hopies gepak. Hopies wat hy een-een sal moet deursoek as hy iets wil hê. Deursoek soos in doodsoek, weet hy nou al uit ondervinding.

      Sy Minki van der Westhuizen-poster is terug teen die muur. Dit het twee weke op die vloer, half onder die bed, gelê. Hy het dit daar gelos omdat hy nog oor die poster gedink het. Hy weet nie of ’n mens nog ’n poster van Minki van der Westhuizen teen jou kamermuur mag hê nie. Of na Juanita du Plessis se CD’s mag luister nie.

      Hy weet deesdae maar min, veral wat hy mag en nié mag nie. Hy is ook nie meer so seker wie Willem van Vuuren nou eintlik is nie. Beslis nie Mr Cool wat saam met Schalk daai oggend in Januarie vir die eerste keer by die hoërskool se hekke ingestap het nie. Baie sterk en baie slim soos hulle verlede jaar heeljaar in graad 7 was, met hare regop vorentoe gejel in plaas van regop agtertoe soos verlede jaar. Hulle het eintlik so half alles geweet wat ’n mens behoort te weet.

      Dit voel soos eeue gelede wat hulle met hulle nuwe skoolklere by die groot, swart hekke van die hoërskool gaan staan het. Dat hy ’n paar ou skoolskoene van Franna moes dra wat ’n bietjie gedruk het, was glad nie vir hom wat Willem is ’n probleem nie. Hy sal nooit vergeet hoe hulle ’n ruk voor die hek gestaan en kyk het na die kinders wat soos miere op die speelgrond krioel nie.

      “Willem, ons is in vir the ride of our lives. Niks gaan óóit weer dieselfde wees nie. Ons gaan dié jaar goed doen wat ons nog nooit gedoen het nie.”

      Schalk het half gefluister, onthou Willem. Opgewonde, so asof ’n mens respek moet hê vir hierdie wonderlike plek: die hoërskool waar hulle uiteindelik soos Israeliete ná veertig jaar in die woestyn aangeland het. Die land van melk en heuning en van goed wat mens doen en oor die helfte waarvan hulle nog nie eens kon droom nie.

      Maar dit voel soos veertig jaar gelede.

      Van al die uitsien het net die hopie hel oorgebly wat sy ma in ’n netjiese stapeltjie op sy lessenaar gepak het: sy handboeke. Hy druk die wiskundeboek, wat bo lê, vies heel onder in. Natuurwetenskappe lê nou bo. Amper net so erg.

      Hy sien die simpel foto is ook terug. Waar sou sy ma dit uitgekrap het? Hy het dit lank nie gesien nie, het gehoop dat dit iewers heen verdwyn het. Hy en sy pa met hulle groen Springbokrugbytruie aan in ’n goue raam – die raam was sy ma se idee. Hand om die lyf staan hulle. Sy pa vrolik, bier in die hand. En hy wat Willem is, lyk asof hy wil vlug. Wegkom, dís hoe hy gevoel het by die pa-en-seun-aand in die laerskool se lapa.

      Hy onthou hy het tóé al besluit hy is klaar met rugby. Hy moes nog net aan ’n manier dink om dit vir sy pa te sê. ’n Plan wat skrik vir niks, sodat sy pa nie dink hy drop sy pa se Twickenham-knie en al die Van Vuuren-voorsate nie. Voorsate, dis wat sy pa hulle noem. Die ou klomp en die dooie klomp. Wie sou ooit so ’n simpel woord uitgedink het?

      Hy onthou met ’n skok van die briefie. Sou sy ma dit gesien het? Dit was iewers onder al die goed wat op sy lessenaar gelê het. Hy krap vinnig deur al die hopies. Dalk in sy klasgids.

      Hy soek paniekerig na die klasgids, kry dit tussen die hopie handboeke. Blaai vinnig daardeur. Dis leeg. Hy hou die boek in die lug en skud dit ’n paar maal. Niks val uit nie. Hy soek weer deur die stapeltjies op sy lessenaar. Dis weg, dink hy verslae.

      “Willem!” roep sy ma uit die kombuis.

      Hy gaan sit op sy bed. Kyk deur die venster na die boom op die sypaadjie waarvan die blare geel word. Hy antwoord nie op sy ma se roep nie. Hy is lus en maak of hy slaap. Hy weet wat wag: Lydia en die parkie … En dalk ’n briefie wat eensaam in die middel van die kombuistafel lê waar almal dit sal raaksien.

      Drie maande gelede was dit nog lekker om met Lydia in haar stootwaentjie deur die parkie te hardloop en haar op ’n swaai te stoot totdat sy kraai van die lag. Nou werk dít ook nie meer nie.

      Daar is bekendes uit die land van briefies en ander horrors wat dink hy en Lydia is free entertainment. Lekker, Willem, my maat! Moet jy nie die pram ’n slag olie gee nie? Spin hom, my china. Gee bietjie woema. Moet jy nie die nappy change nie?

      En so aan. Die seuns wat smiddae in die parkie rondhang en rook.

      Hy staan met ’n sug op en loop kombuis toe. Kyk uit die deur na Lydia wat skoppend in haar stootwaentjie sit. Sy ma is besig om haar vas te gespe.

      “Jou kamer is nou skoon. Probeer dit tog so hou,” sê sy terwyl sy orent kom.

      Hy was op die punt om te sê hy kan nie vandag die parkie-ding doen nie, maar Lydia klap haar hande en sê opgewonde: “Ry, ry!” Hy weet hy kan nie nee sê nie.

      Hy sal vandag ’n ander pad loop, die parkie uit ’n ander hoek benader. Dalk sien hulle hom nie.

      Sy ma staan in die agterdeur terwyl hy die stootwaentjie by die trappies afsukkel.

      “Ek het … toe ek jou lessenaar reggepak het …” Sy aarsel. “Ek sien meneer Van Rensburg het vir ons ’n brief gestuur … al drie dae gelede.”

      Hy voel hy bloos. Hy kyk nie op nie, vroetel onnodig aan die stootwaentjie se wiele.

      “Jy moet dit miskien maar vanaand vir Pa gee. Dan is dit verby.”

      “Sal Ma nie maar nie … terwyl ons weg is?” Hy vermy haar oë.

      Sy bly in die kombuisdeur staan en kyk hulle agterna. “Dis nie die einde van die wêreld nie, Willem!” hoor hy haar roep toe hulle reeds om die hoek is.

      Ja, ja, dink hy. Dis maklik om te praat. Dis ék wat met die gemors sit.

      Terwyl hy vir Lydia op die swaai stoot, wonder hy of sy ma die briefie vir sy pa sal gee. En wat sy pa sal sê oor die briefie al drie dae oud is. Hy gee eintlik nie meer om nie.

      “Who cares? Moer my dan maar dood,” sê hy hardop.

      “Moer dood,” sê Lydia.

      Ná ’n ruk tel hy haar terug in die stootwaentjie. Sy sit haar teë, maar hy dwing haar om te sit en gespe haar vinnig was.

      “Ons kom môre weer,” sê hy en stoot haar met ’n vaart weg voordat sy ’n keel kan opsit. Daar was gelukkig vandag geen bekendes uit die land sonder melk en heuning nie, dink hy dankbaar terwyl hy die terugtog aanpak.

      Flip wag hulle by die groot hek in. Die ou hond swaai sy stert en lek aan Lydia se voete. Sy lag.