betrag sy seun uit die hoogte. Dit is soos hy gelyk het, honderd jaar en honderd kaste bier gelede: breë skouers, smal heupe en die enigste teken van bier die six-pack op sy pens. “Boeries, demmit,” sê hy en steek ’n glimlag van genoegdoening agter ’n vuis weg, “gaan trek jou aan. Jy kan nie so voor jou ma rondloop nie.”
Maar die ma gee haar seun ’n drukkie. “Kris, jy’s net jaloers. Wat, dink jy, het ek nog nie gesien nie?”
“Jy stink soos ’n hoer op ’n dans,” brom Kris. “Waarheen is jy op pad?”
“Ek gaan kuier, Pa.” Boeries knoop die handdoek om sy lyf vas en gaan sit op die rand van die kombuistafel.
“Luister, laaitie, ek en jy moet die Trippel-S se enjin uittrek. Ek kan die mountings nie alleen losmaak nie.”
“Ek kan nie nou nie, Pa. Ek en Celeste gaan dans.”
“Wat van môre?”
“Werk. Ek en Jan Doep gaan Bothaville toe, polisiebesigheid.”
“Sien jy, Stien?” Kris beduie met sy glas. “Ek kry nie helpers nie.” Hy gaan sit steunend by die tafel. “Wie is die meisie, ken ons haar?”
“Ek glo nie, Pa. Hulle is nog nie lank op die dorp nie.”
“Het sy darem ’n naam, demmit?”
“Celeste, Pa. Ek het mos gesê. Celeste Kirk.”
“Wat doen haar pa, ken ons hom?”
“Kris, los die kind,” vermaan Stien. “Hy is al groot genoeg …”
“Hy is die nuwe ondergrondbestuurder,” sê Boeries, hy ken sy pa se nuuskierigheid.
Kris kyk lank na hom. Dan val iets van die viswatergesprek met Kassie hom by. “Het hy ’n boot?” vra hy agterdogtig.
“’n Watseding?” Boeries kyk sy pa verbaas aan.
“’n Boot met ’n outboard.”
“Nee, jis, Pa, hoe moet ek weet? Ons ken mekaar nog nie so lank nie. Is dit belangrik?”
“Ag, hel,” sê Kris moedeloos. “Ek ken die verskil tussen modder en stront, en hierdie is nie modder nie.” Kris gooi sy dop in sy keel af en staan op.
“Wat is dit nou met jou, Kris?” vra Stien. “Jy kan nie net hier staan en swets nie. Wat’s jou storie?”
Kris vee oor sy yl hare. “Boeries, skink vir my nog ’n dop voordat jy loop. Ek het skielik ’n behoefte. Maak dit maar ’n dubbel, net vir in case.”
“Wat is fout, Pa? Celeste is rêrig oulik, ek hou van haar.”
“Nee, laaitie, daar is niks fout nie. Stien, onthou dat ek môre ’n rol vyftigpond-breekkrag-vislyn koop.”
“Wat?” vra Stien verbaas, “wil jy gaan haaie vang?”
“Jy kan maar so sê. Bring die dop sitkamer toe, Boeries. Ek is skielik moeg, ek wil gaan sit en TV kyk.”
“Waar sê jy is Baby?” vra Kris toe hy op sy stoel in die sitkamer neersak en die afstandbeheerder optel.
“Sy is nog by die skool.”
Boeries kom van die kombuis af ingestap met ’n glas waarin ysblokkies klingel. Kris vat dit by hom en proe. “Dankie. Toe, loop trek jou aan.” Hy teug weer aan die dop. “Hoe kom sy by die huis?” vra hy, sy oë bekommerd op Stien wat in die La-Z-Boy langs hom neergesak het.
“Ek weet nie,” sê Stien verontwaardig.
“Hel, Stien! Sy kan nie loop nie. Nie met daardie mal donners wat die kinders ontvoer nie.”
“Sy sal wel ’n lift kry by een van haar maats se ouers.”
“Stien, dis nie goed genoeg nie! Is jy nie ook bekommerd nie? Wil jy nou wragtig hê sy moet weer deur daardie selfde vlei loop …”
“Verdomp, Kris Freislich! Natuurlik bekommer ek my ook vrek.” Haar stem styg skerp en sy druk die sigaret vererg dood in ’n Firestone-asbak waarvan die glasbakkie lankal gebreek het en vervang is deur die deksel van ’n blikkie Nugget-skoenpolitoer. “Waarom dink jy lek ek jou agterent elke dag blink om die Trippel-S reg te maak? As jy dít doen, kan ék haar gaan haal!” Sy snork en haal nog ’n Lexington uit. “Jy wil mos nie hê dat ek daardie heilige Ford van jou gebruik nie.”
“Stien, ek is bekommerd oor daardie meisiekind.” Kris volg ’n ruk stil die sekondewyser van die horlosie in die pens van die koperolifant teen die muur, ’n diep frons op sy voorkop. “Die Goudveld het skielik ’n siek plek geword vir jong meisies soos sy.” Hy staan steunend op. “Ek hoor Jan Doep-hulle het darem die vent gevang wat die meisie hier agter tussen die tamariskbosse vermoor het.” Hy sug. “Ek … ek sal met Kassie gaan praat dat hy kom help dat ons die enjin uitkry. Dè, hier’s die Ford se sleutels, gaan haal die kind.” Hy sit die sleutels langs die Firestone-asbak neer en gee sy vrou ’n waarskuwende kyk. “Moet hom net nie stamp nie,” brom hy en stap deur toe, sy dop vergete op die tafeltjie langs die La-Z-Boy.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
