haat sukkel.
Sy is in elk geval nie van plan om die belofte te verbreek wat sy drie maande gelede gemaak het nie. Sy het soos belowe hierheen gekom om haar toekomstige man – volgens Sandra – te ontmoet en hom terug te neem Suid-Afrika toe as dit moet. Hoe vinniger sy die Zambiese stof van haar voete afskud, hoe beter. Haar praktyk wag, en daar is vir die Fransman – indien hy wel bestaan – baie in Suid-Afrika om na uit te sien. Haar pa, weet sy nou al, sal nie huiwer om vir hom aandele in hulle familie se in-en-uitvoermaatskappy te gee nie.
’n Afkondiging oor ’n vlug wat arriveer, onderbreek haar gedagtes. Hoopvol trek sy haar selfoon uit haar skouersak. Sy kyk na die skerm en swets onderlangs. Daar’s nog geen sein nie. Sy het persoonlik na Vodacom se kantoor by Century City gery om dit te reël – en nou’s daar niks! Wat gaan sy maak?
Vlugtig loer sy weer na die enigste ander nie-amptelike persoon in die aankomsaal. Hy is steeds besig op sy selfoon, en sy sal haar kop op ’n blok sit dat hy ontsteld is. Sy sug. Daar verdwyn haar enigste hoop. Sy sal nooit so ’n ontstelde man, wat nog daarby senutergend aantreklik is, om hulp vra nie. Sy moet weer buite gaan rondkyk, miskien wag die hotel se minibus daar.
Deon druk die selfoon styf teen sy oor vas en probeer gedemp praat waar hy in die aankomsaal staan. “Ek verstaan nie hoekom jy so haastig is om weg te kom nie. Die een oomblik redeneer ons nog oor die situasie, en die volgende het Rex jou vlug terug Suid-Afrika toe bevestig. Ek wil jou nie verloor nie, jy besef dit tog?”
“Nee, jy wil net jou brood aan albei kante gebotter hê,” sê Amanda.
Daar hang ’n stilte tussen hulle.
“Ek en jy het nog altyd geweet waar ons met mekaar staan,” verbreek sy eerste die stilte. “Om langer te bly sou niks verander het nie. Soos ek gisteraand gesê het: jy kan nie verwag dat ek my loopbaan, meenthuis, diere en vriende moet opoffer net omdat jy jou nuutgevonde familie-erfenis wil bestuur nie.”
“Ag, nonsens, Amanda! Jy kan ’n loopbaan, vriende, diere en alles hier in Zambië ook hê. Ons kan een maal ’n maand in Suid-Afrika gaan kuier, of anders kan ons vereers ’n langafstandverhouding hê soos ek voorgestel het.”
Hy soebat, hy weet, maar hy wil haar nie verloor nie. Hy is haar gewoond. Hoekom kan sy hom nie net vir een maal in haar lewe ondersteun nie?
“Deon, ek is jammer. Ek sal nooit in hierdie armsalige land kan bly nie, en ’n langafstandverhouding sal nie werk nie. Jy ken my: ek het jou aan my sy nodig. Wie gaan my na al my sosiale verpligtinge vergesel as jy in Zambië sit? Dit sal net nie werk nie, ek is jammer.”
“Jy’s reg, ek ken jou. Tog het ek gehoop vir meer!” Sy stem is hard en hy raak bewus van die meisie aan die oorkant van die aankomsaal wat hom dophou. “Ná vyf jaar het ek gehoop vir ’n mate van lojaliteit en standvastigheid. Ek het meer verwag.”
“Ek ook. Totsiens, Deon.”
Hy luister na die sein in sy oor en kners op sy tande. Die vroumens daar oorkant hou hom steeds soos ’n valk dop. Wat is haar probleem? Kan sy nie sien hy’s besig met ’n privaat gesprek nie?
Hy klap sy foon toe en druk dit in sy sak. Dan stap hy na haar toe. Sy beter net stilbly en saamry. Sy gemoed kook en hy voel lus om moord te pleeg.
Emesia besef meteens dat die vreemdeling reguit op haar afpyl. Sy voel ongemaklik onder sy strak blik en ’n drang oorweldig haar om net onder sy oë uit te kom, maar voor sy kan omdraai, is hy by haar.
“Deon.” Hy steek sy hand na haar uit. “Jy ry sommer saam met my. Ons kombi staan gestrand – pap wiel.”
’n Oomblik staan sy versteen met haar hand in syne. Sy het nog nooit sulke ligblou oë gesien nie. Groot swart pupille omring deur ’n deurskynende blou kleur – ligter as die hemel se blou. Dit voel kompleet of sy regdeur sy oë kan kyk.
“Jy praat Afrikaans?” vra sy verbaas.
“Dis korrek,” sê hy en los haar hand. “Kan ons maar gaan?”
“Is … is jy van …” Haar woorde stol.
Sy moet nou nie dwaas wees nie, miskien is hy ’n reeksmoordenaar wat op lughawens rondhang op soek na ’n verlore siel. Sy moet op ’n manier sy identiteit ondersoek. Net omdat hy Afrikaans magtig is, beteken nie dat sy hom kan vertrou nie.
Sy besef dat die man haar dophou – en wag op ’n antwoord. Hoe moet sy die situasie hanteer? Die man is ’n wolf in skaapsklere. Hy skuil natuurlik agter sy aantreklike voorkoms en imposante liggaamsbou. Sy het gelees van mans wat ordentlik en professioneel voorkom, maar wat eintlik net op soek is na ’n sagte teiken.
“Ses stukke bagasie en ’n skootrekenaar, is jy seker dis alles een mens s’n?”
Die klank in sy stem laat haar vinnig opkyk. “Het die gastehuis jou gestuur om my te kom haal?” vra sy en hou sy gesigsuitdrukking fyn dop.
Hy bekyk haar op en af en die frons op sy voorkop ontgaan haar nie. Sy trap onseker rond; die man ontsenu haar. Daardie deurskynende oë gee haar sommer die wegholkoors … En tog, sy kan nie ophou kyk na sy oë nie.
“Nee, ek’s nie van die gastehuis nie. Is jy Emesia of nie?”
“Ek is,” sê sy, maar besef dan hy kon haar naam op haar bagasie gelees het. “Van waar is jy?”
“Rhodes Inn.”
“Ag, man, plaas jy net so sê! Ek dog jy’s ’n moordenaar of iets. Ek het net bekommerd geraak dat die eienaar vergeet het om my by die lughawe te kry. Ek besef hy is ’n besige man, hy’t skaars tyd om ’n ordentlike telefoongesprek te voer. Ek dog ek staan gestrand,” lag sy en stuur ’n skietgebedjie op dat hierdie ooglopend ontstelde man haar tog veilig by die hotel sal bring.
“Kom, ek het ’n afspraak oor dertig minute, ons moet ry,” sê hy en neem die bagasietrollie.
Haar hakke klik-klak oor die teëlvloer en sy moet haar inspan om by hom te hou, tot sy oorslaan na ’n drafstap. Hy stap op die swaaideure af, knik vir die deurwag en dan is hulle buite. Die humiditeit tref haar vol in die gesig, soos die stoom van ’n pot kookwater waarvan die deksel te vinnig gelig is. Sy snak na asem.
“Mensig, dis warmer as wat ek verwag het.” Sy skuif haar gebreide toppie se moue op. “Ek’s vieruur vanmôre al uit die vere. Toe was dit koel in Kaapstad, en die suidooster was op sy beste.”
Hy antwoord nie.
Sy skud haar kop vies en besluit om eerder die omgewing te bekyk. Alles hier buite is net so skoon en netjies soos in die lughawegebou – klein maar netjies. Geteerde bane, ’n netjiese grasperk en beddings waar die daglelies goudgeel blom. Die lug is skoon en blou. Sy begin in haar skouersak na haar kamera grawe. Sy het haar familie belowe sy sal vanaand vir hulle foto’s e-pos – alles vanaf die oomblik dat sy gearriveer het.
Sy steek vas en rits haar kamerasak oop. Dan besef sy dat Deon tussen die rye motors verdwyn het. Haastig rits sy die kamerasak toe en druk dit terug in haar skouersak.
“Sal maar later afneem,” mompel sy.
Sy mis die sout reuk van die Kaap, die natheid wat meestal teen haar strandhuis aanwaai en die altyd teenwoordige reuk van uitlaatgasse. Die lug hier is amper reukloos.
Iewers brul ’n
