Inn werk en of hy sy eie vervoerbesigheid het en die hotel net van sy dienste gebruik maak.
Toe sy die viertrek bereik, hou hy die passasiersdeur vir haar oop.
“Ek sit sommer agter, dankie.”
“Ek ry nie taxi nie, en jy is veilig voor.”
Sy wil stry, maar sluk haar woorde. Daardie oë. Hoewel ’n ongewone kleur is daar iets anders aan sy oë wat haar hinder. Onwillig klim sy voor in. Hy druk die deur toe en stap om die voertuig, klim langs haar in.
Hy lyk heeltyd boos, soos iemand wat sukkel om sy woede binne te hou en enige oomblik gaan ontplof. Sy ken hom van geen kant nie, maar sy ken ’n ontevrede mens wanneer sy een sien. Tog, sy oë is kalm en sy stem klink rustig – kortaf, maar rustig.
Hy skakel die enjin aan en hulle oë ontmoet. Sy wenkbroue is ’n donkerbruin kleur, maar dis die uitdrukking in sy oë wat haar maag op ’n knop laat trek. Dis iets tussen geamuseerdheid en bejammering.
“Gereed?” vra hy.
Sy knik net, want sy vertrou nie haar stem nie. Hy trek sonder ’n verdere woord weg. Sy vou haar hande gespanne inmekaar. Sy gaan nie met die man probeer gesels nie, besluit sy.
Buite flits bome verby. Die natuur is indrukwekkend groen en ruig.
Dan kan sy haar nie langer bedwing nie – die stilte is té veel. “Jy’s baie bevoorreg om vir so ’n bekende hotel te werk. Ek het in ’n tydskrif gelees die hotel is vroeër erken as een van Afrika se beste hotelle. My ouers, veral my ma, weier om in hotelle te bly, want sy’t in hulle grootgeword. Maar selfs my ma dink daar is iets spesiaals aan die Rhodes Inn.”
Sy babbel, sy weet. Sy moet eerder stilbly, maar sy kan nie. Dis haar swak punt: wanneer sy ongemaklik voel, babbel sy.
“Ek kon skaars glo dat die hotel destyds so gewild was. Konings en koninginne het daar gebly. Die skrywer van die artikel meen dat die hotel waarskynlik vandag nie meer dieselfde resultate behaal nie, maar hy skryf dat dit steeds ’n idilliese plek is.”
Hy sê steeds niks, kyk net sydelings na haar voor hy weer sy aandag by die pad bepaal.
Sy kaak is sterk en prominent, merk Emesia so tussen die gebabbel deur. Hy is seker ’n introvert, geen mens is so ongeskik nie. Hy probeer nie eens ’n gesprek voer of haar vrae beantwoord nie.
Behalwe vir sy verskoning van ’n groet vroeër op die lughawe het hy nog nie weer ’n woord met haar gepraat nie. Sy het al baie getoer; ’n blote “Welkom in Zambië” sou aanvaarbaar gewees het. Tog, wat maak dit saak? Hy’s die hotel se drywer en ná vandag sal sy nie weer in sy onvriendelike gesig hoef vas te kyk nie.
Maar hy bly ’n eienaardige vent. Sy kan haarself nie keer nie en kyk weer na hom. Sy vel is goudbruin. Sy voorarms is ’n skakering donkerder as die res van sy lyf – wel, die gedeeltes wat sy kan sien. Sy ligbruin hare blink in die son en is nou ligter as wat sy aanvanklik in die lughawe gedink het. Afgesien van sy ligblou oë is die res van sy uiterlike ’n avondmaal vir die oog, besef sy en draai haar kop weg.
Doelbewus spits sy haar aandag op die landskap toe. Dis nie dat sy vandag ’n koninklike ontvangs verwag het nie. Inteendeel, ná haar telefoniese gesprek met Rhodes, die hoteleienaar, het sy goed geweet waarvoor sy haar inlaat. Hy het pertinent vir haar gesê: “Dame, hierdie is nie ’n pos vir ’n stadsjapie nie.”
“Ek het op ’n plaas grootgeword en ek weet wat die werk behels.”
Dit was ’n noodleuentjie. Sy het nie heeltemal op ’n plaas grootgeword nie, maar sy het vakansietye soms by haar oupa en ouma op die plaas gaan kuier. Wel, dit was ook nie heeltemal ’n plaas nie, dit was eerder ’n plot.
“Nee, jy weet nie, en jy gaan nié my tyd en geld kom mors nie. So voordat jy op daardie vliegtuig klim, maak seker dat jy voorbereid is op die omstandighede hier.”
Sy byt haar onderlip ingedagte vas. Sy was daardie dag op die punt om vir die eienaar te sê dat sy ook nie lus het vir hierdie werk nie, maar dat sy ’n belofte gemaak het. Sy wonder wat die arrogante man sou sê as sy vir hom gesê het: “Meneer Rhodes, jy moet mooi dink wat jy vandag kwytraak. Volgens my vriendin is jy Die Een – die regte man vir my. Wat beteken dat jy dalk oormôre styf agter my rug wil inkruip en dan het jy vandag jou brûe verbrand.” Sy het stilgebly, want dis ’n delikate situasie.
Welcome to Livingstone, lees sy die bord en kyk geamuseerd rond. Sover sy weet, is Livingstone en spesifiek die Victoria-waterval een van Zambië se belangrikste toeriste-attraksies. Sy het ietwat meer verwag as die smal twee bane waarop hulle tans ry, besef sy en kyk nuuskierig rond. Die omgewing is mooi, en die smal pad word opgehelder deur die pragtigste bome in blom: rooi, pers en goudgeel.
Namate hulle deur die dorpie ry, besef sy dat baie geboue nog uit die 1800’s of selfs vroeër dateer. Sy merk ’n Shoprite, Pep Stores en First National Bank op, en daar is sowaar ’n Ocean Basket ook. Hulle ry verby ’n winkelsentrumpie op haar linkerkant en dan is hulle oor ’n treinspoor. Dis die laaste van Livingstone voor ruie veld en wildernis hulle omring.
’n Geluid onderbreek haar gedagtegang. Dis Deon wat sy venster afdraai. Die wind is bedompig en ruk aan haar romp. Hy het nie eens haar opinie gevra nie, dink sy en kyk vererg na hom. Sy haat dit wanneer haar hare deurmekaar waai.
Sy regterarm rus op die oop venster en sy kuif hang wanordelik oor sy voorkop. Daar is nou ’n tevrede uitdrukking op sy gelaat.
“Sjoe, maar die pad is vol slaggate. Is dit as gevolg van die reën?” vra sy.
“Dis hoe die paaie hier in Zambië lyk. Maar as jy nou al begin kla, weet ek nie hoe ons deur die jaar gaan kom nie.”
Sy ruk haar asem in en sê: “Gelukkig net drie maande.”
Hy frons en kyk vlugtig na haar kant toe.
’n Arrogante hoteleienaar is een storie, maar ’n ongeskikte minibusdrywer is ’n ander, besluit sy. Ontsenu trek sy haar hand deur haar krulle en probeer om nie na die geslote gelaat langs haar te kyk nie. Sodra hulle by die hotel arriveer, gaan sy die man se gedrag verkla. Geen werknemer behoort gaste en kliënte so sonder respek te behandel nie. Hy moet aangespreek word!
“Ek het nie gekla nie,” verweer sy.
“O, wat noem jy dit dan?”
“Ek is net verras. Dit lyk ietwat anders as wat ek my dit voorgestel het.”
’n Minagtende snorkgeluid laat haar vinnig opkyk.
“Wat?” vra sy teen haar beterwete. Sy moet ’n redenasie met dié man vermy, waarsku haar gesonde verstand, maar haar geaardheid laat so iets nie toe nie. “Wat?” herhaal sy met nadruk.
Hulle oë ontmoet. Sy blik is openlik afkeurend, maar sy weier om weg te kyk. Vir ’n oomblik draai hy sy kop sodat hy haar vol in die oë kyk. Haar hart ruk. Dís wat haar hinder: daar is iets in sy oë wat sy veronderstel is om te herken, iets bekends. Iets belangriks, weet sy terwyl hulle kragte meet.
Hy gaan nie wegkyk nie, besef sy en voel hoe haar handpalms klam raak.
Eindelik kyk hy terug na die pad. Sy blaas haar asem stadig uit terwyl dit tot haar deurdring wat daardie oogkontak aan haar ingewande gedoen het. Of is dit omdat hy hom nie eens verwerdig het om haar vraag te antwoord
