langs die pad, tussen êrens en nêrens, uit die motor sal boender net omdat hulle verskil. Goddank, sy verkies ’n gesofistikeerde gentleman bo sy ruwe tipe.
Kan die hotel so ver uit Livingstone wees? wonder sy en kyk na die beboste veld rondom hulle. Verlate veld. ’n Benoudheid vat-vat aan haar ingewande. Haar bagasie, juwele en ontwerpersklere sal seker ’n heel paar monde kan kosgee. Sy’s altyd so naïef, hoe kon sy sommer saam met die eerste die beste vreemdeling in ’n motor gespring het? Sy frons. Hy was darem baie toevallig daar – té toevallig.
Hy rem meteens só skerp dat sy vorentoe vlieg, net om deur die veiligheidsgordel teruggeruk te word.
“Wat’s fout?” vra sy beangs. Wat as al haar vrese oor hierdie man waar is? Wat as hy haar besteel en hier uitboender?
“Niks.”
“Hoekom stop ons in die middel van nêrens?”
“Jy weet darem seker hoe die natuur werk.”
Dis eerder ’n stelling as ’n vraag, besef sy en sien hoe hy aan sy belt peuter.
“Ja, ek weet! En jy kan daarvan vergeet dat jy my gaan uitboender. Ek sal my nie laat besteel of …”
Haar woorde vries. Haar hart stop, tog voel sy hoe die adrenalien deur haar are pomp terwyl sy na die mes in Deon se hande staar. Waar kom die mes vandaan? Sonder dat sy haar blik van hom afhaal, voel-voel haar hande na die veiligheidsknip. Sy moet haar gordel afkry. Hy beweeg en die lem flits in die sonstrale. Sy moet beweeg, uitkom, wegkom, maar haar bene weier om te reageer.
Stadig draai hy na haar, sy gesig steeds uitdrukkingloos.
Asof in ’n rillerfliek staar sy net na die mes. Dis nie jou alledaagse sakmes nie, nee, dis ’n slagtersmes. Die tipe met ’n breë lem en dik hefboom. Die tipe waarmee jy ’n koedoe se pens met een haal kan oopsny – van sy lies tot bo by sy nek.
Ek’s geskiedenis, flits dit deur haar brein terwyl sy só bewe dat sy nie die veiligheidsgordel se knop ingedruk kry nie. Histeries ruk sy aan die gordel.
Die lem beweeg en sy vries.
2
Rex Rhodes kyk op sy horlosie. Sy moes reeds geland het indien die vlug op skedule is. Hy druk weer die knoppies op sy selfoon. Swets. Hoekom bly die lughawe se nommers vandag beset?
Hy probeer weer. Hy sal nie kan ontspan voordat hy weet of Emesia gearriveer het en hierheen op pad is nie.
Nog beset. Hy druk die foon dood. Swets nogmaals, trek ’n vuurhoutjie uit die dosie langs hom en kou aan die vuurhoutjiekop – hy hou van die swaelsmaak. Dit herinner hom elke keer daaraan dat hy op ’n plek is waar hy nie wil wees nie.
Sy broer is op die lughawe, maar dié is so kort van draad omdat Amanda besluit het sy sien nie langer kans vir ’n verhouding met hom nie. Vanmôre toe Amanda bevestig dat haar vlug vanmiddag is, het die broertjie van hom omtrent die stuipe gekry.
Wel, dink Rex, hy het nou wel vir Amanda ’n hupstootjie gegee om haar ry te kry, maar daar is net geen manier waarop sy plan met Emesia sal werk solank Amanda hier sou rondhang nie. Dit het hom ’n hele paar rand gekos om seker te maak dat sy vandag vertrek, en vanoggend het hy persoonlik haar bagasie in die motor gelaai. Sy broer sal hom nog eendag bedank; Amanda is nie die vrou vir hom nie.
Hy druk weer die lughawe se nommer en luister gefrustreerd na die besettoon.
“Ek moet uit hierdie godverlate plek kom,” mompel hy vererg.
“Ekskuus, meneer?” vra Ted die kroegman.
“Lyk dit of ek met jou praat?” vra Rex.
“Jammer, meneer,” mompel Ted.
Rex klap sy tong. “Ek dink sommer hardop, man. Moet jou nie aan my steur nie, doen maar net jou werk.” Hy kyk op sy horlosie. “Miskien moes ek self lughawe toe gery het. As Emesia se vlug laat is, sal my broer haar net daar los. Hy sal nie eens vyf minute wag nie.”
“Nee, meneer, hy sal wag. Hy’s jou pa se kind,” stry Ted terwyl hy die olienhout-kroegtoonbank poleer tot hy homself daarin kan sien.
Rex ignoreer sy aanmerking. Hy’t belangriker dinge om oor bekommerd te voel as ’n kroegman se siening. Livingstone is géén plek vir ’n welgestelde wit vrou wat nog nooit op haar eie voete gestaan het nie. Dis nie die Zambiërs oor wie hy bekommerd voel nie, hulle is ’n vredeliewende nasie. Dis die Zimbabwiërs wat oor die grenspos stap en dan hier kom droogmaak. Hulle sal haar op ’n afstand raaksien: ryk, wit vrou wat almal jammer kry en vertrou. Hulle sal haar …
Hy swets, en dié keer is daar ’n paar ekstra woorde by. Miskien moes hy nie die minibus van die hotel gesaboteer het voordat hy seker was dat sy broer haar by die lughawe gekry het en hotel toe bring nie. Hy laat val sy kop in sy hande. Hy ken haar van geen kant af nie, hy gee nie vir haar om nie, maar sy’s ’n belangrike skakel in sy ketting. Sonder haar sal sy plan nooit slaag nie.
Sy ander belangrike skakel is doeane. Hulle werk mooi saam – teen ’n vergoeding, natuurlik.
Hy sug. Alle goeie dinge kos geld. Emesia ook, maar hy het haar nodig, dink Rex en trek nogmaals sy selfoon nader.
Deon lig sy hand; die lem weerkaats in die son.
“Maak los,” sê hy met ’n gedempte stemtoon.
Emesia ruk haar asem in. “Vergeet dit, jou maniak! Ek maak vir niemand los nie, mes ofte nie.”
“Wat?”
“Jy’t reg gehoor. As jy my knope of broek wil los hê, sal jy my eers moet doodmaak.”
Haar stem bewe en sy besef haar manhaftige toneelspel is nie oortuigend nie, maar sy moet tyd wen. Sy moet sy aandag aflei sodat sy haar veiligheidsgordel kan losmaak en uitspring. Sy moet genoeg tyd hê om weg te kom. Hy’s groot, lank en lenig. Maar die omgewing is ruig; as sy net ’n voorsprong het, kan sy moontlik tussen die plante verdwyn.
Sy hou hom dop. Oorgehaal. Sy gesigsuitdrukking wissel by die aanhoor van haar woorde, maar sy kan die verandering nie peil nie. Wanneer haar voete grondvat, sal sy moet nael soos sy nog nooit in haar lewe genael het nie, die bosse in.
Sy rem aan die gordel, maar haal nie haar oë vir ’n oomblik van die mes af nie. Haar skouersak lê by haar voete, buite bereik. Sy sal alles moet los: geld, paspoort, vliegkaartjie en …
Klik. Die gordel is los.
Haar rug is snaarstyf. Het hy die geluid gehoor? Verwag hy dat sy gaan uitspring? Of sal sy hom onkant betrap? Sal sy genoeg tyd hê? Sy oë is uitdrukkingloos en sy liggaamstaal verraai nie sy volgende beweging nie.
Sy moet uitkom, wegkom. Sy moet hom onverhoeds betrap. Haar hande voel-voel na die deur.
“Jy bluf jouself,” ruk sy stem deur haar en haar hand stol op die deurknop. “Jy bluf jouself as jy dink ek stel in jou belang. Ek het bedoel maak los jou veiligheidsgordel.”
Terwyl sy hom verbouereerd aanstaar, buk hy vooroor. Slaan-slaan met die agterkant van die mes se breë hef op die voorste paneel van die motor. ’n Plaatjie kom los en val oop. Versigtig trek hy iets by die agterkant van
