Dit lyk soos ’n baie dik pen, een van daai wat jy vir die snaaksigheid koop om vir iemand op die eerste April te gee. Die mes verdwyn net so vinnig soos wat hy dit te voorskyn gebring het. Dan draai hy na sy oop venster en bring die apparaat soos ’n verkyker of teleskoop tot voor sy oë.
Sy sit steeds op die punt van haar sitplek met haar vingers op die deurknop. Haar knieë klap teen mekaar, maar die lewe is besig om na haar bene terug te keer.
Wat is die man besig om te doen? Moet sy sit of uitspring?
’n Beweging buite die motor trek haar aandag. Sy kantel haar kop. En vir die tweede keer binne drie of vier minute ruk sy haar asem hoorbaar in. Sy voel hoe verbystering deur haar ruk en hoe adrenalien haar bene lam laat. Sy knyp haar oë toe, maak hulle oop en verwag om te sien dat sy besig is om te hallusineer. Maar nee, ’n trop olifante ís besig om hier vlak voor haar oor die pad te stap.
“Goeie genade,” kreun sy en kan nie besluit of sy bang of opgewonde moet wees nie. Dan is dít hoekom Deon stilgehou het. Hy is steeds besig met sy apparaat en steur hom duidelik nie aan haar teenwoordigheid nie.
’n Jong olifant trompetter so hard dat haar ore toeslaan. Die geluid blaas lewe in haar. Sy buk af, raap haar skouersak op en rits dit oop. Haar oë bly vasgenael op die logge grys liggame wat reg voor haar oor die pad stap. Kamera, kamera, flits dit deur haar brein terwyl haar vingers naarstig tussen paspoort, vliegkaartjie, grimering, geld en nog los goed soek na haar kamera. Hoekom is haar sak so deurmekaar? Sy is so perfeksionisties in haar beroep, maar haar persoonlike goed is altyd ’n deurmekaarspul.
Eindelik vat sy haar kamera raak, rits die sakkie oop en haal haar Phillips uit. Sonder om asem te haal probeer sy fokus. Die trop is duidelik haastig en stamp-stamp teen mekaar. Deur haar venster val die sonstrale net te sleg om ’n foto te neem. Sy skuif, probeer hulle deur die voorruit afneem. Dié posisie wil nie werk nie, want die ruit is vuil, taai en vol goggas.
Sy móét hierdie reusediere afneem voor hulle tussen die bome verdwyn, niemand sal haar storie glo nie! Dis ongelooflik. Hulle stap vlak voor haar verby. Só naby, sy kan die hare stokstyf soos spelde op die ou bul se bene sien staan. Sy hoor hoe die bul se mis in die pad plof. Sy verbeel haar sy kan die reuk van herkoude gras en blare ruik. Sy leun regs, skuif vorentoe, maar kry hulle net nie deur haar venster afgeneem nie. Sy is ooropgewonde en sy weet as sy net ’n slag diep asemhaal en weer probeer, sal dit beter gaan, maar sy is te bang sy mis die hele gedoente.
Sy leun vorentoe. Dis haar enigste kans: sy moet hulle deur die voorruit afneem. Meteens stop die reusebul vierpoot in sy spore – reg voor haar. Hy swaai sy kop stadig heen en weer. Dan draai hy half skuins en kyk reguit vir haar. Sy vries. Sy wil ’n foto neem, sy moet nou ’n foto neem – die oomblik is absoluut perfek – en tog is sy te bang om die knoppie te druk. Sê nou die flits van die kamera krap hom om?
Sonder om haar blik van die logge liggaam af te haal voel-voel sy na haar deur. Haar hartklop tamboer in haar ore. Hy staar nog na haar; sy skrefiesoë is omring deur dik ooghare. Hy lig sy slurp. Hy gaan storm. Sy het al gelees olifante waarsku jou voor hulle storm!
Dan rammel die ou grote se maag. Só duidelik, sy kan selfs sy maagsappe hoor skommel. Vir die eerste keer besef sy hoe naby die bul werklik aan hulle voertuig is. As hy storm, sal sy nie tyd hê om te koes nie, wat nog te sê uitspring.
Die olifantbul swaai sy kop ritmies heen en weer. Sy kan die lang, dik ooghare sien, stokstyf en hard. Dan tel hy sy regtervoorbeen stadig op, weifel ’n oomblik met die stomp in die lug. Amper asof hy eers ’n bietjie rus voor hy die been neersit – verbasend sag, so sag dat sy nie eens die voetstap kan hoor nie. Dan beweeg die bul verder. Vinnig en geruisloos verdwyn hy saam met die trop in die ruigte.
Adrenalien ruk deur haar. Sy het sowaar nie een keer die kamera se knoppie gedruk nie! Sy spring regsom om die laaste twee kleiner bulle deur die drywer se venster af te neem voor hulle ook saam met die trop verdwyn. Hulle is spelerig en stamp-stamp teen mekaar.
Sy moet hulle kry! Opgewonde en oorangstig spring sy letterlik van die een kant van haar sitplek na die ander kant om die jong bulle in fokus te kry. Sy leun vorentoe, agtertoe en weer vorentoe. Sy het hulle in fokus. Pragtig! Net ’n bietjie meer regs en verder weg.
Opgewonde swaai sy in die rondte. Haar kamera tref iets met ’n slag. Iemand swets. Die impak ruk die kamera uit haar hande en sy gryp verward daarna.
Dan kyk sy vas in Deon se ontstoke gesig.
“Ek’s jammer, ek … verskoon my, ek is jammer,” stotter sy en sien hoe hy sy neus vashou terwyl bloed tussen sy vingers deursyfer.
Hy ruk ’n sakdoek uit sy broeksak en plaas dit oor sy neus.
“Ek’s regtig jammer, hoor. Laat ek –”
“Los, ek’s reg.”
“Jy is nie, ek het jou neus afgeslaan. Laat ek sien.”
“Ek is reg! Maak jou vas,” sê hy en skakel die voertuig aan.
Die Pajero skiet met so ’n vaart vorentoe dat sy agtertoe val en die res van haar woorde insluk. Behendig bestuur hy met die een hand terwyl hy sy neus afvee met die ander.
Sy draai haar kamera om en om en probeer vasstel wat so hard is dat dit sy vel stukkend gemaak het. Die impak was hard en onverwags, dit besef sy. Sy sug. Sy kan hom help, sy het al die nodige goed in haar mediese tas, maar néé, hy’s mos hardegat.
Sy hou hom uit die hoek van haar oog dop. Sy neus lyk of dit nou minder bloei, maar sy lippe is nog op ’n ferm lyn getrek. Sy wens die man wil haar slegsê of net ’n opmerking maak. Sy kan sien hy brand om dit te doen. As hy haar slegsê, kan sy weer om verskoning vra, maar nou bly hy net stil.
Ná ’n minuut of twee dwing sy haarself om te kalmeer en die insident uit haar gedagtes te weer. Sy trek haar moue op. Dit was ’n ongeluk. Vandat sy vroegmôre opgestaan het, loop alles nog net verkeerd. Sy is heeltemal oorspanne, en sy wou maar net ’n foto neem.
Sy kyk by die venster uit en probeer haar aandag op die natuur om haar vestig. Sy kan skaars glo dat sy nou net so naby aan ’n trop olifante was. Sy skuif weer aan haar moue. Die oomblik wat sy by die hotel kom, gaan sy onmiddellik stort en verklee, sy vrek van die hitte.
Dan ruk haar hart en sy slaan haar hand oor haar mond. Dis onmoontlik! Dis nié besig om te gebeur nie, sy is weer besig om spoke op te jaag.
Sy buig vooroor om beter te sien wat in die lug aangaan. Dit was net ’n aaklige nagmerrie wat sy verlede nag gehad het, dis al wat dit was – ’n nagmerrie. Sy sluit haar oë. ’n Rilling hardloop oor haar ruggraat.
Haar nagmerrie is meteens so werklik: Sy’s uitasem en sukkel om suurstof in haar longe op te trek. Sy hardloop. Sy stoei in haar slaap, want sy kry al haar beddegoed op die mat. In haar droom is sy stokflou, haar longe brand, maar sy hou aan met hardloop. Sy hardloop bergop en bergaf op soek. Op soek na haar beloofde ander helfte.
In haar nagmerrie bereik sy doodmoeg en bewerig die Rhodes Inn. Sy kyk op, vol hoop om haar enigste te sien. Maar al wat sy sien, is rook. Rook en rook. Sy stik, sy kry nie asem nie. Die hotel is in ligte laaie en haar beloofde is daar binne. Sandra roep op die agtergrond: “Belowe my, belowe my!”
Sy wil nader hardloop, maar haar bene weier. Sy probeer haar een been voor die ander sit, maar hulle is te swaar – loodswaar. Sy steek haar hand uit om die vuur te keer. Dit help niks. Alles – die hotel, haar beloofde en Sandra – veras voor haar oë.
Ná die
