dis sy hele toekoms en hy mag nie misluk nie. Hy sal sy plan fyn moet uitwerk. Boeta mag niks vermoed totdat dit te laat is en hy veilig in Frankryk sit nie – en dis presies waar Emesia in die prentjie pas. Sy weet dit nog nie, maar sy sal een van die mooi dae die toekoms van die Rhodes Inn in die palm van haar hand hou.
Emesia raak bewus van ’n koue drukking op haar voorkop. Sy kreun en probeer omrol. Haar knieë pyn en haar longe brand. Die vuur! onthou sy. Haar Fransman brand dood en sy het sowaar haar bewussyn verloor.
Sy probeer orent kom, maar iets verhoed haar. Sy gryp na die nat ding wat oor haar oë hang en haar sig belemmer. Sy vat iets raak – dit voel soos vingers. Dit beweeg. Dit ís vingers. Iemand se vingers is oor haar oë.
Sy ruk die hand van haar gesig af en kyk vas in Deon se oë. As sy nie van beter geweet het nie, sou sy sweer dis twee bekommerde oë wat na haar terugstaar. Vreemde deurskynende blou oë, ’n kuiltjie in die ken en ’n sekelmaanlitteken van die hoekie in sy lip tot in die kuiltjie. Sy staar, sy weet, maar dis asof haar brein nie lekker wil funksioneer nie. Wat was eerste, wonder sy, die litteken of die kuiltjie? Sy’t nie vroeër die litteken opgemerk nie, en ook nie die begeerlike lippe nie. Of het sy?
Hy kug.
Sy knipper haar oë en stamel: “Vir … vir wat jaag jy soos die duiwel? Jy kon mos sien ek wou uitklim. Eers parkeer jy en toe jaag jy soos die duiwel! Het ek my wind uitgeval?”
“Ja, jy was uit soos ’n kers, jou knieë en elmboë is stukkend en jy het my byna ’n oorval laat kry. En waarvoor?”
“Vir ’n Fransman,” mompel sy en kom orent. “Die vuur, ek moet …”
Hy plaas sy hande op haar skouers. Sy kan nie beweeg nie. Sy kan die hitte van sy hande deur haar bloes se symateriaal voel – sy hande is groot.
Sy ruk en pluk. “Los my. Laat my gaan!”
“Daar is nie ’n vuur nie,” sê hy stadig en kalm, maar hy gee haar skouers ’n effense skud.
“Wat?” vra sy ongelowig en wys in die lug op. “Daar is! Daar …”
“Dis ’n wolk, ja, ’n rookwolk, maar nie as gevolg van vlamme of vuur nie. Dit word veroorsaak deur die Victoria-waterval.”
“Deur wie?”
“Die Victoria-waterval.”
“Is nie, dis …” Sy kyk na die wolk. Watse onsin probeer hy haar nou wysmaak? “Wat bedoel jy?”
“Weet jy dan niks? Die water val so kragtig tot onder in die kloof dat mis 400 meter en hoër in die lug opstyg. ’n Mens kan die misbank van vyftig kilometer weg sien, en die sproei hang soos ’n wolk bo dié hotel. Mosi-oa-Tunya.”
“Wat?”
“Mosi-oa-Tunya, noem die Zambiërs die rookwolk. Dit beteken: die rook wat dreun.”
“Ek verstaan nie,” prewel sy.
Hy laat val sy hande van haar skouers. “Het jy nie nagelees oor Zambië, die mense, hulle kultuur, die gevare en die Victoria-waterval voordat jy besluit het om vir ’n jaar hier te kom werk nie?”
“Dit was nie nodig nie. Ek het in elk geval nie ’n keuse gehad nie, ek móés kom. En die wolk lyk soos die rookwolk in my nagmerrie. So al het ek nagelees, sou ek nie voorbereid gewees het nie,” sê sy en voel hoe die besef dat sy ’n volslae gek van haarself gemaak het haar nek warm maak.
“Ek verstaan. Kom dat ek jou in die hotel kry sodat iemand na jou knieë en elmboë kan kyk.”
Agt-en-veertig uur later en Emesia hinkepink uit haar kamer vir die eerste keer vandat sy by die hotel gearriveer het. Doktersbevele. Haar blik gly oor die antieke gebou. Die hotel is in die vorm van ’n fort gebou, hoewel die geboue verspreid lê, met uitgestrekte grasperke tussen die geboue.
Sy stop en probeer haar weerbarstige krulle platdruk. Sy en die krulle het mekaar aanvaar – hulle moes. Nadat sy die krulle op haar agtste verjaarsdag afgeskeer het en die skoolkinders haar selfs meer gespot het oor haar kaalkop as haar krulkop, het sy besluit om die krulle te aanvaar. Maar die vogtige lug hier help nie.
Volgens die brosjure behoort die swembad aan haar linkerkant te wees, ontvangs anderkant die grasperk en die restaurante aan weerskante van die swembad. Die opelugrestaurant, die Boma, lê seker agter haar waar die Zambezi vloei. Die voorste vleuel, het sy gelees, bestaan uit die ingang, ontvangs, kantore en vyf onthaalsale – dis die oorspronklike hotel. Die losstaande vleuels, almal later gebou, bestaan elk uit vyftig suites, ’n biblioteek en ’n ontspanningslokaal. Links is die Jasmyn-, regs Baobab- en agter die Krokodil-vleuel.
Sy is ingeboek in Krokodil no. 50. Haar sitkamer se skuifdeur, waar sy nou staan, loop uit op die grasperk, en aan die oorkant blink die hotel se enorme swembad. Haar hoofslaapkamer het ook ’n skuifdeur, wat na ’n knus agtertuintjie lei. Sy het gister daar op ’n bankie gesit en boeklees.
Sy trek die lug diep in haar longe op. Dit ruik nog vars en skoon – effens soet van die jasmyn wat blom. Van haar voordeur neem sy die geplaveide voetpaadjie wat links om die swembad kronkel tot waar die brosjure die kantore aandui. ’n Oomblik gaan staan sy in die tuin onder ’n baobab en luister. Die gedruis van die waterval is altyd daar – op die agtergrond, maar permanent teenwoordig. En wanneer daar ’n bries stoot, kan sy die sproei van die Victoria-waterval koud en klam op haar vel voel. Nie so koud soos die drywer se albasteroë nie, maar verfrissend soos ’n nuwe liefde.
“Miskien het ek my kop harder gestamp as wat ek besef het,” mompel sy en stap verder.
Vandag móét sy die eienaar ontmoet. Sy het reeds twee dae in die bed gemors.
“Gmff,” snork sy. Sy het gebrand om haar opinie vir die Duitse doktertjie te gee, maar sy het haar pose gehou en sy storie vir soetkoek gesluk. Wat is ’n paar skrape? Sy wil net haar belofte aan Sandra nakom. En ja, as sy eerlik is: sy vrek tog van nuuskierigheid om die man te ontmoet.
Sy vee ’n krul uit haar oë, maar dit spring net weer terug. Haar donkerbril sal help, dink sy en druk haar Oakley soos ’n kopband op haar kop.
Tot die dag voor sy elf jaar oud geraak het, het sy in liefdesverhale geglo – daarna nooit weer nie. Soos enige ander tienermeisie het sy geglo wanneer sy groot is, sal die dag aanbreek dat sy haar held ontmoet.
Sy sug. Sandra was eintlik die een wat al die rede in die wêreld gehad het om te verander, om sinies te raak en nie in liefde te glo nie – maar haar vriendin het nie verander nie. Sy het alles probeer om Sandra te oortuig dat dit ’n belaglike gedagte is dat sy Zambië toe moet kom om haar aanstaande te ontmoet. Hulle was elf jaar oud en die waarsêer wat dié uitspraak gemaak het, was heel waarskynlik seniel.
“Kan ek help?” vra ’n dame die oomblik toe Emesia deur die glasdeure stap.
“Nee, dankie, ek’s op pad na die eienaar se kantoor toe.”
“Het u ’n afspraak?” dring die gesette dame vriendelik dog beslis aan.
“Nee.”
“Ek is jammer, meneer Rhodes is baie besig vandag. As u nie ’n afspraak het nie, kan ek vir u een maak.”
“O, ek het gedink hy verwag my. Ek’s die nuwe verpleegster.”
