teruggegooi op die bed en omgewip, weg van hom af. “Ek speel nie, Brian. Ek het op die oomblik twee dinge nodig en ek weet self nie watter een ek die nodigste het nie. Ek moet slaap en ek moet dink.”
Hy het doodstil agter my op die rand van die bed gesit, waarskynlik taamlik versteen. Toe begin hy met sy vingerpunte op die matras tik en word hy die woordelose Brian vir wie ek soms bang is.
Trommel-trommel, tik-tik.
Trommel-tik-tik-trommel.
Tik-tik trommeltrommel.
Tik tik tik tik trommel.
Brian, weet ek lankal, is besonder musikaal. Hy komponeer woede-, ongedulds- en dreigwysies met die vingerpunte van een hand.
“Moenie vir my kwaad wees nie,” het ek senuagtig op sy vingergetrommel gereageer. “Ek is net so áf, Brian. So verskriklik depressief.”
“Sê dit maar,” het hy sag gesê. “Ek sou ook so gevoel het.”
Hy het byna gewigloos oor my gerol, in my oë gekyk en my in sy arms geneem. “Ek is so lief vir jou, Katryn. Glo dit tog.”
Maar teen drie-uur daardie oggend, toe hy lankal arms onder die kop langs my slaap, het ek dof gedink: Is dít hoe liefde werk? Is dit al?
En vir ’n paar oomblikke het ek om besonder selfsugtige redes gewens ek was ’n Christen soos Ouma wat in ’n nag soos dié op die voorskrifte van die Bybel kon terugval. Soos my vriendin Charlotte wat al van ons vroegste hoërskooljare af presies geweet het waar om die streep te trek.
“Julle moes interessante kinderjare gehad het,” het die gesoute joernalis van KOP tydens die 2007-onderhoud ’n paar nuwe wetenswaardighede uit my en Bert probeer trek. Ons het onder die wisteria-prieel links van die swembad gesit, elkeen met ’n lang glas vrugtesap met ys. In haar sonnige kamer aan die noordekant van die huis het Ouma na Radiokansel geluister; deur die dik mure kon ek die naam “Jesus” telkens hoor opklink.
Oorkant ons, aan die ander kant van die swembad, het Josué, ons Portugese koerier-cum-swaarvoertuigbestuurder en Elias, die tuinman, Ma se wit Iceberg-rose teen plantluise loop en spuit. Ma het vierhonderd en twintig roosbome aan daardie kant van die swembad. Rose is haar passie: sy sorg dat daar altyd in die see van rose gewerk word, sodat sy elke jaar maande lank groot vase vol rose oral in die huis kan hê. Soms neem sy selfs rose pakaanleg toe, waar sy hulle dan op strategiese plekke tussen die sirkelvormige pakstasies in die groot emmers plaas waarin die pille en kapsules van China af by ons aankom.
“Het ons interessante kinderjare gehad, Katryn?” het Bert gevra. Op daardie oomblik het hy nie slim gelyk nie. En die mondering waarin hy hom vir die onderhoud geklee het, het niks positiefs vir sy beeld gedoen nie.
Ek het gelag omdat die joernalis ons dopgehou het en omdat dit die regte ding is om tydens so ’n onderhoud te doen. Maar heimlik het ek gehoop dat Bert ten spyte van die agterstevoor pet op sy ongekamde hare iets besonders uit ons kinderjare sou onthou.
“Ons was bevoorreg,” het ek versigtig geantwoord. “Om in hierdie historiese ou huis groot te word … Volgens die mense van die omgewing het Christiaan de Wet tydens die Anglo-Boereoorlog een nag hier in die bomskuiling weggekruip. En tydens die Rebellie van 1914 was hier glo byna elke nag jong manne in die bomskuiling; dan was die valdeur toe. Daar moet waarheid in steek, want daar is baie handtekeninge teen die mure van die bomskuiling.”
“Die nagte was seker maar lank vir hulle,” het Bert geknik.
“Julle ouers moes baie besig gewees het toe julle klein was?” het die verslaggewer gesê-vra, sy oë voel-voel oor my.
“Ons ouers … ons ouers het spesiale ervarings vir ons gereël. Hulle het ons byvoorbeeld Disney World toe geneem en –”
“Dít was nou vir jou cool,” het Bert onmiddellik intelligent beaam.
Wat ek eintlik wou sê, was: En ons het op ’n manier grootgekom. Partykeer weet ek self nie hóé nie.
Ja, ons was Disney World toe toe ek elf en Bert sewe was. Bert het sy hart op die mensgemaakte oerwoud verloor. Ek, weer, het tydens ’n opvoering van Skoonlief en die Ondier in die park se amfiteater aan die huil geraak.
“Hoekom huil jy?” wou Pa weet. “Dis tog net speel-speel! En jy is al elf!”
“Skoonlief sê dit so mooi,” het ek gesnik.
“Wat?” het Pa gevra. “Wat sê sy so mooi?”
“B-b-beast,” het ek gestamel. “Skoonlief sê: ‘Beast, oh, Beast, don’t die!’ Ek weet nie hoekom dit vir my so hartseer en so mooi is nie.”
Pa het rondgekyk, maar Ma was nêrens te sien nie. Bert het haar saamgesleep oerwoud toe. Hy en Ma het vir die derde keer in drie dae tussen die krysende papegaaie en die gillende ape rondgevaar. Pa moes dus vir die eerste keer in jare met my en my verdrietige gesnik cope.
“Voel jy … nie dalk ’n bietjie verkoue nie, Katryn?” het hy agter die kap van die byl probeer kom. “Is jou keel seer?”
“Ek sê mos dis oor dit mooi is!” het ek huilend gesê.
“Dis tog net … woorde,” het Pa gefrons. “Dis nie die regte lewe nie.”
Ek was kwaad vir myself, want ek het opgehou huil toe ek drie of vier jaar oud was. Ek was kwaad vir hom, want ek wou iets anders van hom gehad het.
“Ék hou nog van sprokies,” het ek uitdagend gesê. “En ek dink jy is … jy is ’n vaal mens as jy nie daarvan hou nie.”
“Ek is nie ’n vaal mens nie!” Pa het hom vererg.
“O ja, jy is! As daar nie sprokies in jou lewe is nie, wat ís daar dan?”
Hy het my aangestaar. Om ons het mense hulle goed bymekaargemaak om die opelugteater te verlaat. Ons het bly sit, ek met ’n sak vol Disney-karakters van plastiek op my skoot en my pa met sy neusvelle aan die opdop van te veel onbeskermde blootstelling aan die son.
“In my lewe,” het Pa gesê, “is daar doelwitte … ideale … die firma. Doelwitte maak sprokies moontlik, Katryn. As die firma reg bestuur word, is daar ’n toekoms vir jou en Bert. Jy gaan nog eendag my en jou ma se vennoot in die firma word.”
“En Bert?” het ek gevra. Die teater het leeggeloop. Ons het alleen daar gesit. Onder ons op die verhoog was die teatermense besig om die dekor uitmekaar te haal en weg te dra.
Ek het ’n tweede vlaag verdriet in my voel opstoot. Min vooruitsigte het op daardie oomblik vir my so troosteloos gelyk soos om elke dag van my lewe handel te dryf in verslankingspille en om die rondte by ’n klomp spa’s te bly doen. Dit was nie vir my nuus dat ek en Bert later LeanRLeanest sou moes oorneem nie. Ons het dit van kleins af min of meer daagliks saam met ons muesli en jogurt ingekry. Om dié toekomsprofesie uit Pa se mond in Disney World te hoor, was egter ’n bietjie te dik vir ’n daalder. Daardie dag het dit vir die eerste keer vir my gevoel asof Pa die verhoog van my lewe betree en begin het om dekor wat vir my spesiaal was, stuk vir stuk uitmekaar te haal en weg te dra.
Toe ek hoërskool toe is, het Charlotte Fourie die vriendin geword wat deur dik en dun by my sou staan. Op dertien het sy reeds geweet wat sy met haar lewe wou maak: sy wou eers ’n jaar lank as instrukteur by
