is ’n verpleegster dan veronderstel om te lyk?”
“Dalk bietjie minder soos ’n Barbie-pop. Ek hoop jy weet hoe om mans beskaaf dog ferm op hul plek te sit.”
Justine se mond val letterlik oop van verbasing – en verontwaardiging. Dié man klink alte veel na Jacques met sy gekke menings oor mense se kullery en kaskenades op plesiervaarte.
“Ek sou hoop ek kom soos die professionele mens voor wat ek glo ek is, en vir mans se truuks val ek nie sommer nie, dokter Barnard.” Sy weet haar stemtoon grens aan bitsig, maar sy kan dit nie verhelp nie. Hy het haar nou sowaar lelik in die gesig gevat.
Tot haar verbasing glimlag hy effens, maar sonder dat enige tande wys. “Ek hoop so. Jammer as ek jou geaffronteer het.”
Daar is ’n kort ongemaklike stilte, wat Justine verbreek. “Ek hoop ek weerhou dokter nie daarvan om aan wal te gaan nie? Dis tog u stad van herkoms. Daar is seker mense vir wie u wil gaan kuier?”
“Ag, dis nie nodig dat ons só formeel hoef te wees nie – ek verseker jou, die spul Australiërs aan boord sou die ge-u baie snaaks vind. Ek sal vanmiddag aan wal gaan. Ek kan nie die mediese sentrum hier ure lank onbeman laat nie. Daar kom dalk ’n noodgeval. Iemand moet altyd hier wees en die ander smag tog so om Suid-Afrika se bekendste stad te besigtig. En ek wou bly om jou te verwelkom, ons het jou verwag. Vanmiddag is dokter Gibson ook terug.”
Wel, dit is darem tegemoetkomend van hom om hier te bly en die ander kans te gee om die stad te gaan sien, dink Justine. Hy’s dalk nie heeltemal so ’n buffel nie.
“Dokter, kan jy my vertel wat ek min of meer op ’n normale dag te wagte kan wees?”
“Jy moet besef dat die werk nogal veeleisend kan raak. Jy moet boonop ’n sosiale funksie vervul. Passasiers gesels graag met ons. Die voordeel is natuurlik dat mens na eksotiese plekke gaan en ons kan darem ook gaan kyk hoe dit lyk. Daar is eintlik baie voordele. Ons kajuite word daagliks skoongemaak, ons wasgoed word gedoen en jy kan kos by die skeepskelners bestel as jy nie in een van die restaurante wil gaan eet nie. Ons klomp eet gewoonlik ons ontbyt in ons kajuite, en middagete in die offisiersmenasie. Jy kan saans ook daar eet, as jy nie elders wil nie. Terloops, die skeepskelners is wonderlik behulpsaam, jy moet tog asseblief onthou om aan die einde van die toer vir hulle fooitjies te gee.
“Ons het vrye toegang tot die vermaaklikheidsgeriewe. Die salaris is goed en daar is min uitgawes, want kos en akkommodasie is tog ingesluit. Jy sal kan spaar, as jy wil. Ons mediese fasiliteite is uitstekend. Ons het goeie kantore en rekenaars. Al die nodige toerusting is van die jongste en beste. Ons het ook gratis internet- en telefoongeriewe, so jy kan maklik met jou familie en vriende kommunikeer. Ons werk vier maande lank en kry twee maande verlof, wat lekker is. Baie voordele.”
Dis asof hy haar probeer oortuig, maar sy’s tog reeds aan boord en gereed om te werk, sy vind dit vreemd.
“Hoe laat begin ons dag?”
“Halfnege. Ek en dokter Gibson maak beurte om op roep te wees wanneer ons iewers vasgemeer is. Julle verpleegsters is daar om te help en soms vir ons in te staan. Kate is ons enigste fisioterapeut en sy kan nogal besig raak. Elke dag het ons kliniektye, en dan sien ons die bemanning en die passasiers, ook snags, as ons op roep is. Natuurlik moet adminwerk ook daagliks gedoen word. Die meeste passasiers is ouer mense. Ons kan die meeste noodgevalle hanteer, maar as iemand chirurgie nodig het, word hy of sy per helikopter na ’n hospitaal vervoer. Middae op die skip is gewoonlik stil. Die kliniek open weer van halfses tot seweuur saans. Ek gaan gym gewoonlik daarna. Daar is twee – een vir die bemanning en een vir die passasiers. Ek gaan meestal na die passasiers s’n toe, dis beter toegerus en word minder gebruik.”
So, hy gaan na die gym wat Kate gesê het sy nie moet gebruik nie. “Word ons regtig toegelaat om die passasiers se fasiliteite te gebruik? Ek bedoel nou soos die gym.”
“Ja, jy mag ook die passasiers se gym gebruik as jy dit verkies.”
“Moet mens altyd jou uniform dra?”
“Jy moet dit altyd bedags aanhê wanneer jy na die passasiers se dele van die skip gaan, ja. In die aand trek ons egter semiformeel of formeel aan. Jy moet te alle tye jou selfoon by jou hê, en nooit op silent nie, want jy kan enige tyd benodig word.”
“Dra dokter saans ’n tuxedo?” Waarin hy seker stunning lyk …
“Ja, as ek na ’n formele ete of vertoning gaan. Daar is maar ’n tradisie van optof op dié skepe. Jy sal sien hoe deftig die mense saans by veral die Mountjoy uitslaan.”
“Dit klink alles baie lekker.” Sy glimlag vir hom, besef dan skielik sy klink nou seker weer soos ’n Barbie-pop.
Hy knik half stroef – hy’t ook so gedink! – en staan op. “Kom ek wys jou ons fasiliteite.” Sy volg hom effe bekaf.
“Die grootte van die mediese span hang af van die grootte van die skip. Ons is nie een van die heel grotes nie. Ons mediese sentrum het binnepasiëntbeddens, een kritiekesorgkamer, ’n ontvangslokaal, ’n X-straalkamer, behandelingskamer, laboratorium en apteek. Ons het elkeen ’n eie kantoor.”
Een vir een sien sy die vertrekke.
“Dit lyk alles baie modern en goed ingerig,” sê sy.
Hy loop per abuis in haar vas in die gang, wat haar hart omtrent laat omslaan. Hy staan vinnig tru.
“Ekskuus. Ja, ons het goeie toerusting, defibrilleerders, EKG-masjiene, ventilators, hartmoniteringstelsels en infusiepompe, als. Jy sal verbaas wees om te sien met hoeveel hartgevalle ons te doene kry. Die soort mense wat op skepe vakansie hou, is genieters, en baie se cholesterolvlakke is te hoog. Ons het ook ’n volledige reeks medikasies, rolstoele, draagbare, wat ook al. Soos ek reeds gesê het, as pasiënte ernstig siek is, word hulle geëvakueer. Sterftes moet ons tot elke prys voorkom. Dit besorg die redery altyd baie slegte publisiteit.”
“Nou watter soort kwale sien ons meestal?”
“Baie seesiekte, soms voedselvergiftiging, tropiese peste, gewone virusse, ernstige sonbrand – mense is ongelooflik dom daarmee – en dan die hartaanvalle. Min of meer wat ’n algemene praktisyn sou teëkom. Heelwat ipekonders en neuroses. Klein ongelukkies, migraine, ensovoorts.”
Hemel, daar klink hy weer soos Jacques, dink sy omgekrap, so afwysend en uit die hoogte. En sy moet onder hom werk! Sexy is hy nou wel, maar of hy maklik is om mee oor die weg te kom, moet sy nog vasstel. Sy twyfel.
“Kom ek neem jou na die kaptein. Hy sal nog op die brug wees.”
Op pad kyk Justine waarderend om haar rond. “O, dis pragtig. As die skip darem moet sink, en al dié weelde vergaan in ’n oogwink.”
Dokter Barnard draai na haar met ’n kwaai frons. “Hierdie skepe sink nie. Ons is nie die Titanic nie.”
Al weer die verkeerde ding gesê. Sy voel baie verleë, en gelukkig kyk hy nie weer na haar nie, stap net vinnig vooruit. Sy moet draf om by te hou. ’n Mens moet sekerlik nie sulke dinge op ’n skip kwytraak nie, sy moes gedink het!
Die brug, waar die kaptein en twee offisiere samespreking voer, is so hoog bo in die skip dat Justine oor die hele hawe kan sien. Dit is behoorlik asemrowend.
“Kaptein Tom Bishop, dit is verpleegster Justine Steyn,” stel dokter Barnard hulle voor. “Sy is ’n Suid-Afrikaner wat verpleegster
