my kollega. Sy’t ook die gewoonte om mens so stilletjies te bekruip.”
Haar oë gly boontoe oor die wit hempsknope, die oop boordjie waarby ’n paar donker borshare tergend uitkrul, die kuiltjie in die sterk ken, tot by die uitsonderlike akwamaryn oë wat haar eie soos magnete aantrek. Oë so blougroen soos die branders se breekplek op ’n helder sonskynoggend. Oë wat behoort aan die lieflikste mansmens wat Jemma nog in haar agt-en-twintig jaar aanskou het.
Jemma weet dat sy iets behoort te sê om die stilte te verbreek – die stilte wat voelbaar soos elektrisiteit tussen hul lywe knetter. Maar dis asof haar brein se ratte vasgehaak het. Die man staan so naby haar dat sy subtiele geur haar behoorlik bedwelm. Iets met sandelhout en speserye . . .
Sy tree dronkerig agteruit om haar uit sy energieveld te verwyder. Maar omdat daar in haar vuurhoutjieboksiekantoor nêrens is om heen te retireer nie, struikel sy bloot oor ’n stoelpoot. Byna beland sy op haar agterwêreld en die visioen van ’n man gryp net betyds haar elmboë vas. Sy bloos sowaar nóg rooier en mompel ’n onverstaanbare verskoning.
“So ja, versigtig!” Hy hou ’n oomblik lank haar arms vas. Dan laat los hy en neem hy haar regterhand in syne. “Reuben Stiller, aangenaam.”
Jemma krys haar naam uit sonder om haar oë van die vloer af te lig. Sy kan dit nie waag om weer na hom te kyk voordat al haar varkies hokgeslaan is nie. Sy vertrou haarself eenvoudig nie. Dit verg al haar konsentrasie om haar hand vir ’n oomblik stil in syne te hou. Dis asof haar lastige ledemaat skielik nuwe senu-eindpunte bygegroei het – dit tintel verruklik orals waar haar hand aan sy vel raak. Sy is hiperbewus van die donker haartjies op sy hande, van die wrywing waar sy mou oor haar hand vee. ’n Onbesonne begeerte om sy hand na haar mond te bring, om sy elegante vingers met haar lippe te verken, spoel oor haar.
Hemel, wat gaan met haar aan? Jemma los sy hand asof dit in ’n adder verander het. Senuagtig loer sy op na die betowerende kykers. Waarvandaan kom hierdie gewaarwording van herkenning, wonder sy koorsig. Sy weet sy’t Reuben Stiller nog nooit vantevore ontmoet nie. Hy’s nie die tipe man wat ’n mens kan vergeet nie: lank en atleties met donker hare wat wil-wil krul oor sy kraag. Sy glimlag is innemend, en toe Jemma sy oë ontmoet, is die humorsin daarin onmiskenbaar. Dit gee ’n tikkie seunsagtigheid, ’n ondeundheid aan sy andersins gesofistikeerde voorkoms.
“Hallo, Jemma. Ek vertrou jou pasiënt het die ontberings van natuurlike geboorte oorleef? Of het sy hard genoeg geskreeu om ’n epiduraal te verdien?”
Jemma kners so hard op haar tande dat sy iets in haar kakebeen hoor kraak. Die lamheid in haar bene verdamp summier. Niks soos ’n goeie dosis arrogansie om ’n mens aarde toe te bring nie.
“Die pasiënt en haar baba is albei piekfyn, dokter. Dankie vir u belangstelling. Geen verdowing was nodig nie, die pasiënt het baie goed reggekom daarsonder.”
“Sjoe, dan wil ek liewer nie dink hoe sy sou geklink het as sy nié goed reggekom het nie! Ek kan nie help om my te verwonder aan die oplewing van natuurlike geboorte nie. Waarom sou enigiemand hulself so wou martel? Niemand weier immers pynmedikasie vir iets soos ’n wortelkanaal nie. Waarom hierdie obsessie om daarsonder te kraam?”
“Seker maar omdat ’n baba nie ’n vrot tand is nie, dokter Stiller,” sê Jemma yskoud. “Seker maar omdat geboorte veronderstel is om ’n piekervaring in ’n vrou se lewe te wees. Maar toemaar, ek kan sien ek mors my asem.” Sy dwing haarself om diep en reëlmatig asem te haal om die tamboerslae van haar hart te laat bedaar. “Ek neem aan u het my nie spesiaal kom sien om my beroep te kritiseer nie. Waaraan het ek die voorreg te danke?”
Die vent gooi sy donker kop agteroor en lag. Jemma verwonder haar onwillekeurig aan die lagplooitjies wat sy blougroen oë omraam. Dan sien sy tot haar ontsteltenis hoe die duiweltjies in daardie einste kykers vermenigvuldig. Hierdie hunk is sowaar besig om hom slap te lag oor haar verontwaardiging!
“Jy kan gerus jou sarkasme saam met jou gedokter sluk, Jemma. Noem my Reuben. En glo my, sodra jy my aanbod gehoor het, sal jy vriendeliker voel.”
“Verkoop jy iets, Reuben?” vra Jemma, haar stem tot ’n pylpunt geslyp toe sy hom op die naam noem. “Want ek kan jou sommer nou al sê ek stel nie belang nie. Miskien moet jy bietjie jou reëlboek vir mediese verkoopsverteenwoordigers lees. Dis nie juis slim taktiek om potensiële kliënte te beledig nog voordat jy die produk bekendgestel het nie.”
“O nee, ek verkoop niks nie. Ek’s ’n dokter, hoor, g’n rep nie!” Hy probeer nie eens sy binnepret verdoesel nie. “Ek stel in jou professionele dienste belang.”
“My dienste?” Sy frons. “Verduidelik asseblief. Miskien is dit omdat ek nie so geleerd soos jy is nie, maar ek verstaan nou nie. Een oomblik minag jy my werk, die volgende wil jy van my dienste gebruik maak. Hoe het ek dit dan nou?”
“O, maar dis nie vir myself nie, dis vir ’n pasiënt.”
“Ag nee, ek het amper vir Ripley’s Believe It or Not! gebel.”
Hy bars weer uit van die lag. Darem een ding wat ’n mens van die selfvoldane vent kan sê, dink Jemma: Hy’s darem nog nie so opgetrek met homself dat hy sy humorsin verloor het nie.
Toe hy weer praat, is Reuben se stem ’n paar grade warmer. “Verskoon my lompheid. Ek’s hier namens ’n pasiënt. ’n Baie . . . bekende pasiënt.”
“O?” vra Jemma, teen haar wil nuuskierig.
“Jy ken seker vir Kaydee? Die popikoon?”
“My suster het dertienjarige tweelingdogters, natúúrlik ken ek vir Kaydee! Ek moes al ’n swaar verdiende fortuin blaas op, kom ons kyk. . .” Sy tel op haar vingers af: “CD’s van Kaydee, plakkate van Kaydee, T-hemde met Kaydee se gesig op . . .”
“My innige simpatie, Jemma. Mag ek jou maar Jemma noem? Dis ’n besonderse naam.”
“Dankie,” sê sy, haar mond ineens droog. “Jy mag maar, jy het tog reeds.”
Dis sy beurt om verleë te lyk. “Jammer, jong, ek’s nie groot op formaliteite nie.” Jemma glimlag toe hy sy hande in sy broeksakke druk asof hy skielik nie meer weet wat om met hulle te maak nie.
“Wel, wanneer jou susterskinders weer verjaar, kan jy vir hulle – hoe sê die tieners? – frosty geskenke gee. Hoe klink persoonlik ondertekende foto’s van Kaydee? Hul vriendinnetjies sal mos vrek van jaloesie.”
“Wow, ek luister?”
“Kaydee en haar man, Adam Jordan, is op die oomblik in Suid-Afrika. Adam het ’n hoofrol in ’n rolprent wat hier verfilm word. Kaydee verwag hul eersteling en sy het my gevra om ’n bekwame vroedvrou te vind vir ’n tuisgeboorte. My navrae het my voor jou deur gebring.”
Jemma is taamlik seker wat die datum is, maar sy loer nietemin gou na die almanak teen die deur. Nee, gekkedag is al verby. Dis einde Mei, nes sy gedink het.
“Dokter Stiller . . .”
“Asseblief, Reuben.”
“Oukei, Reuben. Verwag jy regtig ek moet glo dat ’n Hollywoodglanspaartjie soos Kaydee en Adam hier by ons in Donker Afrika wil kraam? Ek verstaan dat Adam hier verfilm, maar hy kan darem seker ’n vliegkaartjie bekostig om beskawing toe te vlieg vir die bevalling. Of het Brangelina ’n modegier begin? Is die in-ding nou om hier te kraam en ‘Out of Africa’ onder die baba se voet te laat tatoeëer?”
Toe
