aanbeveel nie, maak nie saak hoe bekwaam jy is nie.”
En daarmee verdwyn hy in die gang af.
2
“Lientjie, néé!” Jemma pluk venynig aan die treklaken om die kreukels glad te kry. “Moenie jy ook nog karring nie! Ek het géén begeerte om my swaar verdiende verlof op te offer om iewers in die grammadoelas vroedvrou vir die sterre te gaan speel nie.”
“Oukei, oukei! Jinne, jy laat dit klink asof die mense van jou verwag om die baba gratis en verniet te kom vang. ’n Maand in ’n luukse privaat reservaat met net een ou pasiëntjie klink nou nie vir my na ’n hengse opoffering nie, en veral nie as mens in ag neem dat jy ses maande se inkomste gaan verdien nie. Jy kan mos maar daar ook gaan ontspan en boonop ’n hoop dollars bymekaarmaak.”
“Ek soek die séé,” brom Jemma. “Nie die dorre ou Bosveld nie. En ek soek rus en vrede. Elke jaar vandat ek hierdie praktyk oopgemaak het, vat ek Julie af, want dis ons stilste babamaand, sodat ek vir vier salige weke aan geen selfoon of serviks hoef te dink nie.” Sy skop ’n geel geboortebal dat dit met ’n gekletter teen die asblik aan rol. “Én jy vergeet van daardie onuitstaanbare mansmens.”
Lientjie skud onverstoord ’n kussing reg. “Die onuitstaanbare mansmens het darem ’n pragtige bos lelies met ’n alte verskonende kaartjie gestuur. En jou aanbeveel ten spyte van jou parmantigheid, anders sou die Jordans tog nie daai vreeslik vrygewige aanbod gemaak het nie. Ek’s seker Stiller het nie bedoel om jou achilleshiel nerfaf te trap nie, Jem. Hoe moes hy nou weet jy gaan in ’n tierwyfie verander net omdat daar ’n dokter op standby is?”
Jemma snork onvroulik, maar Lientjie hou haar doof en praat voort. “Eintlik verstaan ek nie waaroor jy so ’n bohaai opskop nie. Meeste pa’s skop mos teen tuisgeboorte. Dit kos altyd oorreding om hulle te oortuig dis veilig. Dis seker nou Adam Jordan wat aandring op ’n dokter, man, nie Kaydee nie. En hulle ís ver van ’n hospitaal af daar op die wildplaas.” Lientjie gryp een punt van die duvet en beduie vir Jemma om anderkant te vat. “Is dit so ’n doodsonde dat hulle ’n pediater daar wil hê? Ek is doodseker dis nie bedoel as betwyfeling van jou bekwaamheid nie.”
“Jy wéét ek kan die baba so goed soos enige dokter resussiteer op pad hospitaal toe.”
“Ek weet, ja. Jou noodhulpkwalifikasies is indrukwekkend. Maar jy werk self nooit sonder ’n backup vroedvrou nie.”
Dis waar. Jemma dring aan op twee pare hande by elke bevalling, net ingeval daar ’n probleem met die ma sowel as met die baba is.
“En ek kan nie saamgaan nie, iemand moet die fort hier hou,” gaan Lientjie voort. “Waar gaan jy op sulke kort kennisgewing ’n ander vroedvrou kry om jou in die boendoes te gaan assisteer? Kan jy Stiller nie maar as ’n tweede paar hande sien nie? Wat medikasie en toerusting byderhand gaan hê, goed wat jy nie mag dra nie?” Lientjie se oë vonkel. “En wat dan boonop iets vir die oog is?”
“Nou’s my eie vennoot ook aan die vyand se kant,” kla Jemma. “Was dit daai blougroen oë wat jou so betower het? Hoekom gaan doen jý nie die bevalling nie, as dit vir jou so idillies klink?”
Lientjie weier om vies te word. “Want ek’s nie die een wat gevra is nie. Ek spaar ook nie om na my sus se bybie te gaan kyk nie. Met hierdie meevallertjie kan jy jou vliegkaartjie Kanada toe koop én daai temperamentele ryding van jou laat aftree.”
“Micky makeer niks, dankie,” verdedig Jemma die suur-lemoengeel Golfie waarmee sy al sedert haar studentejare ry. “Soos jy haar beswadder, sou mens sweer sy laat my gedurig in die steek.”
“Elke nag wat jy hier wegry, bekommer ek my vrek oor jou. Ek verstaan jy’s te trots om ’n nuwe kar van jou ma te aanvaar, maar dit slaan my dronk dat jy nou nie hierdie gulde geleentheid wil aangryp nie. Dink net aan al daai geld!”
Lientjie se gesig is so verstandig geplooi dat Jemma moet lag.
“Jy’s darem bitterlik wys vir jou jare, Lien! ’n Regte moedertjie, en jy’s nog skaars gekwalifiseer. Ek weet nie hoe ek ooit sonder jou klaargekom het nie.” Sy gee haar swartkop-vennoot ’n vinnige druk en gaan dan ernstig voort.
“Ek’s nie blind vir my eie foute nie. Ek weet my tone is langer as ’n volstruis s’n as dit by die hele vroedvrou-versus-verloskundige-debat kom.”
Lientjie glimlag begrypend en Jemma het skielik die behoefte om verder te verduidelik.
“Man, sien, my familie het nog nooit my beroep aanvaar nie. Die dag toe my ma my wegvat varsity toe, het sy gesê my pa draai in sy graf om oor ek so ’n nederige beroep gekies het.” Jemma sluk hard en tuur ’n oomblik nikssiende by die venster uit. “Sy kon nie verstaan dat geld en aansien nie vir my belangrik was nie. Sy’t wragtig gedink ek’s net te lui om medies te gaan swot. Sy dink dit nou nog.” Jemma swaai om. “Ek wóú nooit ’n dokter wees nie, Lien. Ek wil tog nie ’n onpersoonlike wit jas oorkant die lessenaar wees nie. Ek’s trots daarop dat ek tyd het om my pasiënte te leer ken. My ma verstaan dit glad nie. Ek’s vir haar ’n hengse teleurstelling omdat ek nie in haar formidabele spykerhakke gevolg het nie.”
“Maar Jemma, dink net aan al die publisiteit wat jy vir vroedvroue gaan skep as jy hierdie sterre se bybie vang. Dit gaan natuurlike tuisgeboorte cool maak!”
Jemma vryf ’n denkbeeldige kol van die geboortebad se rand af. “Weet jy hoe sal my familie dit sien as ek by hierdie celebs betrokke raak? Hulle sal sê dis nou weer ’n tipiese voorbeeld van my kastige jongste-kind-rebellie. Volgens hulle het ek ’n vroedvrou geword net om anders te wees. Van kleins af spot hulle dat ek die kollig soek omdat ek altyd die laaste een was om goed te bemeester. Hierdie geboorte . . . dit sal lyk of ek aandag soek, man. En as hulle dan nog hoor dat daar ’n dokter by was . . . Dit sal hul mening versterk dat vroedvroue net gynies se handlangers is. Nee wat, ek het klaar besluit. Ek gaan Julie see toe en klaar!”
Dis amper halftien toe Jemma die kliniek toesluit. Woensdagaande gee sy voorgeboorteklasse. Die vyf paartjies in die huidige groep kuier alte graag ná die klas nog ’n bietjie saam. Vanaand moes sy hulle omtrent by die deur uitboender.
Sy kyk links en regs oor die parkeerterrein voordat sy na haar kar stap. Die geboorte-eenheid is agter die hospitaal en Micky staan dikwels saans alleen in die verlate noordelike parkeerterrein. Vanaand is daar geen ander siel te sien nie. Sy oorweeg dit om sekuriteit uit die kliniek te gaan bel en te vra vir ’n wag om haar te vergesel. Ag nee, besluit sy egter, dis te veel moeite om weer oop te sluit. Sy wil net by die huis kom, dit was ’n lang dag.
Sommerso in die drafstap soek sy die motorsleutels in haar oorgroot handsak. Natuurlik het hulle weer heel onder gaan nesskop waar sy hulle nie raak gevat kry nie. Vies steek sy voor Micky vas, maak haar handsak op die dak staan en begin met mening grawe. Sy’s nie bang nie, maak sy haarself wys, dis net grillerig om alleen in die swak verligte parkeerterrein te wees. Dit voel of onsigbare oë uit die halfdonker na haar loer en Jemma is verlig toe haar vingers eindelik om die sleutels vou. Nou net die deur oopsukkel. Micky dateer uit die era voor sentrale sluiting.
Toe die slot oopklik, loer sy eers na die agterste sitplek om te verseker dat geen booswig hom daar tuis gemaak het nie. Sy wens haar pasiënte wil ophou om vir haar e-pos te stuur met veiligheidswenke soos dié een. Sy weet hulle bedoel dit goed en is besorg omdat sy snags alleen rondry, maar dit gee haar die heebie-jeebies. Sy’t so ’n vrugbare verbeelding dat sy nie bangmaakstories nodig het nie.
Met ’n verligte sug sluit sy die Golfie se deur van binne. Te laat val dit haar by dat sy oudergewoonte vergeet het om haar handsak in die kattebak te bêre.
