stilte.
“Demmit, Micky!” Sy slaan plathand teen die stuurwiel. “Hoekom alewig in die nag? En dit nadat ek jou net vandag teenoor Lien verdedig het.”
Sy vroetel haar beursie uit haar handsak en probeer die kajuitliggie aanskakel. Maar selfs dié is morsdood. Dan maar met haar selfoonliggie die AA-kaart opspoor.
Sy is besig om deur die magdom kaartjies in haar beursie te vroetel toe iemand aan die ruit langs haar klop. Sy gil gesmoord en wip so hoog in haar sitplek dat die hele motortjie saam met haar ruk. Die figuur staan tru en lig sy hande paaiend. Jemma trek haar oë op skrefies om die halfbekende gesig te probeer eien. Dis Reuben Stiller! Sy laat sak haar voorkop ’n oomblik pateties teen die stuurwiel voordat sy die deur bewerig oopsluit.
“Ek’s so jammer,” sê hy. “Ek wou jou nie laat skrik nie.”
Jemma maak haar mond oop, maar haar stembande weier om saam te werk. Sy lig floutjies haar hand om te beduie dat dit in die haak is.
“Wil jou kar nie vat nie? Het jy hulp nodig?”
Sy knik dankbaar en klim met knakkende knieë uit sodat hy haar plek in die motor kan inneem. Ook hy draai die sleutel sonder sukses.
“Lyk soos die battery. Het jy dalk jou ligte aan vergeet?”
Jemma mik ’n giftige kyk na sy kant toe en verwerdig haar nie eens om te antwoord nie. Hy trek sy skouers op en glimlag ontwapenend.
“Oukei. Hoe oud is hierdie battery?”
Jemma plooi haar mond soos sy dink. “Laat ek sien . . . Sy’t my laas met Lizette se bevalling in die steek gelaat. Vrek ongerieflik, hulle’s op ’n plot naby Donkerhoek. Uhm . . . daai kleintjie is nou so drie.”
“Dis dan tyd,” sê hy lakonies. “Jy’s gelukkig die battery het so lank gehou.” Hy kom staan hande in die sakke langs haar, naby genoeg dat sy haar in sy unieke manlike reuk kan verlekker ten spyte van die simpel omstandighede.
“Wat maak jy hier?” vra sy eensklaps agterdogtig.
Hy kyk af na sy skoene. “Ek’t kom kyk of ek jou nie van plan kan laat verander nie.”
“Gedink die blomme het my dalk saggemaak?”
“Die hoop beskaam nie. Jammer dat ek jou verkeerd opgevryf het, Jemma.”
“Ek’s ook jammer ek het my humeur so verloor. Maar my besluit staan.” Sy hoop die finaliteit in haar stem oortuig hom. “Ek moet gaan, ek wil terug kliniek toe dat ek die AA kan gaan bel.”
Hy skud sy donker kop beslis. “Vergeet dit. Ek haal gou die battery vir jou uit, dan vat ek jou huis toe. Jy kan môre vir jou ’n nuwe een gaan koop.”
“Dankie, maar dis beter dat die AA dit sommer nou kom vervang. Wat as ek vannag moet ry vir ’n bevalling?”
Selfs in die dowwe lig van die parkeerterrein kan sy sien hoe die lagkreukels om sy oë plooi. “Die AA sal jou nie va-naand met een kan help nie.”
“Dra hulle dan nie die goed saam nie?”
“Nee, man, alle batterye is mos nie dieselfde nie. Ry saam, jou vennoot kan jou kom oplaai as ’n bevalling opduik. Ek verstaan van jul webwerf julle werk altyd twee-twee?”
Jemma draai die punt van haar vlegsel om en om haar wysvinger en sug. “Ek wil nie moeite wees nie.”
“Jy bedoel jy wil nie by my in die skuld wees nie?” Sy oë lag en sy maak verleë keel skoon.
“Net so.”
“Kom, Jemma, no strings attached.”
Jemma weifel nog ’n oomblik, maar besluit dit sal kortsigtig wees om sy aanbod te weier. Sy’s moeg en allesbehalwe lus om ure lank op die AA te wag. Boonop twyfel sy of daar vanaand ’n kraamgeval sal wees. Hulle gaan waarskynlik eers weer oor ’n week of so besig word.
“Nou goed, dankie. Maar jy sal my ongelukkig moet help karwei aan my toerusting. Ek wil dit nie in Micky los nie, netnou het ek dit vannag nodig.”
“Micky?” Hy sluit die kattebak oop.
“Ek het die kar so gedoop toe ek haar gekry het. Kyk, haar registrasienommer begin met MKY.”
“Ek sien. Ek’t nog altyd gewonder hoe mense aan die name vir hul karre kom. Myne was nog altyd maar net ‘die Jeep’.”
Hy lig haar verslete swart dokterstas wat nog aan haar pa behoort het uit die kattebak. Sy beduie dat die plastiektrommel en die suurstofsilinder ook moet saamkom.
“Dis omtrent ’n pakkaas. Gaan dit saam na elke tuisbevalling toe?”
“Jip. Ek moet gewoonlik ’n paar keer heen en weer stap om als uit te dra. ’n Beslommernis as die huis ’n klomp trappe het. Of as hulle my eers op nommer nege-en-negentig bel.”
Hulle stap gesels-gesels tot voor die hoofingang. Reuben beduie na ’n blinkswart Jeep Wrangler wat half eenkant staan.
“My ryding. Nie soveel karakter soos Micky nie, maar hy kry my waar ek moet wees.”
“Darem seker ook nie so vol nukke soos Micky nie,” lag Jemma. “Almal torring aan my om ’n nuwe motor te kry: Lientjie, my ma-hulle, tot my pasiënte!”
Hy maak galant die passasiersdeur oop en laai haar toerusting op die agtersitplek. Behaaglik vly Jemma haar op die leersitplek neer. Sy kar ruik na hom, besef sy. Vars en aards.
Hy skuif langs haar in. “So, waarheen ry ek?”
Sy gee die adres van haar sinkdakhuis in ’n kleurryke ouer voorstad. By die hoofpad draai hy egter links pleks van regs. Dadelik is sy geïrriteerd. Hoekom maak die man asof hy presies weet waarheen om te ry as hy onseker is?
“En nou? Jy sal daar voor moet omdraai, my huis is anderkant toe.”
“En nou ontvoer ek jou gou vir ’n koppie koffie.”
“Agge nee, Reuben, asseblief. Ek’s vodde, ek wil gaan slaap. Ek kan vannag uitgeroep word, ek kan nie in koffiewinkels rondflenter nie.”
“Wie’t enigiets oor ’n koffiewinkel gesê?”
Woede vlam in haar op. “Jy neem my na jou kliënte toe, nè? Jy gaan my wragtig teen my sin na hulle toe sleep sodat hulle my kan probeer oorreed. Dis laag, man! Dis ontvoering! Dit sal my glad nie verbaas as jy nog my kar gesaboteer het ook nie!”
Versigtig loer Jemma na sy kant toe, skielik bekommerd dat sy nou te ver gegaan het. Maar selfs in die flikkerende stadsliggies is die skuld op sy aantreklike gesig onmiskenbaar.
“Jy hét my kar gesaboteer! Jou skurk! Hoeveel betaal hierdie mense jou om tot sulke nonsens te daal?”
“Tegnies gesproke het ek nie jou kar gesaboteer nie. Ek het bloot nagelaat om jou te sê dat jy vroeër vanaand die kajuitliggie aan vergeet het. Ná jy jou lippe rooi gemaak het in die spieël.”
Dit tref Jemma soos ’n skoot yswater in die gesig. Dis
