hier woon. Hy is baie gretig om haar weer in diens te neem,” antwoord oom Lukas nadruklik.
Sanet staar hom verras aan. Waarom het oom Lukas haar nie vertel dat Tertius gebel het nie? Sy hoor die telefoon dikwels lui, maar omdat sy geen oproep verwag nie, het sy nog nooit belang gestel om uit te vra oor wie gebel het nie. Of het oom Lukas sommer ’n storie versin om tant Ellie se mond te snoer? Sy kyk na tant Ellie wat ineens met valse vriendelikheid glimlag.
“Sowaar, nè? Nou kyk, Sanet, waarom gaan jy nie liewer terug na jou ou werk toe nie? Jy is ’n stedeling en julle is tog nooit gelukkig op die platteland nie. Ek het gedag jy lyk darem te intelligent om sommer net jou oom se huishoudstertjie te wees,” kom dit stroperig van tant Ellie.
“Ellie, as jy met jou eie oë kan sien die meisie is intelligent, hoe verwag jy dan dat sy na jou bogstories sal luister?” vra oom Lukas ergerlik. “Wat gaan van die seuns word as Sanet sou besluit om pad te gee?”
“Maar Lukas, ek het jou mos uitdruklik gesê ek sal jou huishoudster wees en net saans hier langsaan by Elrina slaap, want ek is darem ’n vrou wat my goeie naam moet beskerm. Ek kan dan sommer ’n ogie oor die twee seuntjies hou en sorg dat hulle nie langer ’n oorlas van hulleself by Jean-Pierre en Marie-Louise maak nie. Sodra die skool begin, sal Marie-Louise weer musieklesse gee en dan sal sy nie tyd hê om saam met die tweeling te baljaar nie. Wat sê jy, Sanet? Jy is seker al lankal moeg vir die stil lewe hier op ou Bothasrus, nie waar nie?” vra tant Ellie glimlaggend.
“Ek hou van die lewe op ’n dorpie, tant Ellie,” antwoord Sanet gelykmatig. “Verskoon my, oom Lukas. Ek gaan net kyk waar die tweeling is.”
“O, hulle boer al weer langsaan by Marie-Louise, glo my vry,” kom dit vies van tant Ellie. “Dis waarom ek die hele tyd vir jou oom sê jy is te jonk om die kinders op te pas, want hulle kom en gaan soos hulle wil en maak van hulleself ’n oorlas by die bure. Elrina kan nie meer ’n woord privaat met Jean-Pierre praat nie, want die seuns hang om sy nek en weier om hulle alleen te laat.”
“En dís waaroor jou hele argument gaan, nè, Ellie?” Oom Lukas lag gedemp en staan op. “Nou ja, ons ken nou jou klagte en daarom kan jy nou maar teruggaan huis toe en sorg dat Elrina haar middagete kry. Wat help dit as jy oor die kinders rusie maak, as jy self by jou bure rondlê wanneer dit etenstyd is, hè?”
“Jy kan darem ook so stuitig wees, Lukas Grové … ’n mens kan amper nie glo jy is ’n geleerde man en ’n afgetrede skoolhoof nie,” sê tant Ellie en stap neus in die lug die sitkamer uit.
Terwyl oom Lukas tant Ellie na die voordeur vergesel, glip Sanet in die gang af na die agterdeur. Sy draf deur die boord, klouter op ’n vaatjie en dan bo-op die suidelike ringmuur. Links van haar sien sy die leer waarop Jean-Pierre daardie eerste oggend, byna twee weke gelede, gestaan het, en klim daarmee af in die bure se erf.
Die tweeling het al herhaalde kere met uitnodigings van Marie-Louise om te kom kuier by die huis aangekom, maar tot dusver het sy haarself onder die skoonmakery van oom Lukas se huis begrawe. Die tweeling het haar verskonings aan Marie-Louise oorgedra en sy het laat weet dat sy graag sal kom kuier sodra Sanet haar oornooi.
Sy het gehoop om die besoek aan Marie-Louise so lank moontlik uit te stel, want sy wil nie toevallig in Jean-Pierre vasloop en later hoor dat sy by haar buurman kuier nie, maar ná tant Ellie se klagtes is sy verplig om oor die tweeling se kuiertjies met Marie-Louise te praat.
Sanet hoor die tweeling se skril stemmetjies terwyl sy die agterdeur nader, huiwer voor die toe onderdeur en kyk vas in die warm, vriendelike gelaat van ’n meisie met besondere diepblou oë en swart hare soos Jean-Pierre. Iets aan die vorm van haar gesig herinner ook aan hom, maar haar gelaatstrekke is vroulik fyn soos haar kort, skraal figuurtjie. Jean-Pierre het haar verniet ’n sprinkaan genoem, want sy suster is niks vetter as sy nie, dink Sanet en glimlag spontaan vir die meisie.
“Jy is definitief Sanet Grové,” sê Marie-Louise en kom nader om die onderdeur oop te maak. “Jean-Pierre het jou haarfyn beskryf. Hallo, Sanet. Kom binne. Ek is Marie-Louise.”
“Bly te kenne,” glimlag Sanet en frons toe sy Gerrie en Peet aan die kombuistafel gewaar, besig om toebroodjies en koeldrank te eet. “Maar kom julle nie by die huis eet nie?” vra sy.
“ ’n Mens wonder, nè?” vra ’n stem wat Sanet nie verwag het nie, en sy draai na die gangdeur en sien Elrina teen die deurkosyn aanleun, elegant in ’n tabberd wat haar effens vol figuur vlei en haar dun middeltjie beklemtoon. “Maar dis hoe Marie-Louise is. Sy ontferm haar oor die wesies terwyl Jean-Pierre hom oor hulle tannie ontferm.”
“Het ek ontferming nodig?” vra Sanet ingehoue.
“Jean-Pierre meen so. Hy weet van die verskriklike liefdesteleurstelling wat jy gehad het. Daarom doen hy sy bes om jou op te beur en ’n bietjie aandag aan jou te gee. Hy vertel my jy het ’n kompleks oorgehou. Wat presies het gebeur?” vra Elrina en wag belangstellend op Sanet se antwoord.
5
Elrina se woorde val smalend op Sanet se ore. Jean-Pierre bespreek haar agter haar rug met Elrina. Hy vertel haar vertroulike sake, soos haar erkenning oor haar eerste liefde, met smaak oor aan sy slim modepoppie. Hy lag heel waarskynlik oor die armsalige oujongnooi en haar komplekse wat nou vir oom Lukas Grové huishoudster speel.
Jean-Pierre doen sy bes om haar op te beur en ’n bietjie aandag te gee, het Elrina gesê. Maar sy het hom vertrou! Hy is die man wat ná vier eensame jare die puntjie van die sluier vir haar kon lig wat voor ’n onmoontlike droom hang. Hy het haar weer ’n droom gegee, besef sy, al was dit net ’n sprokie oor ’n onmoontlike eendag wanneer sy sy bruid sou wees.
Maar dit was alles toe jammerte! Agteraf het hy en Elrina gelag omdat hy moontlik agtergekom het dat sy eindelik teenoor hom begin ontdooi het. Geen wonder hy kon haar so maklik voor tant Ellie en Elrina soen nadat sy voorgegee het dat sy flou geword het nie. Elrina het mos geweet hy probeer net ’n oujongnooi met haar komplekse help.
Marie-Louise merk hoe Sanet bleek word en sê vinnig: “Jy weet meer as ek, Elrina. Wanneer het Jean-Pierre jou van Sanet se liefdesteleurstelling vertel?”
Elrina glimlag lui, geamuseerd, en stap die kombuis heup-swaaiend binne, haar stap grasieus en sensueel.
“My liewe ding, jy besef tog ek en Jean-Pierre het geheimpies wat ons nie met jou deel nie?” Elrina se lag is diep en veelseggend, maar haar oë is hard en vyandig toe sy na Sanet kyk. “Vanselfsprekend het die arme Sanet ’n liefdesteleurstelling gehad, want geen regdenkende meisie met ’n universiteitsgraad kom kruip op ’n dooierige plekkie soos Bothasrus weg as sy nie ’n baie goeie rede het nie. Oom Lukas het my ma vertel dat jy ’n rekenmeesteres was voordat jy hierheen gekom het, Sanet. Ek hoor jou baas bel so gereeld.”
“Wat is ’n liefdesteleurstelling, Marie-Louise?” vra Gerrie nuuskierig. “As Sanet so ’n ding het, het sy dit nog altyd vir ons weggesteek, want ons het dit nog nooit gesien nie.”
“Moenie laf wees nie, Gerrie,” wys Peet hom tereg. “ ’n Mens kan nie ’n liefdesteleurstelling sien nie, want dis soos ’n siekte … ek dink amper soos ’n virus of iets.”
“O, soos masels?” kom dit fronsend van Gerrie. “Ek hoop net jy steek ons nie aan nie, Sanet, want dis te warm om in die somer in die bed te bly.”
“Hoe vermaaklik,” kom dit geïrriteerd van Elrina. “Hoekom eet julle twee snippe nie liewer julle kos en bly stil terwyl ons grootmense praat nie?”
“Toe
