“Ek is bly om te sien jy luister soms na jou meerderes,” treiter hy haar.
Sanet maak haar mond oop om iets te sê, maar tant Dassie spring haar voor: “Stel jy my nie voor aan die gawe jongman nie, Sanet? As ek nou eers weet wie hy is, kan ons hom vra om my bagasie uit my motor te gaan haal, want ek twyfel of die mankolieke Lukas my swaar tasse sal kan dra.”
“Sy naam is Jean-Pierre du Pont, Tannie. Meneer Du Pont, dis doktor De Bruyn,” voldoen Sanet aan haar versoek.
“Almal ken my as tant Dassie, Jean-Pierre, daarom kan jy my ook so noem,” sê tant Dassie terwyl sy sy hand skud, skynbaar blind vir die moorddadige kyk wat Sanet in haar rigting flits. “Hier is my motorsleutels. Jy kan solank my tasse gaan haal, terwyl Sanet my na my kamer toe neem.”
“Ek maak so, tant Dassie, en bly te kenne,” kom dit met ’n innemende glimlag van Jean-Pierre.
“Maar oom Lukas …” begin Sanet halfhartig protesteer.
“Stil, Sanet. Ek wil eers ’n koppie sterk, warm tee drink voordat ek oor daardie ou parasiet praat. Kom, ek wil ’n slaapkamer met ’n noordelike uitsig hê,” beveel tant Dassie en kyk nie om te sien of Sanet haar volg nie, maar stap vooruit na die voordeur.
“Pas op vir haar sambreel,” waarsku Jean-Pierre op gedempte toon en knipoog vir Sanet toe sy met blitsende oë omswaai na hom. Sy lig haar ken op en stap neus in die lug agter tant Dassie aan die huis binne, maar voel tog soos ’n verloorder, want sy weet dat haar ergerlikheid tant Dassie en Jean-Pierre ewe min imponeer.
Sy kon dit verwag het, dink Sanet gekrenk wanneer sy tien minute later ’n skinkbord met koek en tee na die sitkamer toe dra. Jean-Pierre het besluit hy kuier en tant Dassie behandel hom reeds soos haar gunstelingnefie.
“Ek sal die skinkbord neem,” sê Jean-Pierre galant en loop op haar af. “Hmm, die melktert lyk heerlik. Het jy dit gebak?”
“Nee, die oond het,” antwoord Sanet bot en weet sy is onbeskof , maar geniet dit.
“Sien jy nou, Jean-Pierre?” vra tant Dassie en lyk stralend gelukkig oor Sanet se swak maniere. “Dis presies wat ek verwag het. Ou Lukas gebruik Sanet as sy bediende, en wat gebeur? Sy verloor haar goeie maniere en vergeet van haar verfynde agtergrond en opvoeding. Hoe verwag die ou man dat ’n kneg nog trots kan oorhou?”
“Is ek ’n kneg?” vra Sanet oorbluf.
“Bly stil, Sanet, ons ouer mense praat nou,” gebied tant Dassie. “Aangesien Jean-Pierre ’n man van die wet is, sal hy my met raad en daad kan bystaan om al die wetlike implikasies van hierdie saak te ondersoek.”
“Watter saak?” vra Sanet nuuskierig en wens dan sy het liewer stilgebly, want tant Dassie kyk na haar en ignoreer haar dan.
“Jy het gesê die afgelope drie weke, sedert Sanet haar intrek by haar oom Lukas geneem het, was sy nog net drie keer in die kerk?” vra tant Dassie streng.
“Ja, tannie. Sy woon altyd die oggenddienste by,” antwoord Jean-Pierre sedig.
“Is dit nodig om daaroor rusie te maak?” vra Sanet onthuts. “Ek kon nie saans kerk toe gaan nie, want die tweeling raak in die kerk aan die slaap. Tant Dassie, waarom stel tannie skielik belang in my gereelde bywoning van die kerkdienste?”
Tant Dassie sug met lankmoedige geduld.
“Ek begryp nou wat tannie bedoel,” kom dit gewigtig van Jean-Pierre. “Sanet raak soos tant Ellie van Duuren hier langsaan. Sy is haar dogter se huishoudster en sy is net soos Sanet. Sy kan net nie stilbly nie, selfs al vra ’n mens haar.”
“O, jou …!” sê Sanet, haar gesig rooi van verleentheid.
“Verstaan jy nou waarom ek rede het om my oor jou welstand te bekommer, Sanet?” vra tant Dassie ernstig.
“Nee, tannie, want al gaan ek net soggens kerk toe …”
“My liewe kind, ons bespreek nie jou kerkbywoning nie. Wat my kwel, is dat jy reeds drie weke lank by ou Lukas Grové woon, maar nog nie een aand saam met hierdie aangename jongman – of enige ander jongman – uitgegaan het nie. Sanet, jy was reeds vyf-en-twintig en as jy nie nou jou taktiek drasties verander nie, word jy ’n oujongnooi soos ek,” waarsku tant Dassie.
“En as ek verkies om ’n oujongnooi te word?” vra Sanet uitdagend en wonder waarom haar oë soos twee koppige esels telkens in Jean-Pierre se rigting wil loop.
“Kyk na my,” beveel tant Dassie.
Sanet gehoorsaam en beskou tant Dassie asof sy haar nog nooit tevore gesien het nie. Waarna moet sy nou eintlik kyk? wonder sy.
Tant Dassie se somertabberd is beslis smaakvol en heel waarskynlik peperduur, maar sy koop net altyd die beste klere. Verder lyk sy soos altyd: ’n vrou van nege-en-sestig, lank en donker, met ’n goed versorgde figuur en ’n onberispelike voorkoms. Sanet onthou die ou album in tant Dassie se woonstel. Daarin is foto’s van ’n jong Dassie de Bruyn, ’n pragtige meisie met groot, donker oë en klassieke gelaatstrekke. Tant Dassie is nog aantreklik, maar tyd het die unieke skoonheid van die jeug vir goed uitgewis.
Jeug is die meesterbeeldhouer, want dit skep net die volmaakte; maar tyd is ’n ou man met bewende hande wat probeer voortbou op die skepping van die meesterbouer, maar net daarin slaag om rimpels en plooie uit te beitel en van die ouderdom ’n makabere masker te maak.
Sanet ril en probeer haar somber gedagtes afskud, want sy weet wat sy eintlik vrees: dat sy eendag, soos tant Dassie, oud sal wees sonder dat sy ooit die geleentheid gekry het om diep uit die beker van jeug te drink.
“Ek hou van tannie se nuwe somertabberd,” gooi Sanet ’n rookskerm.
“Moenie vir my jok nie, Sanet,” berispe tant Dassie haar. “Jy het gesien ek is ’n oumens, byna al sewentig, en ek voel reeds die skadu van die sipresbome op my val … maar ek was eenkeer jonk soos jy en ek het geglo die ouderdom is soos die dood deurdat dit net met ander mense gebeur. Ek was jonk en trots en so seker dat ek nie die liefde van ’n man nodig het nie – veral nie van ’n man wat nie na my pype wou dans nie. En toe ek weer eendag in die spieël kyk, toe lyk ek soos my ouma en toe besef ek ek het te lank gewag om te sê ek is jammer en dat ek hom liefhet.”
“Maar ek het niemand lief nie, tant Dassie!” protesteer Sanet heftig en wens sy het die moed om Jean-Pierre te vra om in sy eie huis te gaan rondlê. Hoe kan die man so dikvellig wees? wonder sy driftig. Kan hy nie hoor dis ’n private gesprek tussen haar en haar tante nie?
“Mooi, want ek was bang jy sou daardie eerste vriend van jou nooit vergeet nie,” kom dit ingenome van tant Dassie. Sy wend haar tot Jean-Pierre. “Dan het ons geen verdere probleem nie, Jean-Pierre. Ek is nou hier om die huishouding waar te neem en die tweeling te versorg, en jy kan voortgaan en vir Sanet ’n man soek.”
“Maar, tant Dassie …!” protesteer Sanet en hoop dat sy nie in trane van verleentheid gaan uitbars nie.
“Ek is beskikbaar, tant Dassie. Ek sal sommer vanaand begin om Sanet uit te neem en haar te leer om my lief te kry,” bied Jean-Pierre met vonkelende oë aan.
“Jy kan haar uitneem, jongman, maar in ’n aangeleerde liefde het ek geen geloof nie. Sanet, is jy lief vir Jean-Pierre?” vra tant Dassie reguit.
Sanet
