wat het nou weer met Biscuit gebeur?” vra oom Lukas met vrome belangstelling.
“Sy naam is Bismarck, Lukas, maar dis seker vanselfsprekend dat ’n man van jou jare dit moeilik vind om so ’n eenvoudige naam soos Bismarck te onthou,” sê tant Dassie nydig.
“Ja, Dassie.” Oom Lukas vervolg byna gemoedelik: “Jy sal nooit kan raai hoeveel dinge ek wil vergeet as ek daardie bruin brak voortdurend op my rusbank langs jou sien lê nie … Dat ’n slim vrou soos jy soveel tyd en aandag aan ’n liederlike brak soos Biscuit kan vermors, so asof jy nie weet die dom ding het nie eens ’n siel of ’n gewete nie. Is jy self nog reg wys, Dassie?”
“Ek gaan terug Johannesburg toe,” sê Sanet skielik. Haar woorde skok oom Lukas en tant Dassie uit hulle argument oor die poedel en hulle staar haar aan asof hulle aan haar geestestoestand twyfel.
“Nou wat praat die kind nou weer?” vra oom Lukas onvergenoegd. “Jy is nie rêrig verlief op die Lindeque-seun nie?” verneem hy.
“Nee, oom, maar …” begin sy halfhartig en wens sy het liewer niks gesê van haar voorneme om saam met Tertius terug te keer na Johannesburg nie.
Hoe kan sy aan oom Lukas en tant Dassie verduidelik dat sy nie wil weggaan nie, maar dat haar liefde haar verplig om as ’t ware op vlug te slaan? Sy het Jean-Pierre opreg liefgekry, vir die eerste maal met volle oorgawe liefgekry, maar omdat sy nooit syne sal wees nie, mag sy nie langer hier bly nie.
“Absolute onsin!” verklaar tant Dassie, sluit haar lippe ferm en lig haar ken strydlustig terwyl haar oë ’n waarskuwing aan Sanet flits dat sy geen weerstand sal duld nie. “Jy, Sanet, het ’n plig teenoor die tweeling en teenoor my en daarom durf jy ons nie nou in die steek laat nie.”
“Maar ek kan die tweeling saam met my terugneem na Johannesburg, tant Dassie,” argumenteer sy.
“En jy glo hulle sal tevrede wees om terug te gaan en êrens in ’n woonstelletjie te gaan woon?” vra tant Dassie uitdagend.
“Jy kan dit nie aan die kinders doen nie, Sanet,” maan oom Lukas. Sy stem is rustiger, maar nie sonder verwyt nie. “Hulle is gelukkig hier by my en hulle hou van hulle nuwe skool en baie maats. Jy kan tog nie die tweetjies opnuut ontwrig nie?”
“As hulle dan verkies om by oom te bly …” Sanet sluk en word oorweldig deur ’n gevoel van algehele verlatenheid.
As sy weggaan, sal sy oom Lukas, tant Dassie en die tweeling vir goed agterlaat, want hulle sal nooit na haar toe kom nie. En daar in Johannesburg? Tertius sal daar wees, maar sy het hom nie lief nie. Haar oudste ousus Magda was nog altyd vir haar ’n aangename vreemdeling, moontlik omdat hulle twaalf jaar in ouderdom verskil. Maar as sy hier bly …
Hier sal hartseer voortdurend haar deel wees, want Jean-Pierre is hier, waarsku haar hart.
“As die seuns bly, moet jy bly, Sanet,” sê tant Dassie ferm. “Ek en Lukas is aangetroude familie en daarom kan ons nie sommer saamwoon soos onbeskaafde mense nie. Of dalk sal die goeie Ellie vir jou oom kom huishou en na die tweeling omsien,” gooi sy ’n hoek uit en hoop dat oom Lukas die aas sal sluk.
“Soms sê jy net sulke onsinnige dinge soos ou Ellie, Dassie,” kapittel oom Lukas haar. “Ek het jou reeds gesê jy kan ’n skaapboud en ’n rugstring gaarmaak net soos my oorlede moeder dit kon doen, en daarom hoop ek dat jy nog lank met die grootmaak van die seuns sal help. En jou melktert hoef ek darem nie skelmpies in die vullisblik uit te krap, soos ek altoos doen wanneer Ellie met haar offerandes opdaag nie … hoewel dit so ’n klein bietjie soeter kan wees, as jy dit nou wil maak soos my oorle moeder dit gemaak het.”
“En jy verwag ek moet met jou oorlede ma wedywer, Lukas?” vra tant Dassie geraak.
“Nee, Dassie, maar aangesien jy die moeite gedoen het om al die pad van Pretoria af agter my aan te ry, kan jy net sowel verder moeite doen om my gelukkig te maak. Jy moet darem onthou ’n man van my leeftyd laat hom nie maklik ompraat om te trou nie. Daarom moet jy maar jou beste voetjie voorsit,” tart hy. Sy uitdrukking is sedig, maar sy oë vonkel onnutsig.
“Kom ons gaan pak ons tasse, Sanet, want ek laat my nie so beledig nie,” sê tant Dassie gekrenk en staan vinnig op, maar steek in haar spore vas toe die luide geroep van die seuns en die benoude tjankblaf van ’n hond agter die huis hoorbaar word.
“Bismarck! Kom terug! Bismarck, moenie simpel wees nie! Bismarck …!” brul Gerrie en Peet wanneer hulle om die hoek van die huis kom.
“Au-au …!” tjank Bismarck en gly-gly oor die stoep na die oop voordeur.
“My arme ou diertjie …” begin tant Dassie ontsteld, maar dan bly haar mond oop hang.
Sanet staar oorbluf na die poedel wat kaal geskeer is, behalwe ’n klossie hare op die punt van sy lang, dun stert.
“Gu-gu,” lag oom Lukas diep uit sy bors, terwyl die verskrikte Bismarck op die rusbank spring, homself in ’n klein bondeltjie opkrul en bewend van ontsteltenis die deur dophou.
“Bismarck! Wat het hulle met jou aangevang?” vra tant Dassie en storm na die rusbank, gaan sit en tel die poedel in haar arms op.
“Koddige dierasietjie,” sê oom Lukas en ruk weer van die lag. “Lyk alte veel na ’n maer ou skapie in die skeertyd … darem vreeslik naak, is hy nie, Sanet? Jy kan hom nie langer Bismarck noem nie, Dassie, want dis om enige man te beledig. Noem hom Biscuit, want hy herinner ’n mens nogal aan ’n gemmerkoekie.”
Sanet byt haar lag weg en kyk beurtelings na die besorgde tant Dassie wat soos ’n kloekende hen oor haar poedel tekere gaan, en oom Lukas wat nie eens probeer om op te hou met lag nie.
“Ek is jammer, tant Dassie. Die tweeling het seker gemeen hulle kan Bismarck net so goed skeer soos enige hondesalon,” sê Sanet verskonend en sy voel skuldig omdat haar hartseer veroorsaak dat sy nie genoeg aandag aan die tweeling gee nie.
“Ag, is nie, Sanet,” sê Gerrie. Hy skuifel die woonkamer onseker binne en bly langs haar staan. Hy kyk na Peet wat ewe halfhartig die vertrek binnekom en by hom kom staan, en verduidelik: “Ons het maar net gemeen ons sal oom Lukas help om nie hooikoors te kry nie en toe het ons Naas van Tonder se haarknipper geleen.”
“Gerrie jok nie, Sanet,” beaam Peet plegtig. “Ons sou gistermiddag Naas se haarknipper geleen het, maar toe is sy ma by die huis. Ná pouse oefen ons nog die hele tyd sport en daarom het ons gou-gou saam met Naas huis toe gegaan en die haarknipper gaan haal.”
“Terwyl julle eintlik by die skool moet wees?” vra oom Lukas en lyk vir die eerste maal afkeurend.
“E … ons het klaar gehardloop, oom, en ons was bang as ons nie vandag die haarknipper kry nie, gaan Naas dit nooit vir ons leen nie,” verduidelik Gerrie en staan nader aan Sanet se stoel.
“En weet oom hoeveel moes ons betaal vir die leen van die haarknipper? Drie rand! Eers het die skelm Naas gesê dit sal net een rand kos, maar toe ons by sy huis kom, het hy gesê dis nou drie rand, want dis ’n elektriese knipper. Weet oom hoeveel lekkers kan ’n mens met drie rand koop?” vra Peet, diep verontwaardig oor hulle vriend se skelmstreke.
“Drie rand is ’n hoop geld om vir jou hooikoors te betaal, Lukas,” praat tant Dassie onverwags. “Ek meen jy skuld die seuns drie rand.”
“Wil jy die kinders boonop
