as ek besluit om my hare te kleur?” vra hy misnoeg.
“Hoe sal tant Ellie lyk as sy besluit om te skeer, oom?” vra Sanet met ’n onnutsige glimlaggie.
“Um, ook ’n antwoord op alles, nè?” Hy glimlag. “Nou ja, ek gaan nie daaroor stry nie, maar die arme Ellie maak net ’n groter spektakel van haarself met haar rooi haartjies. En om my huishoudster te wil speel … Kind, die mens sal my mos tot raserny dryf, want sy praat ’n sloot in die grond … en dan sê sy eintlik niks nie.”
“En daarby is sy ’n onderdorper, nè, oom?” spot Sanet.
Oom Lukas se oë vernou terwyl hy deur die venster staar, en sy stem is ernstig toe hy antwoord: “Daar woon goeies en slegtes in die bo- en onderdorp, daarom oordeel ek nie. Is Elrina werklik anders as ou Ellie omdat sy in die bodorp woon?”
“Seker nie,” beaam Sanet en voel verleë. “Goeie en slegte mense kan seker nie in streke verdeel word nie, maar …” Sy breek haar sin af en kyk afwagtend na oom Lukas wanneer die gelui van die telefoon in die studeerkamer hoorbaar word.
“Ek sal gaan,” sê hy, staan op en loop die sitkamer uit terwyl Sanet die leë teekoppies op die skinkbord pak.
Sanet loop in die gang af en by die studeerkamer verby, die skinkbord in haar hande, en steek verras langs die deur vas toe sy oom Lukas bulderend hoor roep: “Maar, goeie genugtig, Dassie, het jy nie ore aan jou kop nie? Bly stil en laat ek klaar praat.”
Sanet sit die skinkbord op ’n muurtafeltjie en gaan die studeerkamer haastig binne. Oom Lukas kyk op, gewaar haar en skree weer in die spreekbuis:
“Hier is sy nou. Praat self met haar!” Hy neem die gehoorstuk van die telefoon weg van sy oor en hou dit uit na Sanet. “Vat, kind, en kyk of jy enigiets in daardie domastrante vroumens se kop kan kry. As daar een vrou is wat ’n paar warm klappe verdien, is dit jou tant Dassie de Bruyn!”
“Ja, oom. Dankie, oom,” antwoord Sanet gedweë, maar haar oë vonkel. Sy neem die gehoorstuk by hom en bring dit na haar oor. “Middag, tant …”
“Sê vir die ou swernoter dat ek gehoor het wat hy sê, Sanet!” skel tant Dassie in haar oor. “Jammer dat ek my verspreek het, maar daar is mense wat dit moeilik maak vir ander om hulle opvoeding en agtergrond te onthou. Sanet, jy besef die rusie gaan oor jou?”
“Was dit net ’n rusie, tannie? Dankie toggie! Ek dag dis ’n volskaalse oorlog!” antwoord Sanet treiterend.
“Jy is nes die tweeling, Sanet. Jy het nog nooit werklik respek of ontsag vir my gehad nie … en in Augustus word ek sewentig,” verwyt tant Dassie.
“En ek word oor elf maande of wat ’n hele ses-en-twintig. Dis baie erger as om sewentig te word, tannie, want almal weet tannie is ’n oujongnooi, maar almal waarsku my dat ek besig is om een te word. Wanneer is ’n mens klaar ’n oujongnooi, tannie? Op vyftig, of is ek té optimisties?” skerts sy en knipoog vir oom Lukas.
“Dis juis wat ek gaan verhinder, Sanet. Een oujongnooi in die familie is meer as genoeg. Ek het so pas daardie selfsugtige Lukas Grové duidelik laat verstaan wat ek van hom dink om ’n bloedjong kind soos jy as sy slaaf te laat werk. Verbeel jou: ’n huishoudster vir jou oom, terwyl jy nou jonk moet wees en jou lewe moet geniet. Sanet, dit sal nie deug nie, daarom het ek besluit om ….”
“Maar my liewe tant Dassie, ek het aangebied om oom Lukas se huishoudster te word en hom te help om die tweeling groot te maak. Tannie weet tog Magda kan nie langer die seuns ver-sorg nie, want haar gesondheid en die koms van hulle baba laat dit nie toe nie. Ek het tog alles Kersfees aan tannie verduidelik?” val Sanet haar in die rede.
“Nee, dis nie die volle waarheid nie,” sê tant Dassie met die streng stem van ’n skoolhoof en laat Sanet onwillekeurig glimlag. “Jy het my alles vertel, behalwe van jou plan om Lukas Grové se huishoudster te word. As jy my tóé daarvan vertel het, sou ek beslis ’n stokkie daarvoor gesteek het.”
“En dis juis waarom ek niks gesê het nie, want Pappa het my jare gelede vertel tannie dink oom Lukas is ’n verwaande ou mofskaap wat …”
“Wat sê jy daar, Sanet?” bars oom Lukas bulderend uit. “Noem my ’n mofskaap agter my rug? Die ou aasvoëlwyfie! Gee daardie gehoorstuk hier!”
“Sy het afgelui, oom Lukas,” jok Sanet en sit die gehoorstuk haastig op die voetstuk neer.
“Jý het afgelui, nè, kind?” beskuldig hy.
“Ja, oom, want een van oom-hulle gaan ’n aartjie bars, en ek wil nie die oorsaak wees nie. Ek gaan spoel net gou die koppies uit,” maak sy verskoning en ontsnap uit die studeerkamer.
Iemand moet oom Lukas waarsku dat dit nie ’n man van vyf-en-sewentig betaam om op ’n vervelige Saterdagmiddag te gaan tennis speel terwyl die tweeling in die bure se swembad baljaar en sy lus voel om te huil omdat sy die enigste vreemdeling op Bothasrus is nie, dink Sanet bedruk terwyl sy op die voorstoep uitstap en die stoeptrap stadig afklim na die tuinpaadjie.
Sy woon al drie weke lank op die dorp, maar tot dusver ken sy nog net tant Ellie, Elrina, Marie-Louise en Jean-Pierre … en eintlik wil sy net vir Marie-Louise ken, want van Jean-Pierre en sy meisie het sy meer as genoeg gehad. Sy bly langs ’n roosboom in die voortuin staan en buk vooroor om aan ’n roos te ruik.
“Het jou! En dié keer kom jy nie los nie!” roep ’n stem wat sy meer as ’n week laas gehoor het, en dan sluit Jean-Pierre se arms om haar en hou haar gevange.
Sy gil verskrik, word rooi van ergernis omdat sy soos ’n bakvissie geskree het, en begin in sy arms spartel. “Los my, Jean-Pierre! Los my, anders skree ek kliphard sodat jou liewe, vet Elrinatjie kan kom kyk wat aangaan!” dreig sy.
“Soen haar, jongman, want as sy so katterig oor jou ander meisie is, is dit mos ’n duidelike bewys dat sy halfpad verlief is op jou,” sê ’n koel, beskaafde stem en sy hoef nie op te kyk om te weet dat haar tant Dassie de Bruyn ongenooid kom kuier het nie.
6
Sanet hou op spartel en staar oorbluf na tant Dassie wat deftig in ’n beige somertabberd en met ’n bypassende beige hoed op haar kop en ’n sambreel in haar hand aangestap kom.
“ ’n Soen vir my bruid,” skerts Jean-Pierre, wat Sanet nog in sy arms gevange hou. Hy soen haar op haar oor, waarop sy haar kop vinnig wegruk.
“Moenie stuitig wees nie, meneer Du Pont,” sê sy misnoegd, dankbaar dat sy die malse geklop van haar hart en hierdie vreemde heerlikheid wat sy aanraking in haar binneste laat ontwaak, agter ’n frons van ergerlikheid kan verberg.
“As jy wil rusie maak, is ek heeltemal bereid om dieselfde te doen,” sê hy, sy stemtoon ineens stroef. Hy neem sy arms weg van haar en verander voor haar oë in ’n grimmige vreemdeling wat haar met koue, afkeurende oë betrag. “Elrina vertel my dat jy my agter my rug met haar bespreek het. Is dit waar, Sanet?” vra hy.
“Ek? Wie het eerste stories …? Eina!” roep Sanet uit toe tant Dassie haar met die sambreel liggies in die ribbes prik. “Vervlaks, tant Dassie, eendag gaan tannie nog een van my oë met daardie simpel sambreel uitsteek!” bars sy uit, bewus van die dansende lag in Jean-Pierre se oë, asof hy tant Dassie se handeling volkome goedkeur.
“Soen my dag, Sanet,” beveel tant Dassie ongesteurd en draai haar wang vir
