’n Proeslaggie glip deur Sanet se neus en sy bring haar hand vinnig na haar mond om haar lag vir tant Ellie te verberg. Sy sou nooit kon glo dat haar waardige, statige tant Dassie daartoe in staat kon wees om ’n opdringerige mens soos tant Ellie op haar plek te sit nie, dink sy. Sy kyk met nuwe oë na tant Dassie.
“Dan gaan jy sommer nou twee huishoudsters hê, Lukas?” vra tant Ellie. “ ’n Mens wonder maar net waar jy al die geld kry om die salarisse van jou twee huishoudsters te betaal. Maar ek wou sê wanneer jou geldjies die dag opraak, laat my weet, want ek bied lank genoeg aan om verniet vir jou huis te hou. Ek kan nie arm familielede verdra wat op die rykes teer nie.”
Oom Lukas kyk rustig van tant Ellie na tant Dassie en dan weer terug na tant Ellie, en dan merk Sanet ’n skielike vonkeling in sy oë.
“Ellie, ja, ek sou nie weet nie, maar sodra ek en Dassie ons sommetjies klaar gemaak het, sal ons jou laat weet wie van ons twee die rykste is,” antwoord hy byna gemoedelik.
“Ag, so?” Tant Ellie bekyk tant Dassie van kop tot tone en sê geniepsig: “As jy na haar verlepte ou rokkie kyk, sal jy nie dink sy het geld nie. Nou, dan loop ek weer. Tot siens, Lukas, en laat my maar weet as jy my nodig het.”
“Ek hou liewer ’n poedel aan,” sê tant Dassie wanneer tant Ellie in die gang wegstap.
“Wat laat jou dink ek hou haar aan?” blits oom Lukas. “Sy woon hier langsaan en daarom sit ek met haar opgeskeep.”
“Ja, dis nogal moeilik, Lukas, want dit lyk my jy kan nie jou bure of jou huishoudster kies nie,” sê tant Dassie. Sy lees die opstand in oom Lukas se oë en vervolg vinnig: “Op pad hierheen het ek by julle enigste eiendomsagent op die dorp gehoor dat daar darem ’n huisie of twee beskikbaar is as ek dalk sou besluit om vir my ’n plekkie te koop. Ons kan dan vir Sanet en die kinders laat kies by wie hulle die graagste wil woon.”
Vir Sanet lyk dit of oom Lukas langer word, want hy troon oor tant Dassie en lyk soos ’n roofarend wat op sy prooi gaan afduik.
“Dis afdreiging! Dorothea de Bruyn, dis loutere afdreiging!” rammel oom Lukas soos onweer bokant hulle.
“Nee, Lukas, dis uitmuntende strategie. Nou ja, Sanet, dis dan afgehandel. Kom ons gaan dek die tafel vir aandete,” sê tant Dassie ineens saaklik en stap by oom Lukas verby na die eetkamer.
“As oom meen oom sal werklik nie met tant Dassie oor die weg kan kom nie, sal ek …” begin Sanet paaiend.
“Jy het niks te prate nie, Sanet. Wat laat jou dink dat ek nie daarvan hou om afgedreig te word nie?” vra oom Lukas. Sy oë blink met jeugdige genot voordat hy omdraai en in die gang wegstap met ’n nuwe veerkragtigheid in sy tred.
Tant Dassie kyk op van die boek wat sy lees toe Sanet die woonkamer binnekom en klop-klop met haar hand op die rusbank naas haar. “Kom sit. Ek probeer nou al vier dae lank om ernstig met jou te praat, maar jy is altyd op ’n drafstappie op pad êrens heen,” nooi tant Dassie met ’n tikkie verwyt in haar stem.
“Ek wou eintlik materiaal vir nuwe gordyne vir die seuns se solder-speelkamer gaan koop het …” protesteer Sanet en sug dan oorwonne. “Ek kan seker nie aanhou weghardloop nie, nè, tannie? Soek ons nog ’n man vir my?”
“Jy het dikwels oor Tertius Lindeque daar in Johannesburg gepraat, maar ek het nooit die voorreg gehad om hom te ontmoet nie,” val tant Dassie met die deur in die huis.
“O … Wat laat tannie nou aan hom dink?” vra Sanet verwonderd.
“Lukas het my vertel die jongman bel gereeld om te hoor hoe dit met jou gaan en dat hy net op ’n uitnodiging wag om by jou te kom kuier. Jy weet tog daarvan?” vra tant Dassie.
“Ja … ja, dis alles waar, tannie, maar ek is nie lus vir kuiergaste nie. Om die waarheid te sê, ek weet nie meer waarvoor ek lus is nie, want ek het klaar die huis skoon en aan die kant, en met tannie hier bly daar nie veel vir my oor om te doen nie. Noudat die skool heropen het, is die tweeling ook nie langer lastig nie. Ek weet nie meer hoe om myself besig te hou nie,” kla Sanet, bewus van ’n hinderlike gevoel van onvergenoegdheid.
“Jy is verlief. Daarom kan jy aan niks kom nie. Ek het mos al gesien hoe jy ’n boek begin lees. Jy lees net een paragraaf of minder, en dan sit jy met oop oë voor jou en uitstaar en droom. En dis presies ook wat gebeur as ek jou vra om groente te help skil of beddens op te maak. Jy vergeet om jou werk af te handel en dink aan daardie belangrike man in jou lewe,” sê tant Dassie en klink soos ’n kenner van verliefde meisies.
Sanet luister eers onthuts en dan met toenemende ergerlikheid na tant Dassie en vra bitsig: “Regtig, tannie? En tannie ken my groot liefde se naam ook?”
“Ek meen so, Sanet, maar omdat ek wil seker maak, het ek by die belangrikste moontlikheid begin en dis jou goeie vriend, Tertius Lindeque,” antwoord tant Dassie, glad nie van stryk gebring deur Sanet se sarkasme nie.
“Tannie het hom tog nie gebel nie?” vra Sanet ontsteld.
“Ja, kind, ek het. Hy het sy telefoonnommer aan Lukas gegee en ek het die jongman toe sommer gisteraand by sy woonstel gebel en hom genooi om te kom kuier. Toevallig is hy hierdie naweek vry en hy het gesê ons kan hom reeds Vrydagmiddag hier verwag, want hy sal vroeg die oggend van Johannesburg af vertrek,” vertel tant Dassie ingenome.
“Wie kom kuier, tant Dassie?” vra Peet, wat nog in sy skooldrag om die deurkosyn loer.
“Sanet se vriend, Tertius Lindeque. Hy kom die naweek by ons kuier … eintlik by Sanet. Daarom moet julle nie lastig wees nie. Dalk moet ek maar met Marie-Louise reël dat julle die hele Saterdag by hulle swem,” antwoord tant Dassie nadenkend.
“Aag, oom Tertius hou van my en Gerrie, want ons ken hom vandat ons klein was. Hy sal nie omgee as ons lastig is nie … ek wed hy sal liewer saam met ons by Marie-Louise wil gaan swem as om hier te sit. Ek wens darem oom Lukas bou vir ons ook ’n swembad,” kom dit verlangend van Peet.
“Peet, kom nou, man! Naas het gesê ons moet gou maak as ons die ding wil leen, want hy gaan krieket speel,” roep Gerrie.
Peet verdwyn in die gang en tant Dassie staan op en betrag Sanet met ’n tevrede glimlaggie.
“Ek gaan solank sorg vir skoon lakens en handdoeke in die groen kamer. ’n Man hou gewoonlik meer van groen as van geel. Jy kan gerus solank jou hare gaan was, want môre is dit Vrydag,” stel tant Dassie voor en glimlag asof sy Sanet ’n guns bewys het.
Sanet kyk tant Dassie met troebel oë agterna, sug en wonder wat tant Dassie sal sê as sy moet hoor dat sý die enigste man finaal verdryf het wat wel saak gemaak het. Want dis wat gebeur het. Sedert tant Dassie se aankoms en openlike verklaring dat sy ’n man soek vir Sanet, het Jean-Pierre skielik besluit dat hy dringende sake in die Kaap het en dieselfde dag nog vertrek. Tant Ellie en Elrina is saam met hom, onthou Sanet.
“Is dít waar die mooi meisiekind sit? Op ’n vaatjie teen die muur om haar blink haartjies droog te maak?” Jean-Pierre se stem is vol warmte en lag. Hy spot selfs ’n bietjie met haar, maar Sanet is net bewus van die vreemde gewaarwording in haar binneste.
“Dan … dan is julle terug?” stotter sy en wens sy kan ophou met glimlag, want sy is tog nie bly dat hy en Elrina terug is nie. Sy onthou dat Tertius vanmiddag kom kuier.
“Veilig terug met ’n verloofring in my sak,”
