frons op haar mooi gesiggie het hom reeds alles vertel wat sy nog nie in woorde gesê het nie. Miskien is dit ook maar beter, want Janet kon nog nooit haar tong in toom hou nie.
Sy hoor die edelman bedaard sê, onderwyl hy ’n brief uit sy sak haal en dit na haar uithou: “Moontlik sal jy beter begryp wat ek bedoel nadat jy die brief van die goeie señor Hartman gelees het, señorita.”
Sy kyk die kêrel skepties aan, maar neem nietemin die brief. Nog steeds fronsend, kyk sy na die koevert en herken dadelik Vic se handskrif. Die frons wyk en nou is daar ’n trek van verwarring in haar mooi, helder blou oë wat die edelman skerp aankyk.
“Van waar af ken jy my broer, señor duque?” vra sy, steeds ietwat skepties. Haar oorlede ma het haar geleer om geen vreemde man te vertrou nie. Daar was juis so ’n snaakse, ingenome lig in sy oë toe hulle mekaar vroeër vanuit hul onderskeie motors aangekyk het. Ja, sy onthou daardie ingenome blik van hom baie goed. Die man is sowaar ’n wolf.
“Jou broer, señorita,” hoor sy die edelman bedaard sê, “is die ingenieur wat besig is met voorbereidings om vir my ’n besproeiingsdam te bou. Ek vrees dit was ietwat ongeleë vir die goeie señor Hartman om jou hier te ontmoet, daarom het ek gekom om jou na Espiño te vergesel. Maar sal dit nie beter wees as jy eers die brief lees nie, señorita? Moontlik sal jy dan beter verstaan wat jou broer van jou verwag.”
Janet val byna op haar rug van skok en verbasing toe sy hoor dat hierdie aantreklike man die hertog is vir wie haar broer die dam moet bou. Die beeld van die man wat sy nog altyd in haar gedagtes omgedra het, verskil hemelsbreed van die een wat hier voor haar staan. Sy weet nie of sy moet lag of flou word nie. Hierdie lang man met sy smal heupe en breë skouers, swart, reguit hare wat netjies agteroor gekam is en lang, goed versorgde hande met net ’n enkele ring aan een vinger – ’n ring met ’n sierlike wapen daarop gemonteer – het haar momenteel totaal van stryk. Sy is nie eens daarvan bewus dat sy hom met openlike verbasing van kop tot tone beskou nie.
“Maar ek het dan gedink dáárdie señor duque is …” begin sy verward. Sy besef gelukkig betyds dat sy byna haar mond verbygepraat het en vervolg sag: “As jy my sal verskoon, sal ek eers my broer se brief lees.”
“Wat van dáárdie señor duque, señorita?” hoor sy die edelman met ’n gemoedelike stem vra. Sy kan sweer dat sy ’n vlietende oomblik ’n glimlag in sy deurdringende swartbruin oë gesien het, al kyk hulle haar nou weer ernstig en bedaard aan.
Janet is nou opvallend verleë.
“Nee, sommer niks,” antwoord sy met ’n pragtige blos op haar wange. “Dit was nie belangrik nie.”
“Ek sal nogtans graag wil weet wat jy van dáárdie señor duque wou sê, señorita,” hou die man knaend vol.
Dit kom meteens by Janet op dat hierdie man die tipe skyn te wees wat nooit sy stem verhef nie, al is hy ook hoe woedend. Maar dan val dit haar by dat die ellendige man ’n antwoord op sy vraag verlang en dat hy stellig daarop sal aandring totdat hy die waarheid uit haar getrek het. Ja, sy moet hom liewer die waarheid vertel en klaarkry.
“Wel,” begin sy, en nou bloos sy sommer vuurwarm, “om die een of ander rede het ek onder die indruk verkeer dat die señor duque van Espiño ’n lelike, kort, vet mannetjie moet wees met pofferhande en ’n yslike robynring aan elke pinkie. Hy sou ook ’n ewe vet vrou en ’n string kinders hê.”
“Jy kan dus nie glo dat ek dáárdie señor duque is, omdat ek toe nie aan die beeld voldoen wat jy vir jouself geskep het nie?” kom dit sag van die edelman. Maar nou klink dit vir Janet al of hy met haar spot, en dit verdra sy nie – van niemand nie.
“Wel,” sê sy met ’n tikkie ergernis in haar stem, “ek is nog glad nie oortuig dat jy wel daardie señor duque is nie. My broer het my nog nooit vertel wat daardie duque se naam en van is nie. Jy kan dit ook maar net sowel nou weet, señor, dat ek nooit saam met ’n vreemde man in ’n voertuig klim nie. Watter versekering het ek dat jy wel die duque is vir wie my broer die dam moet bou?”
“Op die oomblik het jy geen versekering nie, señorita,” hoor sy hom bedaard sê. “Ek het nou wel nie ’n vet vrou en ’n string kinders nie, maar ek kan jou verseker dat ek selfs daarsonder ’n eerbare en betroubare man is. Terloops, hierdie doeanebeamptes ken my almal. Ek gaan gereeld een of twee keer per jaar hier verby wanneer ek ’n besoek aan my sitrusplaas naby Nelspruit bring.”
Hy haal ’n leerportefeulje uit sy baadjie se binnesak, neem sy paspoort en hou dit na Janet uit. “Jy sal my adres daarin vind, señorita,” sê hy.
“Dit spyt my, maar ek kan nie jou taal lees of praat nie, señor,” help sy die man bedaard reg. Sy voel in ’n mate oortuig dat hy wel Vic se hertog is, want haar ouboet het in een van sy briewe gesê dat die man ’n plaas in die Laeveld besit. Maar dit gaan sy nie vir hom sê nie. Dalk dink hy Vic bespreek hom en sy … e … maer vrou in sy briewe. Ja, as sy vrou nie vet is nie, moet sy bepaald slank en beeldskoon wees, meen Janet.
Maar die hertog Ramiro Velasco de Gouveia is nie ’n man wat ’n onafgehandelde saak sommerso in die lug laat hang nie. Hy kom ongevraagd langs Janet staan. Sy merk dat hy heelwat langer is as sy. Ewe bedaard hou hy sy paspoort voor haar en dui met ’n slanke wysvinger aan.
“Ek veronderstel jy sal die adres ken wanneer jy dit sien,” hoor sy hom weer sê. “Jy het reeds twee telegramme na dieselfde adres versend en in die laaste telegram het jy ons almal gestuur om doppies te gaan blaas.”
Janet voel asof sy in die aarde kan wegsink van verleentheid, maar die hertog se mooi, bedaarde stem gaan onverstoord voort: “Hierdie foto op die paspoort is tog ’n foto van my, nie waar nie?”
“Ja, ek sien hierdie paspoort behoort aan jou, señor,” sê sy sag. “Ek glo nou dat jy die man is vir wie my broer die dam moet bou. Maar dit beteken nog nie dat ek bereid is om jou per vliegtuig na Espiño te vergesel nie. Ek het tot hier met my motor gekom en hoop om môremiddag per motor op Espiño aan te kom –”
“Onmoontlik, señorita,” val hy haar ernstig in die rede. “Van Mambone tot by Muda is die pad so hopeloos dat jy dit nooit met jou motor sal maak nie. Die middelmannetjies sal jou motor se brandstoftenk ernstig beskadig.”
“Snaaks, die middelmannetjies het nie jou motor se brandstoftenk beskadig nie, señor duque,” kap Janet ewe ernstig terug, “en jou motor se brandstoftenk is maar net so laag. Hoe verklaar jy dit?”
“Verskoon my, ek het nie per motor hierheen gereis nie, señorita. Ek het jou met my vliegtuig kom haal.”
“O,” sê Janet, “ek het gedink dit is jou motor hier buite.”
“Dit is,” antwoord die hertog, “maar hierdie motor bly gewoonlik in die motorhuis van my villa hier in Maputo –”
“Maar ek gaan nie my motor hier agterlaat nie, señor!” val sy die man vinnig in die rede. “As ek sonder ’n motor vir ’n onbepaalde tyd in Espiño moet woon, kan ek maar net sowel nou na Pretoria terugkeer.”
Sy kyk op haar fyn, goue polshorlosie. “As ek nou vertrek, sal ek laat vanmiddag weer in Pretoria wees.” Haar blik verskuif na die hertog, dan vervolg sy half verontskuldigend: “Ek is jammer dat jy al die moeite gedoen het deur hierheen te vlieg om my te kom haal. Vic, dis nou my broer, moes jou gesê het dat ek nooit op Espiño, of enige ander plek wat dit betref, sonder ’n eie voertuig sal woon nie.”
Voordat die edelman weer iets kan sê, neem Janet haar paspoort en vorms, plaas dit op die toonbank voor
