lê nog ’n reis van byna vier uur voor.”
Janet gee een van daardie seldsame glimlaggies van haar wat geen kunstenaar ooit op ’n doek sal kan verewig nie en geen man nog ooit kon weerstaan nie.
“Ek voel darem nie so moeg dat ek op ’n bed moet gaan rus nie, señor … e … Ramiro,” sê sy vriendelik. “Ek sal bly wees as ek net my hande en my gesig kan was voordat ons die reis voortsit. Ek lyk dalk wel klein en tingerig, maar ek verseker jou dat my gestel sterk en gesond is, met ’n verbasende uithouvermoë.”
“Jou gestel is dalk sterk en gesond, señorita Janetta, maar ek verkies nogtans dat jy jou nie onnodig ooreis nie,” verklaar die hertog, steeds kalm en bedaard, ofskoon daar ’n besorgde trek in sy oë is. “As my ma teenwoordig was om vir jou as ’n duenna te dien, sou ek beslis daarop aangedring het dat ons die reis eers môre voortsit.”
“ ’n Duenna?” Sy kyk hom met groot, vraende oë aan. “Wat is ’n duenna, señor Ramiro?”
“ ’n Beskermvrou of oppasster.”
“Maar ek het niemand nodig om my te beskerm nie, señor!” voeg sy die hertog geamuseer toe. “Ek is oud en groot genoeg om myself te beskerm, en buitendien is jy ook hier.”
“Juis omdat ek hier is, durf ons nie sonder my ma se teenwoordigheid in die villa oornag nie,” help hy haar reg. “So iets is absoluut ongehoord. Dit word net nie gedoen nie.”
“O, ek verstaan nou wat jy bedoel, señor,” glimlag sy met pret in haar oë. “Jy bedoel ’n duenna is eintlik iets soos ’n chaperone wat ’n meisie se naam en eer moet beskerm?”
“Presies,” kom dit sag van die edelman. “Nie dat ek jou oneer sal aandoen nie, señorita, maar dit is ’n streng gebruik in my land wat deur geen respektabele mens verontagsaam sal word nie. Terloops, geen respektabele jong dame word ooit toegelaat om sonder ’n duenna op straat te gaan nie.”
Janet kyk die man met openlike verbasing aan. Sy wonder of sy hom reg verstaan het. Indien wel, het hy sweerlik ’n skroef êrens in sy boonste verdieping los, want waar op aarde het jy daarvan gehoor dat ’n meisie helder oordag ’n chaperone moet saampiekel as sy êrens heen wil gaan!
O, verdriet, dink sy effens gesteurd, hy moenie met sy duenna-storie by my aangesit kom nie. Ek sal hom sommer padlangs vertel waar Dawid die wortels gegrawe het. Ek is nie ’n Portugese meisie nie en ek stel ook nie in hul konserwatiewe gebruike belang nie. Hierdie man sal dit baie mooi moet begryp.
Rosita tree die sitkamer binne en bedien Janet en die hertog pynlik beleef met koffie en beskuitjies. Maar sy kan haar nie daarvan weerhou om die skone señorita onderlangs te beskou nie. Die señorita se deftige rokkie is nou wel veels te kort vir ’n respektabele jong dame, maar sy is nietemin ’n uitsonderlik mooi meisie met haar fyn gelaatstrekke, sagte mond en spits kennetjie. Ja, selfs haar hande is mooi, sag en fyntjies en haar skoene lyk net so duur en deftig soos die skepping wat sy aanhet.
Met ’n eerbiedige buiging verlaat Rosita die vertrek. Die hertog roer sy koffie half ingedagte. Dan kyk hy op na Janet.
“Jou broer het my vertel dat jy ’n skilderes is,” begin hy gemoedelik gesels. “Op Espiño sal jy baie mooi tonele vind om te skilder. Selfs na ’n tropiese storm sal jy Espiño nog steeds mooi vind.”
“Maar waarom laat jy ’n besproeiingsdam bou, señor?” vra Janet met onverbloemde nuuskierigheid. “Daardie deel van Afrika kry mos heelwat reën.”
“Nie meer so mildelik soos vroeër nie, señorita. Vroeër was dit ’n streek met ’n hoë reënval, maar elke jaar neem dit meer en meer af en my proefryslande ly daaronder. Met ’n besproeiingsdam sal my rys hopelik floreer.”
“Ek het ongelukkig geen kennis van boerdery nie, señor Ramiro,” laat Janet verontskuldigend hoor. “Maar wat verbou jy nog behalwe rys?”
“Koffie en grondboontjies,” antwoord hy. “Ek hou ook heelwat bees en skaap aan, maar daarmee word nie op groot skaal geboer nie. Ek hou dit uitsluitlik aan om die dorp van vleis te voorsien …”
Rustig, geselsend geniet hulle die koffie en beskuitjies. Daarna kom die edelman orent. Hy bied aan om Janet ’n slaapkamer aan te wys waar sy kan rus terwyl hy vir die vervoer van haar motor reël.
Hy neem haar na ’n kamer, stoot die deur vir haar oop, maar bly op die drumpel staan, kompleet asof dit vir hom heiligskennis is om ’n slaapkamer saam met ’n jong vrou te betree.
“Jy moet my asseblief verskoon, señorita,” hoor sy hom van die deur af sê. “Ek sal nou dadelik moet gaan. Indien jy enigiets verlang, kan jy maar net vir Rosita vra. Dit sal my in elk geval nie langer as ’n uur neem om alles af te handel nie. Ek sal jou dus aanraai om daardie uur nuttig te gebruik deur te rus. Terloops, die badkamer is langsaan geleë – die deur aan die linkerkant.”
Janet kyk hom met ’n meerderwaardige blik aan. Sy is nie gewoond aan bevele van ander nie. Sy sien die streng lyne om sy aantreklike mond, die onpeilbare uitdrukking in sy swartbruin oë. Dit laat haar meteens wonder of hierdie hertog al ooit in sy lewe geglimlag het. Hy lyk so streng en ongenaakbaar, so asof ’n glimlag benede sy waardigheid is.
Maar hierdie gedagte hou sy vir haarself en sê slegs: “Moet jou asseblief nie oor my bekommer nie, señor. Ek is gewoond daaraan om na myself te kyk, en ek het nog altyd die mas redelik goed opgekom.”
Die man vereer haar met ’n ligte buiging van sy hoof, draai om en stap weg – lank, trots en waardig.
Janet wag net totdat hy uit haar gesigsveld verdwyn, toe gaan sy badkamer toe om haar hande en gesig te was. Sy kam haar hare, knap haar grimering op en dan stap sy na die voorstoep waar sy in ’n gemaklike leunstoel ontspan totdat die hertog pas voor middagete terugkeer.
Hy merk haar dadelik op daar waar sy heerlik ontspanne op die rottangstoel sit en kom reg voor haar staan. Hy kyk haar met ’n onpeilbare blik aan, ’n blik wat Janet met die beste wil ter wêreld nie kan plaas nie en wat haar ietwat verward laat voel.
“Ek sien jy het nie my raad gevolg nie, señorita,” hoor sy hom bedaard sê. “Dis jammer, want die lang reis na Espiño gaan jou ontsettend vermoei.” Hy hou albei sy hande na haar uit en vervolg: “Laat my toe om jou op te help. Ons sal nou dadelik moet gaan aansit vir ete sodat ons teen twee-uur kan vertrek.”
Janet lê haar fyn handjies in sy lang slankes en laat hom toe om haar uit die stoel te help. Die aanraking van sy hande is verbasend sag, maar sy weet ook dat daar groot krag in daardie lang vingers skuil. Sy hele liggaam van bykans twee meter lyk sterk en gespierd.
“Jou motor sal oor ses dae in Beira aankom,” lig hy haar in onderwyl hulle na binne stap.
“Dankie, señor Ramiro,” antwoord sy beleef. “Dit is baie vriendelik van jou om soveel moeite om my ontwil te doen. Jy is inderdaad ’n merkwaardige man om so baie van jou tyd aan ’n vreemdeling af te staan. Ek hoop jy sal my toelaat om jou aan die einde van die reis vir al jou moeite en koste te vergoed.”
“Jy kan my vergoed deur in die vervolg gehoorsaamheid aan die dag te lê, señorita Janetta,” hoor sy hom sag sê, en nou eers kom sy agter dat hy nog steeds haar een hand in syne vashou, presies asof dit iets is wat hy verloor het en nou weer gevind het.
Met ’n verleë blos op haar wange kyk sy anderpad en trek haar hand saggies uit syne. Sy merk nie op hoe sy swart wenkbroue effens oplig nie, nog minder
