stuur wanneer dit hom pas nie. As ek wil gaan rus, sal ek dit doen sonder dat hy dit aanbeveel.
Maar sy sê dit nie, antwoord net ongeërg: “As kind was ek baie gehoorsaam aan my ouers, señor. Maar sedert ek mondig geword het, twee jaar gelede, is ek aanspreeklik vir my eie dade en besluit ek self wat goed is vir my.”
Die volgende oomblik tree hulle die sitkamer binne, gevolglik verswyg die hertog die bestraffende woorde wat hy haar wou toevoeg. Hy ontbied Rosita en stel haar in kennis dat hulle gereed is om aan te sit vir ete.
Tydens die ete gesels die hertog, soos dit vir Janet lyk, ietwat gedwonge. Met rukke lyk hy duidelik afgetrokke. Dit laat haar heimlik wonder of hy haar gewone, alledaagse geselskap benede sy waardigheid ag, of sou hy dalk verveeld voel in haar eenvoudige teenwoordigheid?
O wel, besluit sy effens afgehaal, ek het hom nie gevra om my te kom haal nie. As hy my geselskap dus benede sy edele waardigheid ag, is dit net sy eie skuld en kan hy, vir al wat ek omgee, met my komplimente na sy peetjie gaan. Ek gaan my ook glad nie meer moeg maak om met hom te gesels nie. En hierdie vreemde gespannenheid wanneer hy my aankyk met daardie onpeilbare swartbruin oë wat ’n mens laat voel asof hy dwarsdeur jou kyk, gaan ek ook totaal ignoreer. Dis sommer bog dat ’n enkele blik van hom my so vreemd ontsenu. Al is hy uit die adelstand, is hy net ’n mens soos ek. Ek gaan my beslis nie meer aan die ellendige mansmens steur nie …
Onbewus van hierdie onstuimige gedagtes in Janet, nuttig die onversteurbare hertog sy maaltyd asof niks op aarde hom ooit kan ontwrig nie, asof hy geen kommer en sorge in die ganse wêreld ken nie en ook nie sal toelaat dat so iets hom ooit kwel nie.
Dis waar. Soos die onversteurbare, onberispelike man daar aan die hoof van die tafel sit, sal geen vreemdeling ooit kan raai watter groot verantwoordelikhede daar op sy breë skouers rus nie. Net iemand wat met die eeue oue tradisie van die Portugese edelliede vertroud is, sal weet dat hierdie waardige, bedaarde dog streng man die hoof is van sy hele familie tot aan die kleinste vertakking daarvan. Vir elkeen se probleme moet hy ’n oplossing vind. Elke lid se toekomstige lewensmaat moet hy eers goedkeur voordat die verlowing amptelik aangekondig mag word. Hul toekomstige loopbane moet met hom bespreek en deur hom goedgekeur word. Hy moet ook vir almal as voorbeeld dien, want almal sien na hom op vir raad en leiding. Geen lid van sy adellike familie sal dit ooit waag om hom teen te gaan of selfs te weerspreek nie. As hoof van die familie koester elke lid vir hom die grootste respek, agting en eerbied. Sy woord is wet en word onvoorwaardelik deur almal eerbiedig.
Benewens die verantwoordelikheid vir sy groot familie rus ook die verantwoordelikheid vir sy talle werknemers en hul gesinne op sy breë skouers … en hulle is nie min nie, want benewens sy drie yslike quintas en fabelagtige kasteel in Lissabon, is hy ook die eienaar van etlike villas en sakeondernemings – dis nou afgesien van sy plaas naby Nelspruit.
Maar van al hierdie dinge is Janet nog salig onbewus. Vir haar is die hertog bloot ’n aantreklike, koel komkommer wat stellig nie eens deur ’n hewige aardskudding van balans geruk kan word nie. Dat die man op hierdie oomblik diep bekommerd voel oor die lang reis wat sy vandag nog moet aflê nadat sy die hele ent pad van Pretoria af bestuur het, sal Janet natuurlik nooit kan raai nie.
Na die ete is die hertog opvallend haastig om te vertrek. Janet weet nie hoe alles so vinnig gebeur het nie, maar vyf minute nadat hulle van die tafel af opgestaan het, kondig die edelman aan dat alles gereed is vir hul vertrek na die lughawe.
Dis waar, Janet sal nog moet leer dat wanneer die drie en dertigjarige hertog Ramiro Velasco de Gouveia bevele uitdeel, sy wense sonder versuim uitgevoer word. Hy is ’n billike man en verwag nooit die onmoontlike nie. Maar die paadjie wat hy bewandel en ook verwag ander moet bewandel, is eng, bitter nougeset en konsensieus.
Gelukkig is Janet nog onbewus hiervan en stel sy momenteel net belang in die dinge wat haar omring – dinge wat die hertog glad nie insluit nie.
Met ’n beleefde “Adeus, Rosita – tot siens!” neem hy Janet se arm en lei haar na die voordeur. Sy kry darem ook ’n vriendelike “Adeus” in voordat hulle uit die sitkamer en uit Rosita se gesigsveld verdwyn.
Конец ознакомительного фрагмента.
Текст предоставлен ООО «ЛитРес».
Прочитайте эту книгу целиком, купив полную легальную версию на ЛитРес.
Безопасно оплатить книгу можно банковской картой Visa, MasterCard, Maestro, со счета мобильного телефона, с платежного терминала, в салоне МТС или Связной, через PayPal, WebMoney, Яндекс.Деньги, QIWI Кошелек, бонусными картами или другим удобным Вам способом.
