met die arme man?” pak Karien haar toe hulle in die motor is. “Hy’s charming, hy’s cool en hy’s –”
“Nie vir my nie.”
Mia ry net-net onder die spoedbeperking en Karien vra nie verder uit nie.
Toe hulle oplaas terug is in hul benouende kamer met die verbleikte roospienk bedspreie, gaan staan Karien reg voor die spieëltafel en skud haar steil blonde hare terug oor haar skouer. “Nóú vertel jy my wat aan die gang is,” sê sy kwaai.
Mia sit haar goed in die kas weg en skop haar skoene uit, gaan sit op die bed. “Kyk, Karien, ons het nie geld nie. Ons beleef ’n fundamentele eksistensiële krisis wat ’n besondere graad van volwassenheid van ons gaan verg.”
“Hou op akademikaans praat! Sê net wat is wat!”
“Sit,” sê Mia en wag tot Karien stywerig op die stoel voor die klein lessenaar plaasgeneem het. “Ek het Donderdag ’n oproep van professor Dijkstra ontvang.”
Karien se oë rek. “Jy bedoel …?”
“Tant Leona, ja. Sy het voorgestel dat ons by haar op Stellenbosch gaan woon.”
“In ’n huis? Hét sy ’n huis?” En toe Mia knik, tref die implikasie Karien. Sy snak na asem. “Maar … dit beteken ek sal nie verder op Tukkies kan swot nie! Ek … sál ek kan swot?”
Mia trek haar asem diep in. “Miskien … Tant Leona kyk nog of sy dit gereël kan kry. By die bank en die universiteit, bedoel ek. Jy sien … Pa het haar mos destyds as eksekuteur aangewys.”
Karien knik. “Ja, dis ou nuus. Waarom wil sy nou skielik …?”
“Omdat ek haar gebel het. Kort en klaar haar raad gevra het omtrent ons situasie. Die feite is, Karien: ek het nie regtig ’n werk nie. Tensy ek binne ’n week of wat iewers heen beroep word, sal ek en jy eenvoudig nie kan oorleef … sonder … sonder hulp nie. By tant Leona sal ons ten minste ’n dak oor ons koppe hê.”
“Maar nog nie werk nie!”
“Nee, maar ek sal dan haar raad volg en ’n tydelike werk soek. Dit hoef nie noodwendig my bediening negatief te beïnvloed nie. Trouens, ek land dalk in ’n werkplek wat ’n groot evangelisasieveld bied. Soos ’n bank, of ’n poskantoor, of iewers in die –”
“Wynbedryf?” glimlag Karien suur. “Nee, my sus, ek sien jou nie in kelders, agter toonbanke of in kantore nie.”
Vreemd, dink Mia, hoe skielik volwasse Karien soms kan klink. En hoe reg sy soms is. Want sy weet nie hoe op aarde sy wat Mia is in ’n kantooropset sal aard nie. Sy glo nie sy is uitgeknip vir die korporatiewe wêreld nie.
“Wel,” sug sy, “die mens is ’n aanpasbare wese, glo my.”
“Glo is sien,” antwoord Karien droog. Sy staan op en begin uittrek. “Ek gaan nou bad. As ek terugkom, wil ek graag hoor dat jy sê jy het sommer twak gepraat … Ag, hemel, Mia, moet ons régtig Stellenbosch toe gaan?”
“Regtig, ja. Ek weet ook nie of ek kans sien vir die nat winters en vir die suidoos nie, maar dis nie nou ter sake nie.”
Dinge gebeur vinniger as wat Mia haar dit enigsins kon voorstel. Professor Leona Dijkstra laat nie op haar wag nie. Sy vlieg Pretoria toe en spreek af om die meisies in Brooklyn Mall te ontmoet. “In ’n stillerige restaurant, asseblief. Ons moet diep sake praat.”
“Sê nou sy’s naar met ons?” sê Karien terwyl sy en Mia in ’n restaurant eenkant op die boonste vloer vir hul tante wag.
“Ek glo darem nie,” glimlag Mia. “Sy en Pa het wel nie aldag langs een vuur gesit nie, maar ek dink nogal dit was meer Pa se skuld.”
“Waarom sê jy so?”
“Wel, daar was ’n tyd toe mense wat aan verskillende politieke partye behoort het smoorkwaad vir mekaar geraak het. Maar gaandeweg het dié ding tussen hulle twee gaan lê … Jy onthou mos daardie jaar, ek dink jy was in graad nege, toe tant Leona by ons in Lynnwood kom kuier het?”
“Goed, ja. Sy’t my kwaai uitgekyk.”
“Ja, maar jy was toe nie juis aanvaarbaar nie, hoor. As ek net dink aan daardie wynrooi haarstyl – ék het geskrik as ek jou net sien!”
“Wel, ek het mooi herstel,” lag Karien. “Dink jy nie so nie?”
“Hm … Behalwe sommige tienernukke is jy heel gangbaar, sou ek sê.”
“Wel, dankie, nè?”
Hulle sit ’n oomblik sonder woorde, Mia se hande kneukelwit in mekaar geklamp. Karien plaas hare vlugtig oor Mia s’n. “Toe nou maar … Jy kan jouself op die skouer klop.”
“O?” vra Mia half afwesig.
Karien sug. “Wat my betref, bedoel ek. Dié ding dat ek nie ’n ma gehad het nie, vreet soms aan my, hoor. Jy het haar darem geken tot ek gekom het.”
Mia sluk aan die knop in haar keel en knik net. Inderdaad. Marie Dijkstra was ’n lieflike mens. Die bietjie wat sy kan onthou, laat haar nou nog kinderlik na haar ma verlang. Maar toe haar pa daardie dag net met die baba by die huis aankom, het die kleintjie dadelik haar hart gesteel. Al was daar ’n wolk wat lank, baie lank oor die huis gehang het. Karien het tóg ’n groot gat toegemaak.
“Jy …” begin sy huiwerig, en druk maar net Karien se hande toe sy skuins agter haar suster die skraal, lang gestalte van hul tante gewaar. Sy waai om haar aandag te kry en trek solank ’n stoel uit.
Hulle staan albei op en soengroet die vrou in haar elegante groen pakkie op haar liggies gepoeierde wang.
“So ja,” glimlag Leona. “Nou kan ons mos gesels. Julle lyk goed, moet ek sê.”
“Tante lyk sowaar mooi,” sê Karien effens verbaas.
“Baie mooi,” beaam Mia opreg.
Leona lag. “Julle bedoel … vir my ouderdom?”
Mia skud haar kop glimlaggend. “Nee, ek dink nie die verouderde konsep van ouderdom pas by tante nie. Eerder die idee van sestig wat die nuwe vyftig is, of so.”
Haar tante knik haar dank vir die kompliment. “Luister, noem my Leona. Hierdie ‘tante’-storie geval my nie.”
Mia knik en merk hoe verstom Karien na Leona staar. Sy het nog nooit soos ’n professor gelyk nie, dink Mia. Haar moderne kort kapsel vol ligstrepies omraam haar skraal gesig en beklemtoon haar mooi groenerige oë. Daarby het sy ’n mooi mond, wat jare se lagplooie net meer hartlik laat voorkom.
“Graag, Leona,” sê sy. “En laat my toe om jou voorlopig uit die hart te bedank, want –”
“Ag, Mia, los dit! Julle is my broerskinders, al het ek en Gerrit selde ’n gesprek gevoer sonder om te haak. En … ek besef darem ook dat die jare aanstap en dat ek geen kind of kraai het nie. Dit sal lekker wees om julle by my te hê. Al rede waarom ek julle nie al twee jaar gelede na my toe laat kom het nie, Mia, was omdat jy nog besig was om te studeer. En ná so ’n groot trauma, dink ek, is dit wys om nie sommer dadelik nog ’n
