sê Karien toe sy uitgaan, “maar genade tog, beproef darem ook iets!”
“Kan nie wen nie,” sug Mia net toe sy uit is. Maar sy dink weer dat Karien soms besonder volwasse is vir so ’n jong meisie. En toe haar gedagtes eers begin karring, sukkel sy om aan die werk te kom. Die trek Stellenbosch toe lê soos ’n blou berg voor haar. Blou vir haar gemoedstemming, berg vir die moeilikheidsgraad. Want sy voel nie goed daaroor nie en sy wéét sommer dit gaan probleme meebring.
Wat, byvoorbeeld, sal Leona se houding wees as sy nie ’n werk kry nie? En dis juis nou so moeilik om iewers werk te kry. Sowaar, sy gaan hou sommer skool. En gee wát? spot haar gedagtes. Grieks of Hebreeus? Etiek, dalk?
Toe sy eindelik klaar is met haar voorbereiding vir die katkisasieklas, kom Karien uitasem binne. “Manie was hier. Ek het gesê jy’s te besig vir ’n vryery.”
“Jy het nie … Sowaar?”
“Njannies. Wou jy hom dan gesien het?”
“Nee! Ag regtig, Karien, ek wil hom nie hê nie, en ek het dit so mooi moontlik vir hom probeer sê.”
“Ek weet. Daarom het ek vir hom ’n storie vertel.”
“Watse storie?”
“Wel …” Karien strek haar lui op haar bed uit en loer van onder haar deurmekaar kuif na Mia. “Ek het vir hom gesê dis eintlik vertroulik, maar jy gaan om jou lewensmaat te ontmoet.”
“Wát?!”
“Ja. Dis ’n man oor wie jy nog altyd gedroom het, en nou is die geleentheid daar.”
Mia se wange voel koorswarm. “Jy … Maar dis mos ’n leuen!”
“Agge nee, wat,” sê Karien met ’n klein gebaartjie. “Dis dalk nog profetiese woorde. Jy droom tog seker af en toe … enne … Stellenbosch is sekerlik vol moontlikhede. Jy ontmoet hom dalk nog regtig!”
Mia gooi haar hande in die lug, gryp haar boeke en loop liewer.
2
Tom Muller kom by die agterdeur uit en strek sy lang arms bo sy kop. Gewaar sy ma waar sy rustig sit en perskes skil op die breë stoep van die plaashuis. Dis vir die groot inlê, weet hy. Die boepens bottels in die koel spens gaan binnekort vol appelkose en perskes en konfyte wees. So gaan dit elke somer hier op Grootvlei, die versengende Karoohitte ten spyt. Vandat hy kan onthou, sit sy ma Desembers op daardie riempiestoel op hierdie stoep en dink die jaar se gedagtes bymekaar.
“Hallo, Ma,” groet hy verteder, sy oë op haar vingers wat so behendig skil.
“Lekker gerus?” vra Sara Muller op haar bedaarde manier.
“Baie lekker, dankie. Die Grieks het ook bietjie gerus. Ek het netnou liefs hermeneutiek getakel.”
“Mooi. Weet jy, ek dink nou so … Ek is tog spyt dat prof Leona nie hierdie jaar vir ’n wekie of wat saamgekom het plaas toe nie. Ek gesels darem so lekker met haar.”
“Ek weet. Dis omdat julle amper ewe oud is. Dieselfde kwinte en kwale,” terg Tom ’n bietjie.
Sy klik met haar tong. “Is g’n … Ek en Leona is twee eenderse siele.”
“Regtig?” vra Tom ietwat verstom. Só het hy dit nog nooit gesien nie. Wel opgemerk dat prof Leona haar na sy ma se geite kan skik. Sy kan eindeloos saam met Sara en Fien gesels oor perskes inlê, vyekonfyt kook en les bes, borduurwerk. Hy het hom daaroor verstom dat sy streng Grieks-professor, wat ook sy gawe buurvrou op Stellenbosch is, so oulik van kleur kon verander onder die Karooson. Dat sy en sy ma saam dorp toe verkas om by Ou Doom se pastorie te gaan koffie drink. Die naam heel respekvol Ou Doom omdat daar nog ’n Doompie ook op die dorp is, het Sara verduidelik toe Leona uitvra. ’n Veel jonger man, wat ywerig huisbesoek doen.
Hy was veral bly dat Leona met sy ma kan gesels asof hulle al jare lank sakke sout saam opeet. In ’n sekere sin het hulle seker. Vandat sy ma met die tweede Desember-kuier besluit het om prof Leona te vergas op haar private smart oor haar seun se dinge, het die twee net gekliek. Nou nie dat Tom sy ma kwalik neem nie. Alles was net te veel vir haar, en sy het ’n onpartydige oor nodig gehad. En prof Leona was meer as gewillig om te luister.
Sy het hom een aand eenkant toe getrek en luiters gesê: “Nou begryp ek waarom jy soms midde-in ’n lesing wegraak … en ook waarom jy jou nie juis aan vroumense steur nie.”
Hy het soos ’n skoolseun rooi geword. “Ag, Prof … Dis nie dat ek nou teen vroumense gekant is nie, dis net …”
“Dat jy versigtig geraak het,” het sy kopknikkend sy sin voltooi. “En dis goed so.”
Tom haal onwillekeurig dieper asem, kyk uit oor die skoongeveegde werf waar ’n paar hoenders luierig in die laatson loop en pik.
Sara Muller gooi die afgeskilde perske waarmee sy besig was in die emmer. “Waarom, dink jy, het sy nie gekom nie?”
Voor hy kan antwoord, kom Fien buitentoe met ’n klap van die sifdeur agter haar. Sy dra twee bekers koffie. “Dankie, Fien,” glimlag Tom.
“Jy moet môre vir ons preek,” sê Fien. “Die koffie is nie verniet nie.”
“Waaroor moet ek preek? Julle is dan sulke goeie mense!” skoor Tom laggend met die ou vrou.
“Tjk! Nie almal van ons nie. Daai Gappie maak sy vrou baie kwaad en –”
“Toemaar, Fien, ek sal teen die sonde kom preek. Môre so teen tienuur?”
“Is reg.”
Sara skud haar kop. “Hulle is maar te bly as jy hier is. Dan hoef hulle nie in te piekel dorp toe nie.”
Tom dink ’n rukkie, proe-proe aan sy koffie. “Miskien moet ons die diens hier op die stoep hou, dis baie koeler as in die stoor. Dan gee ons tee na die tyd. Mense se gesels kom eers uit as die kerk uit is.”
“Goeie plan. Ek sal so met Fien reël. Maar jy het my nog nie van Leona vertel nie?”
“Ja, ek moet sê, ek het ook gehoop sy kom saam, want sy sou my baie kon gehelp het met die Grieks. Maar nou is daar glo familiesake in die Noorde wat sy moet gaan oplos.”
“Watse familiesake? Ek dag sy’s alleen op die aarde.”
“Ek het ook so gedink. Ek sal maar later hoor.”
“Hm … Foei tog, ek hoop nie dis groot moeilikheid nie.”
Tom glimlag wrang. Moeilikheid val vir Sara Muller net in twee kategorieë: groot en klein. Klein moeilikheidjies is soos sout of suiker wat opraak. Groot moeilikheid kom, soos sy sê, ’n uur te perd aan. Iets soos ’n vrou wat opdaag en aankondig dat sy jou enigste seun liefhet en met hom gaan trou …
’n Onverhoedse vlaag van muwwe berou en innige liefde vir sy ma oorrompel Tom, en hy moet sluk aan die branderigheid in sy keel. Hy sien hoedat sy ligweg frons omdat die perske glibberig is en sy fyn moet vat.
“Ma …”
“Ja, my kind?”
