in die karretjie pas?
Alles, ja, dink Mia wrang. Miskien onthou Leona nie presies hoe min van daardie “alles” oorgebly het nie. Die ouerige huis waarin sy en Karien saam met hul pa gewoon het, het met die verkoop daarvan nie naastenby soveel ingebring as waarvoor hulle gehoop het nie. En dit het net-net die skuld gedek – Mia se berg studieskuld, en Karien s’n ook.
Leona drink smaaklik aan haar tee. “Jy lyk vir my danig huiwerig oor die skuif Kaap toe, Karien.”
“Ek is. Ek proe nog aan die idee.”
“Wel, dit begryp ek. Die eerste maal toe ek op Stellenbosch aangekom het, was ek totaal verskrik.”
“Maar jy’s dan as professor aangestel!” sê Karien. “Ek sou dink dat die res, die studente en so aan, die mense moes wees wat geskrik het!”
“Hulle hét seker geskrik. Was destyds nie juis ’n vrou te wagte nie, en daarby een wat Grieks doseer. Maar glo my, ek was baie bang vir die nuwe plek. Bang dat mense my anders sou sien as wat ek is.”
“En toe?” vra Mia onwillekeurig.
“Toe besluit ek om net myself te wees. Die ou cliché, wat altyd werk omdat dit so waar is. Toets dit maar. En intussen, terwyl julle jul voete vind en ook daarna, het julle ’n huis.”
“Baie dankie …” fluister Mia en Karien feitlik gelyktydig.
Leona glimlag bedaard. “Ja, vanuit ’n huis kan ’n mens die lewe konfronteer.”
Hulle bespreek nog ’n paar reëlings, en toe Leona groet, om eers op uitnodiging ’n lesing by die teologiese fakulteit te gaan gee en dan terug te vlieg Kaap toe, voel Mia eensklaps verlate.
“Ek dink tog dit sal werk,” verklaar sy toe sy en Karien terugry losieshuis toe.
“Ek hoop so,” sug Karien. “Sy lyk orraait.”
“Sy lyk piekfyn,” kap Mia half ergerlik terug. “Karien, die vrou gaan ons by haar in die huis neem. Die minste wat jy kan doen, is om –”
“Reg te praat? Okay, dan.”
Mia hap na haar asem, maar toe lag sy. “Wel, dis ten minste nie vervelig saam met jou nie, sussie!”
En tot Mia se innige dank pas Karien in die dae wat volg goed aan by die wending wat hul lewe geneem het. Altans, sy leer hard vir die eksamen, kom saans op ’n beskaafde tyd tuis en gesels saam oor die Kaap.
“John sê Stellenbosch is ’n bakgat plek,” sê sy tydig en ontydig, totdat Mia haar ergerlik daarop wys dat bakgat ’n plat woord is.
“Buitendien, was John al ooit daar?” wil sy verder weet.
“Jip! Sy oom is ’n wynboer in die distrik. ’n Jóng wynboer … as jy weet wat ek bedoel.”
“Nie naastenby nie,” sê Mia luiters terwyl sy begin om hulle twee se wasgoed op te vou.
Karien stoot meteens haar boeke opsy. “Wat de joos laat jou tiek, Mia? Ek weet vir ’n feit jy was nog nooit eens verlief nie!”
“Nee, ek was nie,” erken Mia. “Is ook nie van plan om gou verlief te raak nie.”
“Dink jy jy sal dit so kan reël?” vra Karien stroopsoet en staan op om die ketel by hul wasbak vol water te maak. “Koffie?”
“Asseblief. En ja, ’n mens kan dit reël. Altans, ek sal sélf besluit of ek verlief wil wees of nie.”
“Sjoe … Dan het arme ou dokter Manie net op die verkeerde tyd opgedaag, of hoe?”
“Beslis. Dis nie sy fout nie, maar dit bly ’n feit.”
“Hm … so koel en klinies oor die liefde. ’n Mens sou nooit kon dink jy’s ’n predikant nie.”
“Hoekom nie?”
“Wel, predikante moet darem so af en toe wys dat hulle self iets kan voel, of hoe? Anders kan hulle mos nie raad gee of berading doen nie!”
“ ’n Mens hoef nie te voel om te weet wat reg is nie.”
“Nè?”
“En staak jou sarkasme. Ek moet nog voorberei vir vanaand se katkisante, want hulle gaan weer slimmer as slim wees.”
Hulle drink hul koffie in stilte. Net nou en dan sug Karien só diep en teatraal dat Mia later genoop voel om te vra wat skort.
“Nie veel nie. Net dat ek ten minste weet hoe voel die heerlike floute van verliefdheid, want John is ’n bak … ek bedoel, ’n vreeslike nice ou. Al het my verliefderigheid nou al weer ’n bietjie oorgegaan. Anyway, soos ek jou ken, sal jy eers ’n jaar ná jou ontmoeting met meneer Reg snap dat dit hy is. En dan sal jy hom eers aan katkisasie onderwerp.”
“Karien …” begin Mia, maar kry tog lag toe sy die guitigheid in haar suster se blou oë sien. “Hoe kan ons so eenders lyk en tog so ánders wees?”
“Eenders lyk? Ba! Jy is ’n volle agt jaar ouer as ek en die jare wýs, ousus! Moet ook nie dink omdat ons taamlik blond is en albei seeblou ogies het dat ons ewe dom is nie, hoor!”
Mia se lughartigheid verdamp byna dadelik. “Ek weet,” sug sy moedeloos. “Ek is die een wat dom is. En jy laat my boonop middeljarig klink. Skaam jou!”
Tot haar verbasing sit Karien haar koppie neer en kom staan by haar waar sy by die lessenaar sit en werk. Sy gee haar skouers ’n ligte drukkie. “Weet jy wat, Mia? Jy is die mees onbaatsugtige mens wat ek ken.”
“Onbaatsugtig?” proes Mia.
“Jy kan maar spot, ek dink regtig so. En my pelle dink almal jy is vreeslik mooi. Hulle swoon só oor jou lyf en jou blondheid, dis om van naar te word. Hulle sê jy’s nou die één dominee wat sowel waardig as with-it is. Dié dat John gesê het hy gaan vir sy wynboer-oom van jou vertel.”
“Spaar my dit!” reageer Mia dadelik, maar sy vat Karien se hande op haar skouers vas.
“Sy naam is Karel de la Harpe,” sing Karien ietwat onmelodieus naby haar oor. “Dis so ’n Káápse, so ’n romántiese naam …”
“Regtig, sus,” keer Mia benoud, “ek soek nie man nie. Jy en daai John bly uit my sake uit, gehoor?”
Karien lag net, loop haal haar swemkostuum uit die kas en rol dit in ’n handdoek op. “Ek gaan nou eers lyf natmaak. Hierdie hitte maak my gedaan. Nie ’n woord uit die sielkunde-handboek wou vanmiddag by my kop in nie.”
“Omdat dit so vol muisneste is,” glimlag Mia. “En dit namens ander mense. Sê my eers … Jy klink nie té verpletter om John hier agter te laat nie?”
Karien knyp die opgerolde handdoek onder haar arm vas, en haar kop sak skeef. “Weet nie … Miskien kom hy agterna. Maar hy kyk nog te veel rond, dink ek. Enne … ek dink ek moet hom kans gee om vry te voel.”
“Maar hy’s dan kwansuis verlief op jou?”
“Dit keer
