man effens kortaf weg. “Ons het reeds die uitslae van die toetse ontvang, maar ons wil u graag self ’n paar vrae vra.”
Rebecca luister stil. Sy knik nie eens haar kop nie.
Martin maak keel skoon en kyk na die papier voor hom op die tafel. “Vertel ons asseblief wat u gedoen het nadat u afgestudeer het.”
“Ek het vir twee jaar in die buiteland getoer en gewerk.”
“Kan u vir ons die name gee van die maatskappye waar u werksaam was?”
Rebecca glimlag vlugtig. “Ek het druiwe in Frankryk gepluk, in Italië op ’n olyfplaas gewerk, en ek was ’n kelner in Duitsland.”
Martin kyk oor sy leesbril na haar. Daar vorm ’n frons tussen sy wenkbroue. “Wat dink u behels die pligte van ’n persoonlike assistent?” gaan hy voort toe sy nie verder uitbrei nie.
“Ek dink dit hang af van die behoeftes van die werkgewer.”
“Kan jy meer spesifiek wees?”
Rebecca is bly die formele “u” het weggeval. “Nee.”
“Hoe beplan jy dan om uitvoering aan die pligte te gee, as jy nie weet wat dit behels nie?” Martin se mond vorm ’n streng lyn en sy stem is staccato.
“Meneer Vorster, ek is seker jy weet ook nie wat die pos behels nie. Dis ’n tipe pos wat oor tyd ontwikkel en nie noodwendig met ’n voorafpligtestaat kom nie.”
Hierdie keer kyk hy effens langer oor sy bril na haar. “Wat dink jy is jou sterkste eienskappe en wat is jou swakste?”
Rebecca se blik wil-wil na die ander twee mans draai, maar sy keer haarself met ’n ysere wil. “Ek het heelwat sterk eienskappe, maar dié wat hier van toepassing is, is waarskynlik my vermoë om hard te werk en my eerlikheid.” Sy huiwer ’n oomblik voordat sy verder praat. “My swakste eienskap is seker my ongeduld. Hetsy met myself of met ander.”
“Dis pos behels nie vaste kantoorure nie. Gaan dit vir u ’n probleem wees?” Die “u” is terug.
“Ek is bewus daarvan en dit sal nie ’n probleem wees nie.” Sy is seker teen hierdie tyd weet hulle sy is nie getroud nie.
“Watse salaris en byvoordele verwag u?”
Rebecca noem die bedrag wat sy die eerste dag vir Julian ook genoem het. Die man voor haar frons nou openlik, maar sy ignoreer dit. “Daarby verwag ek mediese en pensioenvoordele en ’n maatskappymotor.” Sy wag vir kommentaar, maar tot haar verbasing is al drie mans ’n oomblik stil en dan is dit Martin wat voortgaan.
“Sal u enigsins gekompromitteer voel om saam met doktor Hoffman te reis en vir lang tye weg van die huis te wees?”
Rebecca swig byna voor die behoefte om haar blik te verskuif, maar sy dwing haarself om na die vraesteller te bly kyk. “Nee, dit sal nie vir my ’n probleem wees nie.”
“Waarom, sal u sê, is u die beste kandidaat vir die pos?”
“Ek het nie ambisie om in die maatskappy bevorder te word nie, derhalwe kan ek op die werk fokus.”
Martin maak die lêer voor hom toe en haal stadig sy bril af. “Is daar enige vrae wat u vir ons wil vra?”
“Was daar in die verlede probleme wanneer vroulike werknemers saam met doktor Hoffman op reis was?” Sy sorg dat haar stem nie haar glimlag verraai nie en sy hou haar blik op Martin.
’n Oomblik is daar stilte en dan antwoord Martin skerp: “Nee, juffrou. Daar was beslis nog nooit probleme nie.”
Rebecca knik stemmig en toe hy vra of daar ander vrae is, skud sy haar kop.
Martin kom orent. “Dankie dat u gekom het, u sal binne die volgende paar dae van ons hoor.”
Rebecca staan saam met die ander twee mans op en steek haar hand na Martin Vorster uit. Dan kyk sy vir die eerste keer na Stephen Walters en sy is verras toe sy tekens van ’n glimlag in sy oë gewaar. Sy knik vir hom toe hy haar hand neem.
“Ek is bly ons het ontmoet, juffrou Fagan.”
Sy steek haar hand na Julian Hoffman uit en knik weer formeel. “Doktor Hoffman.”
Sy hand sluit byna pynlik om hare en sy moet haarself keer om nie uit te roep nie. “Totsiens, juffrou Fagan.”
Rebecca trek stadig haar hand uit syne en wag tot sy uit die vertrek is voordat sy onderlangs swets en haar hand vryf.
Toe die deur agter haar toegaan, sak al drie mans terug op hulle stoele en ’n oomblik lank hang daar ’n stilte tussen hulle.
“Ek dink ons kan die laaste kandidaat se naam met sekerte van die lys skrap.” Martin begin sy bril se lense met ’n spierwit sakdoek poets.
“Op grond waarvan?” Dis Stephen wat vra.
“Ek weet in die eerste instansie nie hoe sy enigsins op die lys gekom het nie,” ignoreer Martin die vraag.
“Ek dink sy het kwaliteite wat die ander nie het nie,” sê Stephen met oortuiging. “Ek stem saam dat sy nie die ander se ondervinding het nie, maar ek dink sy is intelligent genoeg om vinnig te leer.”
“Moenie jou deur ’n mooi gesig laat beïnvloed nie, Stephen,” laat Martin ongeduldig hoor. “Ek is in elk geval nie oortuig dis ’n goeie plan om ’n vrou in hierdie pos aan te stel nie.”
“Jy moet hoop niemand hoor jou nou nie, Martin.” Stephen glimlag spottend. “Die president het nou die dag te velde getrek omdat daar nog maatskappye in die land is waar die vrouens nie gelyke kanse op aanstelling en bevordering het nie.”
“Ek weet dis die era van gelyke regte, maar sommige poste is net eenvoudig nie vir vrouens bedoel nie.”
“Wat wil jy sê, Martin?” Stephen kyk hom fronsend aan.
“Dink aan die komplikasies as sy op hom verlief sou raak. En dit sal nie die eerste keer wees dat so iets gebeur nie.”
“Is dit ’n kompliment?” Daar is ’n spotlaggie om Julian se mond.
“Ek is bly jy vind dit amusant, Julian.” Martin se stem is skerp. Soos wanneer mens ’n kind aanspreek.
“As dit ons uitgangspunt is, behoort ons geen vrouens aan te stel nie.” Daar is ongeduld in Julian se stem. “Jy behoort dadelik jou sekretaresse met ’n man te vervang.”
Martin maak ’n gebaar met sy hand asof hy ’n lastige vlieg wegwaai.
“Jy het nog baie min gesê, Julian. Laat ons hoor wat jy dink; jy het nou almal gesien.” Stephen kyk afwagtend na Julian.
Hy rek homself uit. “Hulle sal waarskynlik almal die werk kan doen.”
“Wil jy hê ons moet nog verder soek?” wil Martin weet terwyl hy op sy horlosie kyk.
Julian skud sy kop. “Ek dink nie dis nodig nie. Julle het julle huiswerk goed gedoen. Laat ek net vannag hieroor dink.”
Martin
