lê bo-op die dik grys volvloermat.
“Moenie te geheg raak aan die uitsig nie,” onderbreek ’n stem haar gedagtes. Sy draai met ’n gemaklike glimlag om.
“Ek dink die gevaar is groter dat julle te geheg aan my gaan raak.”
Julian Hoffman gee een van sy enigmatiese glimlagte. “Moenie jou geld daarop verwed nie.”
Rebecca stap om die lessenaar. “Ek wed selde op ’n verloorder.”
“En ek nóóit nie.” Daar lê ’n duidelike waarskuwing in sy woorde.
Rebecca se blik weifel nie, maar sy kan voel hoe haar vel ongemaklik saamtrek en haar maag ’n paar draaie gee. Om hierdie pos te kon kry was die maklike deel; om dit te hou, gaan aansienlik moeiliker wees.
Rebecca kan hom nie antwoord nie, want hy het reeds omgedraai en sy bly staan effe onseker om haar en rondkyk. Sy het nie ’n benul waar om te begin nie.
“Doktor het gesê ek moet jou rondwys,” onderbreek ’n jong stem haar gedagtes en toe sy opkyk, herken sy die ander meisie wat die eerste dag onder in die parkeergarage was. Haar naam is Ingrid en sy is die ontvangsdame vir drie van die direkteure, verneem Rebecca en stap gehoorsaam agter haar aan.
Teen drie-uur die middag het sy al ’n klomp mense ontmoet. Sy kon die nuuskierigheid in almal se oë sien, maar niemand het iets gevra nie. In sommige kantore is sy openlik op en af bekyk, in ander is sy saaklik gegroet. Dit pla haar gelukkig nie. Sy was nog nooit afhanklik van ander mense se opinies nie.
Oorkant die portaal is nog ’n ontvangsvertrek wat die drie visepresidente van die maatskappy bedien. Hulle het elkeen hul eie tikster en daar is ook ’n komiteekamer en kombuisie. Nie een se kantoor is so groot soos Julian Hoffman s’n nie, maar almal is smaakvol ingerig met waardevolle antieke meubels, matte en hier en daar ’n ornament.
Martin Vorster, wat die onderhoud met haar gevoer het, heet haar formeel welkom en groet met die hand, maar Rebecca is redelik seker sy was nie sy eerste keuse nie. Waarskynlik nie eens sy tweede, derde of vierde keuse nie. Dis egter sy probleem.
Alec Barnard is ongeveer veertig jaar oud en lyk soos die visepresident van ’n internasionale maatskappy. Van sy blonde hare wat netjies gesny is, tot by sy skoenpunte, is hy ’n stilis se droom. Alles is op die regte plek, met die regte naamkaartjie aan.
“Aangename kennis,” groet hy glimlaggend toe Ingrid Rebecca voorstel. Hy laat gaan egter nie haar hand nie. “As die lewe aan daardie kant van die gebou jou te erg verveel, kan jy altyd stilletjies wegglip na ons toe.” Sy hand vou net te warm om hare, en Rebecca weet hy wag dat sy dit uit syne trek. Mans soos hy hou daarvan om vrouens ongemaklik te maak. Dit laat hulle waarskynlik soos die spreekwoordelike alfa-man voel. Daarom wag sy geduldig tot hy klaar gepraat het en selfs dan maak sy seker hý laat eerste haar hand los.
“Dankie, ek sal dit onthou,” antwoord sy.
Buite die deur sien sy hoe Ingrid haar vlugtig aankyk en Rebecca wonder of die vrou dink sy is onnosel genoeg om ’n man soos Alec Barnard ernstig op te neem.
“Hy is al twee keer geskei,” kom die waarskuwing waarop Rebecca gewag het.
“Ek is jammer om dit te hoor,” antwoord Rebecca ernstig terwyl sy wonder of dit die moeite werd is om te probeer verduidelik dat sy geensins by die maatskappy se skindernetwerk wil inskakel nie. Dit gaan haar nie aan wie wat doen, met wie, waar en wanneer nie.
Toe sy terug in haar kantoor kom, staan daar ’n reuseruiker blomme op haar lessenaar. Sy haal effens uit die veld geslaan die klein kaartjie tussen die blare uit en glimlag terwyl sy die paar woorde lees: Geniet die uitsig, maar moenie van ons hier onder vergeet nie! Liefde. Gert.
Rebecca glimlag steeds toe sy die ruiker op die tafel voor die venster gaan sit. Sy sal vanaand vir hom dankie sê.
Teen vyfuur die middag het sy al ’n paar keer tee en koffie vir Julian aangedra, heelwat lêers en dokumente heen en weer gedra en selfs namens Julian blomme bestel.
“Is dit vir ’n man of ’n vrou?” wou sy weet toe hy die opdrag gee.
Hy kyk vir die eerste keer werklik op na haar toe. “Dis vir ’n vrou.”
“Moet die blomme iets spesifieks sê, soos byvoorbeeld dat jy jammer is oor iets of moet dit ’n ander boodskap oordra?” Rebecca weet nie waarom sy dit so geniet nie. Miskien omdat daar ’n ontevrede trek om sy mond lê?
“Ek soek net ’n bos blomme, juffrou Fagan. Ek is nie besig met nuwe diplomatieke betrekkinge nie.”
“Is dit vir ’n begrafnis, want dit sal uiteraard ander blomme moet wees.” Sy het moeite om die lag uit haar stem te hou.
“Ek wil dankie sê.” Hy het weer sy kop laat sak en is besig om die sleutels van sy skootrekenaar te druk.
“’n Kennis of ’n vriendin?”
“Vriendin.”
“Goeie vriendin?”
“Ja.”
“Hoe goed?”
“Stuur net in vadersnaam die blomme, ek is seker jy het nie my bloedgroep nodig om dit te doen nie.”
Terug in haar kantoor het sy dit oorweeg om vir Anèl, die ontvangsdame, te gaan vra waar hulle altyd blomme bestel, maar toe op die ingewing van die oomblik ’n kennis gebel en verduidelik wat sy wil hê. Sy was nog nooit lief vir stywe bloemisterangskikkings nie en as die spesiale vriendin daarvan hou, moet sy maar hierdie keer met iets anders tevrede wees.
Om die tyd verder om te kry, begin sy deur die lêers blaai. Daar is afskrifte van vorige toesprake. So ver terug soos Julian se oupa se jare. Rebecca begin lees en is gou verdiep in die taak.
“Jy lyk baie besig,” onderbreek ’n stem haar en toe sy opkyk, staan Stephen Walters voor die lessenaar. Hy was nie die oggend in sy kantoor toe Ingrid haar op die toer geneem het nie.
“Ek is besig om deur drie geslagte se gevleuelde woorde te lees.” Sy kom orent, maar hy beduie vir haar om te bly sit, terwyl hy self op een van die ander stoele gaan sit.
“En jou gevolgtrekking?”
“Dis my eerste dag en jy is familie. Ek dink nie ek moet nou al selfmoord pleeg nie.”
Stephen se verbaasde lag weerklink in die vertrek. “Nou het jy my nuuskierig gemaak.”
Rebecca skud haar kop. “Meneer Walters, ek praat dikwels voor ek gedink het. Moenie te veel in my woorde lees nie.”
Hy staan op terwyl hy steeds glimlag oor haar woorde. “Ek hoop jy is gelukkig hier by ons.”
“Dankie. Jy is die eerste een wat my dit toewens.”
“Ek neem aan die blomme is dan nie van jou nuwe baas nie?”
Rebecca skud haar kop. “Ek het gelukkig nie blomme verwag nie.”
Hy kyk op sy horlosie. “Ek het ’n vergadering met jou baas. Lekker lees.” Daarmee draai hy om en sy hoor hoe hy aan Julian se deur klop voor hy dit oopmaak.
