in die vertrek.
“Ek wonder waarom hy destyds besluit het om aan te bly na my pa se dood. Dis nie asof hy enige lojaliteit teenoor my het nie.” Julian staar na die toe deur.
“Hy is lojaal teenoor die maatskappy en ek vermoed op ’n verdraaide manier voel hy effens verantwoordelik vir jou. Asof hy dink jou pa sou van hom verwag het om na jou te kyk.”
Julian se wenkbroue lig spottend. “Ek sal graag wil hoor hoe jy tot daardie gevolgtrekking gekom het.”
“Jy het voor hom grootgeword en hy was baie lief vir jou pa.”
“As dit so is, sou ek juis verwag het hy moet my ondersteun.”
“Ek dink hy is namens die ander hard op jou sodat jy op jou tone moet bly.” Stephen stap na die kroegie teen die oorkantste muur en skink vir elkeen van hulle ’n bietjie whiskey in. Die ysblokkies rinkel ongewoon hard in die stil vertrek.
“Los nou eers vir Martin en sy idiosinkrasieë. Laat ek hoor wat jy rêrig van die groepie slimmes gedink het. Jy is nie ’n man wat gewoonlik eers oor ’n besluit moet slaap nie en ek het ’n vermoede jy weet presies wie jy wil aanstel. Ek sal graag wil weet waarom jy huiwer.”
“As jy dan so baie weet, sê jy vir my wie is my eerste keuse.”
“Juffrou Fagan.”
Julian neem ’n sluk whiskey voordat hy glimlaggend vra: “Wat laat jou so dink?”
“Hulle almal is slim, maar sy is loshande die brightste en interessantste. Sy werk nie volgens handboeke nie, maar ek het ’n vermoede sy kry dinge gedoen en sy is nie ’n naprater nie.”
“Ek sou dink ’n werkgewer behoort haar juis daarom nie te oorweeg nie.” Julian se wenkbrou trek omhoog terwyl hy sy glas in die rondte draai.
“Maar jy is nie enige werkgewer nie,” spot Stephen. “Jy raak gou verveeld met mense wat net jou gedagtes en woorde eggo.”
“Daar is grense aan alles en ek het ’n vermoede juffrou Fagan ken nie juis die grense nie. Sy is dalk net te eiewys vir so ’n pos.”
“Jy sal nie weet voordat jy haar nie ’n kans gegee het nie.”
Julian kyk skerp na die man oorkant hom. “Waarom is jy haar kampvegter?”
Stephen dink ’n oomblik voor hy praat. “Ek hou van haar guts.” Hy lag skielik. “Net die feit dat sy daardie vraag gevra het, wys my sy is nie die bang tipe nie.”
“Net die feit dat sy daardie vraag gevra het, laat my wonder wat sy nog alles kan doen,” laat Julian fronsend hoor. “Sy het dit met opset gedoen.”
Stephen lag weer. “Sê dit nie genoeg nie? Nie een van die ander sou dit gewaag het nie.”
“Ek het nie mense nodig wat elke dag my gesag uitdaag nie.”
“Goed, skrap haar dan van die lys. Wie was jou tweede keuse?”
Julian staan op en druk met sy handpalms op die lang tafel. “Laat Martin haar môre bel en sê sy word vir ’n proeftydperk van drie maande aangestel. Sy moet volgende Maandag, die tweede, begin.”
“Dis baie kort kennisgewing.” Op die vinnige besluitsverandering lewer Stephen geen kommentaar nie.
“As sy so graag die werk wil hê, moet sy maar ’n plan maak. Ek is nie lus vir ’n welsynsgeval nie. Sy het ’n groot mond, letterlik en figuurlik, en is vol selfvertroue. Laat ons sien of daar substansie in haar beloftes is.”
“Iets sê vir my jy gaan nie jammer wees as sy nie die mas opkom nie.” Stephen kyk met vernoude oë na sy jare lange vriend.
“Ek sal haar dieselfde kans gee as wat ek die ander sou gegee het.”
“Hm … ek wonder,” praat Stephen onderlangs terwyl hy sy notas bymekaar begin maak.
“Sy het nie jou simpatie nodig nie, Stephen. Alles wat ons van haar weet, dui daarop dat sy vir haarself kan sorg.” Julian lig sy hand in ’n groet. “Sê groete vir my suster.”
“Ek wonder of sy kan sing?” peins Stephen toe hy opstaan. “Met daardie hees stem sal sy ’n man aan die huil kan sing.”
“Jou vrou en kind wag by die huis, Stephen.” Julian verdwyn om die kosyn.
5
“Nie vonkelwyn nie, sjampanje!” bulder William toe die kelner die name van die beskikbare vonkelwyne aframmel. “Vanaand gaan die gepeupel feesvier! Bring die ramshoring en die luit!”
“En wie gaan betaal?” Rebecca kan nie ophou glimlag nie.
“Ek sal, vir my straf omdat ek ook maar een van die kleingelowiges was.” Hy soen haar wang. “You are some piece of work, my dear!”
“Die man moet sy kop laat lees,” kom dit van een van die ander mans. “As hy sy oë uitvee, het sy ’n staatsgreep uitgevoer en werk hy vir haar.”
“Dis my plan, ja,” knik Rebecca kastig ernstig, maar sy is so opgewonde dat sy met moeite kan stilsit.
“Jy sal nuwe klere moet kry,” waarsku Irene, terwyl haar blik oor Rebecca se vaalblou denim en T-hemp gaan. Jy mag sexy in ’n denim lyk, maar dis nie regtig kantoordrag nie. Kom maak môre ’n draai by my, ek het ’n paar mooi goed ingekry.”
“Ek kan nie jou klere bekostig nie, Irene. Jy weet dit.”
“Jy kan my met jou eerste salaristjek betaal en ons kan ’n paar basiese stukke kies wat die illusie sal skep dat jy ’n kas vol klere het.”
Rebecca hou haar kop vas en kreun teatraal. “Moenie vir my sê ek moet nou op hierdie ouderdom begin meng en pas nie.”
“Moenie so meerderwaardig wees nie, jy sal sien hoe ’n mens met klere kan toor as jy slim koop.”
Rebecca sug hoorbaar. “Ek sal kom kyk, maar ek belowe nie ek gaan koop nie.”
“Sjampanje!” klink ’n ander stem op en almal draai na die nuwe aankomelinge wat tussen die ander tafels deurgestap kom. Die voorste man is ’n aantreklike bruinkop wat reguit op Rebecca afpyl. Hy word gevolg deur ’n sterkgeboude man met swart hare en mooi blou oë.
Die bruinkop kom vou sy arms om Rebecca en lig haar uit die sitplek. Sy laat hom laggend begaan.
“Ek hoor gerugte van groot dinge! Is dit waar?” Hy soen haar op die mond en sy lag uitdagend.
“Dit hang af wat jy gehoor het, Gert,” glimlag sy.
“’n Kantoor met ’n berg-uitsig … reg langs die grootbaas.”
Rebecca knik. “Moenie vergeet van die salaris nie. Ek is ’n vrou wat een van die dae my eie blyplek kan koop.”
“En ek hoop nog al die tyd jy sal by my kom intrek.” Hy sak langs haar neer en sy moet opskuif. “Nog sjampanje!” beduie hy vir die kelner en die jong man knik gretig. Rebecca besef hy
