dit is nie en of dit enigsins genoeg is vir ’n deposito op ’n blyplek nie.”
“Is jy opgewonde oor al die nuwe vooruitsigte?”
Rebecca kom neem op die ruim gemakstoel plaas en kyk hoe Irene die klere in groot bruin sakke verpak. “Soos ’n kind wat nie kon wag om skool toe te gaan nie, maar noudat die dag aangebreek het, nie meer seker is sy wil gaan nie.”
“Ek het nie twyfel dat dit goed sal gaan nie. Jy het ’n goeie kop op jou lyf en was nog nooit bang vir harde werk nie.”
Rebecca glimlag skeef. “Dankie vir die mosie van vertroue.”
“Weet die familie jy is terug in die land?”
Rebecca bly so lank stil dat Irene die vraag herhaal.
“Nee. Ek sal hulle nog bel.”
“Spaar liewer daardie geld.”
Rebecca kyk vraend na Irene.
“Jy mors jou tyd met hulle, Becca. Dis sad, maar dis ongelukkig die waarheid. Hulle het nog nooit omgegee of jy in Siberië of in Seepunt is nie.”
“Irene, ek wil regtig nie oor hulle praat nie.”
“Ek ook nie; hoe minder ek van hulle weet, hoe beter.”
“Hulle het my in hulle huis geneem toe ek nie ander blyplek gehad het nie.” Rebecca se stem klink ingehoue.
“Hulle het ’n dak oor jou kop gegee. Dit was al.” Irene sit haar hand oor Rebecca s’n. “Ek kan dalk nog die ander lot vergewe, want hulle is imbesiele, maar my magtig, sy is jou ma se suster. Sy was veronderstel om ’n ma vir jou te wees!”
“Sy het reeds vier kinders gehad, Irene. Dit was moeilik vir haar.”
“Dis nonsens! Ek ken mense met ses en sewe kinders en almal kry genoeg liefde en aandag. Dit gaan nie oor die aantal kinders nie, dit gaan oor die ingesteldheid.”
Rebecca staan op. “Ek is nie vanaand lus vir hierdie gesprek nie. Ek wil in die bed kom. Ek kan nie môreoggend verslaap nie. Daai man is kapabel en fire my voor daar nog kreukels in my nuwe klere is.”
“Kom slaap vanaand by my. Ek sal vir jou ’n lekker bad intap en môreoggend is jy verseker van ’n warm stort.”
“Moenie my probeer verlei nie.” Rebecca tel die vier groot sakke op, maar Irene sit haar arms om haar vriendin se skouers.
“Ek wil graag hê jy moet vanaand by my kom slaap.”
Rebecca probeer so ongemerk as moontlik sluk. “Ek sal later kom.”
Irene skud haar kop. “Nee, ons gaan nou jou pajamas en toiletgoedjies haal en dan gaan ons huis toe. Anders bel jy net weer later en sê jy is nou te lui of daar het iets voorgeval.”
“Ja Ma.” Rebecca se spotlaggie klink skielik hees en sy kyk weg.
“Skuif op.” Irene trek die laken weg en glip langs Rebecca in die bed.
“Wat maak jy? Ek het al amper geslaap.”
“Onsin, jy rol om en om soos ’n skaap op ’n spit.” Sy skuif tot teen Rebecca. “My ma het altyd by ons kom lê as sy geweet het daar wag ’n moeilike dag op ons.”
“Ek is mooi groot en ek is seker erger as kopaf kan dit nie gaan nie.” Rebecca probeer haar bes om haar stem lig te hou.
“Hm … ’n mens is nooit te oud vir ’n bietjie TLC nie.”
Rebecca voel hoe die knoop in haar begin skiet gee. “As jy te nice met my is, staan ek dalk nie môre op nie.”
“Jy weet jy hoef nie altyd superwoman te wees nie, nè?”
“Dit maak my lewe baie eenvoudig,” antwoord Rebecca met ’n sug. “Mense kry net swaar wanneer hulle te hoë verwagtings het.”
“Dis natuurlik om soms iets van die lewe of die mense om jou te verwag.”
Rebecca lag meewarig. “Dieselfde reëls geld nie vir almal nie.”
“Dis nie reëls nie, dis ’n menslike instink. As ek nou ’n vreeslike cliché mag aanhaal: jy verbeel jou jy is ’n eiland.”
“Dit mag so wees, maar dis nogal ’n lekker eiland en ek pla niemand nie.”
“Ja, Becca,” sug Irene asof sy doodmoeg is. “Jy pla niemand nie. Dis dalk die groot probleem. Dit laat ’n mens nogal soms oorbodig voel.”
Rebecca bly lank stil voor sy antwoord. “Die mense van Madagaskar het ’n spreekwoord wat lui: Cross the river in a crowd and the crocodile won’t eat you.”
“Dis juis my punt. Jy het ons nie nodig om deur riviere te stap of om oor berge te klim nie.”
“Waarom dink jy het ek teruggekom Kaap toe?”
Irene huiwer ’n oomblik. “Om te kom werk.”
“Ek kon oorsee ook gewerk het.”
Toe Irene haar nie antwoord nie, laat Rebecca stil hoor: “Ek is miskien net te trots om te erken ek is ook maar bang vir die krokodille. Soos vanaand.”
“Is jy bang?” Daar is verbasing in Irene se stem.
“Ek weet nie of bang die regte woord is nie, maar ek het ’n vermoede dat een verkeerde tree my dalk duur te staan kan kom.”
“Dit sal goed gaan.” Irene druk ’n soen teen haar vriendin se voorkop voordat sy opstaan. “Slaap nou sodat jy môre baie slim kan wees.”
“Dankie,” roep Rebecca agter haar aan voordat sy op haar sy draai en haar oë toemaak.
Daardie nag droom sy van riviere en mense en krokodille wat met oopgesperde kake in die water dryf, maar toe sy die volgende oggend wakker word en Irene voor die bed met ’n skinkbord sien, glimlag sy.
“Ons het dit vannag oor die rivier gemaak.”
6
Rebecca voel soos ’n graadeentjie op die eerste skoologgend, maar behalwe Irene, beplan sy beslis nie dat enigeen dit moet weet nie. Sy trek een van haar ouer swart langbroeke en ’n rooi-en-swart toppie aan en ignoreer Irene se versoek dat sy haar groen broekpak dra. Dis genoeg dat sy groen voel, dis nie nodig om so te lyk ook nie.
Haar kantoor is nie naastenby so groot en indrukwekkend soos Julian Hoffman s’n nie, maar sy het ook beslis nie rede om te kla nie. Die groot vensters kyk berg toe en al sou ’n uitsig oor die hawe ook mooi gewees het, verkies sy hierdie uitsig. Nou kan sy sien as Van Hunks sy pyp op Tafelberg stook en die suidoos soos ’n waterval oor die berg tuimel.
Die een muur bestaan uit ’n groot boekrak met ’n verskeidenheid lêers en boeke. Haar blik gaan vinnig oor die titels. Daar is regsboeke, boeke oor die politiek, oor die ekonomie, internasionale politiek, en nog vele ander.
Die
