Pierre,” laat Rebecca plegtig hoor. “Ek sal sorg dat jy ’n plek in die nuwe wêreldorde kry.” Sy kyk na die res om die tafel. “Vir die res van julle kleingelowiges, weg na die guillotines met julle!”
“O hemele, behoed ons!” kreun Deborah. “Marie Antoinette is gekloon!”
“Vertel eers, Becca!” Gert skink almal se glase vol. “Ek wil al die detail hoor. Het jy hom oor sy lessenaar of die liasseerkabinet verlei?”
“Waarom dink jy ek moes hom verlei om die job te kry?”
“My neef is ’n moeilike man om tevrede te stel. En alhoewel ek baie vertroue in jou het, het ek werklik nie gedink jou CV gaan die deure laat oopgaan nie. Jy moet self erken, jy was verbaas.”
Sy kyk gebelgd na hom. “Vir jou inligting, hy het my deur ’n privaatspeurder laat agtervolg, psigometriese toetse laat aflê en twee onderhoude met my gevoer. Sy lessenaar was hoegenaamd nie betrokke nie.”
“Weet hy darem teen hierdie tyd jy ken my?”
“Nee, en hy hoef dit ook nie nou al te weet nie. Laat ek hom maar eers met my vermoëns dazzle.”
Gert sit sy arm om haar skouers. “Ek is trots op jou, juffrou Fagan. My neef is ’n gelukkige man.”
“Ek het dit reeds vir hom gesê,” knik sy heel ernstig.
Die ander lag dawerend en van daar af raak die partytjie net al vroliker, totdat Rebecca kort na twee aankondig dat sy ’n werkende vrou is en haar slaap nodig het. Dit lok weer allerhande op- en aanmerkings uit, maar niks kan haar vanaand van stryk bring nie.
“Kom, ek sal jou gaan aflaai.” Gert neem haar aan die arm en almal begin skielik aanstaltes maak om huis toe te gaan.
“Is jy regtig vanaand lus vir daardie dump van jou?” wil hy weet toe hy agter die stuurwiel van sy jongste BMW-sportmotor inklim.
“Wat is my alternatief?” Sy weet wat hy bedoel, maar sy moet altyd eers seker maak.
Hy kyk net skeefweg na haar en sy skud haar kop. “Nee dankie.”
“Waarom speel jy hard to get?”
“Hoeveel keer wil jy nog hieroor praat?”
“Ek verstaan net nie wat jou beswaar is nie.”
Sy gaap. “Ek het nou eers ander prioriteite.”
“Jy het altyd ander prioriteite.”
Sy sit haar hand op sy arm en voel hoe die spiere in sy boarm saamtrek. “Jy’s verveeld, Gert, en ek is nie die oplossing nie.”
Hy lag meteens asof hy moed opgee. “Ek moet net so elke dan en wan seker maak dat jy nie intussen van plan verander het nie. Wie nie waag nie, sal nooit wen nie,” spot hy.
Sy hoef hom nie te antwoord nie, want hulle het voor haar blyplek gestop en hy kyk met misnoeë na die groepe mense wat buite rondstaan. “Vader, Rebecca, hulle gaan jou nog hier doodmaak.”
“Ek het niks wat hulle wil hê nie en as ’n mens hulle eers leer ken, is hulle nogal heel nice.”
“Ek gaan nie aanbied om saam met jou te stap nie.” Hy ril liggies.
“Liewer nie. Ek het ’n vermoede jy het dalk ’n paar goed wat hulle wil hê.” Daarmee soen sy hom op sy wang en klim vinnig uit die motor.
Daar word na haar geroep toe sy uit die motor klim en ’n paar wil weet waarom haar vriend nie ook uitklim nie. Rebecca beduie laggend dat hy bang is en daar word spottend gelag.
Sy klim die trap vinnig op en tel haastig ’n handdoek in haar kamer op. Dis wat sy die meeste van ’n eie blyplek sal geniet. Haar eie badkamer. Maar sy sal tog ook die gedurige geraas om haar mis. Dis vreemd dat sy so dikwels na stilte hunker, maar nie seker is of sy dit sal kan hanteer nie. Gelukkig is sy gewaarsku dat sy hard sal moet werk. Dit pas haar, want sy kan nie te lank in haar eie geselskap deurbring nie.
Sy draai die stort oop en gee ’n kragwoord toe daar net ’n straal koue water op haar spuit. Dit mag Februarie wees, maar hel, sy is nie lus om elke dag koud te stort nie. Sy maak gou klaar en val na ’n kwartier moeg op haar bed neer. Toe sy haar oë toemaak, ontsnap ’n “dankie” deur haar lippe. Of eintlik is dit van êrens diep in haar. Daar waar sy lankal nie meer waag om te gaan nie. Dis ’n eenvoudige woord en kan nie werklik uitdrukking aan haar gedagtes gee nie, maar sy weet nie wat meer sy kan sê nie. Dis maklik om baie te praat, maar die jare het dit moeilik gemaak om regtig iets te sê. Selfs hier waar sy alleen onder ’n trap lê. Sy draai op haar sy en sê weer sag “dankie”. Miskien is dit vanaand genoeg.
“Dit pas jou soos ’n handskoen.” Irene bekyk haar vriendin van kop tot tone. Rebecca dra ’n sagte groen broekpak van linne en sy herken haarself byna nie. Sy is so gewoond aan die losser, meer informele klere dat sy besluiteloos in die rondte draai.
“Dis net omdat jy gewoond is om jouself in kostuums te sien. Daar is jou witgewaste los-my-uit-denims met die vissermanstruie in die winter, hierdie kyk-hoe-in-beheer-is-ek-romp en -top wat jy vandag dra, dan die haai-kyk-hoe-oulik-is-ek-klere wat jy gister gedra het. Jy dink jy trek sommer net aan, maar jy kom dit nie eens meer agter dat jy opdress vir elke geleentheid nie.”
“En wat gaan hierdie suit sê?” Rebecca draai weer in die rondte.
Irene flikker haar ooglede. “Ek kan met enige van die mink-en-manure-kliek kompeteer.”
Rebecca lag en begin die klere haastig uittrek. “Behoede my!”
“Kom, ons is nog nie klaar nie. Jy kort iets wits vir die somer.” Sy haal ’n oopslaan-wit romp en moulose toppie uit en gee dit vir Rebecca om aan te pas. “En hier is nou waar jy slim word en die groen en wit met mekaar kan meng.”
“Ek het nie soveel geld nie,” kla Rebecca, terwyl sy weer na haarself in die spieël kyk en teen haar sin beïndruk is.
“Ek het jou gesê jy hoef nie nou te betaal nie.”
Rebecca skud haar kop. “Ek glo nie aan skuld nie.”
“Dis nie skuld nie. Beskou jouself as ’n advertensie vir my klere.”
“Trek ek regtig so vreeslik aan?”
“Nee, jy weet jy lyk altyd goed, maar ek dink net jy sal tog effens meer formeel moet begin aantrek.” Irene beduie na nog ’n klomp klere wat oor ’n stoel hang. “En ongelukkig sal jy ook nie net natuurlike stowwe kan dra nie. Dit gaan te veel in ’n tas kreukel. Gelukkig is sintetiese en rekmateriale nou weer hoog in die mode.” Sy beskou Rebecca met ’n skuinsgedraaide kop. “Eintlik is enige iets in die mode en jy is een van die gelukkiges wat selfs in ’n streepsak ook mooi sal lyk.”
Na nog ’n paar minute knik Rebecca uiteindelik. “Goed, jy het my oortuig, maar ek sal jou regtig eers kan betaal as ek my salaris kry.”
“Dis reg, ek sal intussen by jou kom brood eet.”
“Ek hoop nie jy wil botter ophê nie.” Rebecca verdwyn agter die gordyn in.
“Wanneer gaan jy ’n blyplek
