tafeltjie waar sy ongeërg die Tube-kaart kan bestudeer sonder om soos ’n onnosele toeris te lyk. Genadiglik het sy onthou om die kaart uit te druk en in haar handbagasie te prop voordat sy haar huis in Johannesburg in ’n deurmekaarspul agtergelaat het.
Twee sakemanne langsaan kyk in haar rigting. Sy lig ’n wenkbrou voor sy haar iPhone uit haar handsak haal. Whatever, nie een van julle staan ’n kat se kans met my nie, sê sy met haar oë. Sy is maar net te gewoond daaraan dat sy mans se koppe laat draai.
Waar is die flippen kelner? Sy is moeg en het nóú kafeïen nodig.
Een van die sakemanne staan op, kry suiker en melk by ’n tafel langs die betaaltoonbank. Wat? Is hý die kelner? Sy frons. Wat’s fout met hierdie plek? Hoe kan hulle nie kelners hê nie?
’n Paar mense staan by die toonbank; dit lyk asof hulle inderdaad self hul bestellings plaas. Engeland is dan ’n Eerstewêreldland! Hoe kan hulle van mense verwag om hulself te help? Of het die jet lag na haar kop gegaan en dink sy nie meer helder nie?
Jaz draai na sakeman nommer twee. Sy weet presies wat om te doen. Sy maak haar keel skoon. “Verskoon my,” sê sy in Engels.
Hy kyk op.
“Hi,” sê sy en glimlag haar geen-man-kan-my-weerstaan-nie-glimlag.
Hy knik. ’n Knip-jou-oë-en-jy-mis-dit-knik.
“Kan ek jou ’n baie klein gunsie vra?” Sy bring haar duim en wysvinger nader aan mekaar om te wys hoe klein die guns gaan wees. Sy sien die lang sny wat van die punt van haar middelvinger oor haar hand strek en onder haar mou verdwyn. Shit!
Haar hand verdwyn vinnig agter haar serp. Sy hoop nie die man het dit gesien nie. Sy giggel selfbewus – ’n woord wat sy voor die hand-storie nie geken het nie – en maak dieselfde gebaar met haar linkerhand. Die lig in die koffiewinkel weerkaats van haar gemanikuurde naels en sy bewonder die gladde vel van haar gesonde hand voor sy weer na die man kyk. Daar’s hy, dis beter!
Hy glimlag nie. Wat is sy blerrie probleem? Verstaan hy nie Engels nie? Sy is oortuig daarvan die mans het ’n paar minute gelede met mekaar Engels gepraat.
Sy verskuif ongemaklik op haar stoel. Dalk het hy die sny gesien en dink hy sy is ’n afskuwelike skepsel.
“Ek … uhm … wil graag koffie bestel, maar ek wil nie my bagasie hier los nie,” sy wys na haar Gucci-tas, “en ek wil ook nie my tafel verloor nie. Kan jy dalk ’n ogie oor my goed hou?”
Net toe keer sakeman nommer een terug. “Tyd om te gaan, Will,” sê hy met sy swaar Engelse aksent.
“Reg so.” Will sluk die laaste van sy koffie af en staan op.
Waaat? Sommer net so! Geen “Natuurlik sal ek ’n ogie oor jou duur tas hou terwyl jy vir jou ’n welverdiende koppie koffie kry” of “Asseblief, dame, sit en ontspan terwyl ek gou vir jou ’n koffie kry” nie. Blerrie Britse poepholle.
Sakeman nommer een knik toe hy verby haar loop. Wat is dit met hierdie mense en hulle simpel knikke? Weet hulle niks van gasvryheid nie?
Sy gryp haar bagasie en loop na die toonbank.
“Hi,” groet sy en glimlag vir die jong man in die Costa-uniform. Hy is besig om ’n plaat varsgebakte muffins in die vertoonkas te pak.
“Wat kan ek vir jou kry?” Hy kyk nie op nie.
Te hel daarmee! Haar glimlagte is duidelik verlore op die ongeskikte mense van Costa.
“Filterkoffie, asseblief.”
“Kort, lank of ekstra lank?”
“Ekskuus?”
Hy wys na drie plastiekkoppies. O, hy bedoel die grootte van die koffie. Nog ’n toeris-in-Engeland-oomblik! Sy kan net sowel ’n groot teken op haar voorkop sit wat sê: Dis my eerste keer in Engeland.
“Lank, asseblief.”
“Dis twee pond tien.”
Sy krap haar beursie uit haar handsak, haal ’n Suid-Afrikaanse R100-noot uit. “Jammer, ek soek net my ponde,” sê sy verleë.
Jammer is nog ’n woord wat sy nie voorheen geken het nie. Mans is gewoonlik verleë oor háár.
Die Costa-outjie tik met sy vingers op die toonbank en kyk na die man wat agter Jaz staan en wag om gehelp te word.
Sy maak haar beursie wyer oop en haal ’n £5-noot uit. “Hierso.”
En moenie dink jy kan die kleingeld hou nie, jou onvriendelike twat. Twat – nog ’n lekker Engelse woord om te onthou.
“Dankie,” sê sy toe hy die paar munte in haar hand laat val.
Jaz, omring deur haar bagasie en aankope by duty-free (twee bottels van haar gunstelingparfuums, Kenzo Amour vir die dag en Belle d’Opium vir die nag, drank en sigarette), vou haar gesonde hand om die Costa-plastiekkoppie. Sy het nog nooit in haar lewe so alleen gevoel nie.
Die Tube is stampvol. Jaz kry ’n staanplekkie in die hoek, haar tas tussen haar bene vasgeklem. Sy kyk na die middeljarige man wat wydsbeen op ’n sitplek sit en koerant lees. Hy neem geen notisie van haar nie. Nog iets om in haar dagboek aan te teken: Engelsmanne het geen maniere nie.
Sy trek haar mussie van haar kop af. Die mense wat weet, het gesê Januarie is die koudste, langste maand in Engeland, maar sy’t nie verwag dit sal só koud wees nie. Gelukkig is dit ietwat warmer in die trein. Dankie tog vir die kunspelsjas wat Moeder vir haar gekoop het, anders sou sy doodgevries het. Sy’s oortuig daarvan dat die Britte haar net so op die trein sou los en boonop geïrriteerd sou wees dat ’n Suid-Afrikaner die vermetelheid gehad het om in een van hulle treine te sterf.
Elke paar minute kondig ’n vroulike stem die volgende bestemming aan. Die outomatiese deure gaan oop en ’n paar mense skuif verby Jaz en druk teen mekaar asof hulle uit ’n tronk probeer ontsnap. Sy ril as die koue lug inglip en teen haar gesig vasslaan. Dis ’n koue wat sy nie ken nie, een wat haar tot op die been binnedring.
Sy kyk op na die Tube-kaart teen die trein se dak. Nog twee stoppe tot by Wimbledon, haar bestemming. Sy lees die adres wat sy pas van haar notaboekie op haar iPhone gestoor het: Queenstraat 21A, Wimbledon. Haar nuwe huis.
Nadat sy geweier het om by Deidre te gaan woon en daarop aangedring het om haar eie ding te doen, het sy deur kennisse gehoor van twee Suid-Afrikaners wat ’n huismaat soek. Sy het hulle gekontak via Facebook: Frank, ’n ou van die Kaap, en Annika, die meisie van Potchefstroom, kon nie wag om haar te ontvang nie. Nadat Jaz ’n groot ophef daarvan gemaak het dat sy in die stad wil bly en nie op ’n plaas by ’n gesin wat sy nie ken nie, het Moeder die saak laat vaar; haar enigste kind is tog immers mondig.
Nommer 21A is in ’n stil straat geleë. Jaz sleep haar tas bo-oor die twee trappies wat na die voordeur lei. Haar asem jaag. Dêmmit, sy is moeg! Die afstand van die stasie na die huis is nie grappies as jy langer as elf ure gevlieg het nie. Die “vinnige stappie van vyftien minute” (volgens Frank) het ontaard in ’n marteling. Haar opgeswelde voete voel asof hulle enige oomblik deur haar splinternuwe balletstylskoene gaan bars.
Sy haal ’n paar keer diep asem om te bedaar. Haar happy place te visualiseer. Jess se gesig verskyn voor
