styl wat haar twintig jaar ouer laat lyk.
Jy kan doen met ’n makeover, dink Jaz terwyl sy die meisie openlik betrag.
“Hallo, ek is Annika. En jy is seker Maretha?” Annika glimlag, steek haar hand met kortgeknipte naels uit. Sy het ’n mooi glimlag; Jaz merk die diep kuiltjie en reguit tande op.
“Hi, Annika. Noem my sommer Jaz.” Sy glimlag terug.
“Jaz? Dis ’n vreemde naam. Waar kom dit vandaan?”
“Van Jasmyn, almal noem my Jaz.”
“Soos in die blom?”
“Ja, dis my middelnaam. My ma het seker boom gerook toe sy dit gekies het.” Jaz giggel vir haar eie grappie.
Annika frons. Voor Jaz kan verduidelik, gaan Annika voort: “Het jy al aandete gehad?”
Jaz skud haar kop. Sy is nie lus vir eet nie. Haar laaste maaltyd was ’n vrugteslaai op die vliegtuig. Sy wil eerder rook. Hoe sal Annika daaroor voel?
“Ek het nog jet lag. Ek is nie eintlik lus vir kos nie.”
Annika lyk afgehaal. “Ek het gedink ons kan ’n pizza bestel. Ek het ’n lang dag gehad en ek’s vreeslik honger.”
Jaz sug sonder dat Annika haar kan hoor. Dis nou soos met die simpel skoene: sy wil nie op die eerste dag al met haar huismaats vassit nie.
“Pizza klink lekker, maar ’n vegetariese een vir my, asseblief.”
Annika lyk asof sy nog nooit van so iets gehoor het nie. “Wat? Is jy ’n vegetariër?”
Jaz knik. Annika lyk asof sy dit oorweeg om weg te hardloop en die hele Potch te laat weet dat daar ’n freak saam met haar ingetrek het.
Ek het nuus vir jou, pop, dink Jaz, jy het nog niks gesien nie.
Dis asof Jaz die pastorievrou se stem in Annika se kop kan hoor – “Moenie oordeel nie, my kind” – want die jonger meisie se frons verander in ’n plastiekglimlag. “Ek bestel gou vir ons.”
Jaz kyk hoe sy in die gang afloop. Haar boude lyk soos twee bakleiende katte in ’n swart sak in daardie laventelkleurige langbroek. Jaz het gedink dis net tannies op dorpe soos Pofadder wat nog baadjie-en-langbroekpakkies dra. Waar Annika haar klere vandaan kry, weet nugter alleen, maar die girl het dringend hulp nodig.
Annika het op Facebook genoem dat sy ’n kinderoppasser is, en Jaz is bly dat sy nie die arme kinders is wat heeldag in daardie bonsende boude moet vaskyk nie. Wat moet die mense van Suid-Afrikaners dink? Ga! Sy wat Jaz is, sal vir die hele Engeland wys hoe stylvol en glamorous die jongmense van Jozi is. Want genade weet, sy kan dit nie aan mense soos Annika oorlaat nie.
As Jess nou hier was, sou hulle lekker oor Annika se pakkie gelag en geskinder het. Dêmmit, sy verlang na haar vriendin.
“Jy sal vinnig nuwe vriende maak en seker dadelik ’n sexy Britse boyfriend kry,” het Jess een aand gesê. Sy het op Jaz se bed gelê, haar lang, bruingebrande bene voor haar uitgestrek. Haar mond, blink van die lip gloss, was getuit van jaloesie.
“Dis nie hoekom ek gaan nie, Jess, jy weet dit. Jy’s in elk geval my beste vriendin, vir ewig. Niemand sal jou ooit kan vervang nie.”
Sy het haar langs Jess uitgestrek, hulle brons bene langs mekaar bewonder. “Jy praat asof jy nou al wil groet. Moenie vergeet van ons vakansie in Plett en die twee-weke-paartie daarna in Londen voor jy terugkom huis toe nie. Wie weet, dalk is jý die een wat ’n sexy ou ontmoet en nie terugkom nie.”
Jess het geglimlag, Jaz se hand gevat, ernstig vir haar vriendin gekyk. “Belowe my, Jaz: selfs al ontmoet jy iemand soos Freddie van Skins of Edward van Twilight, belowe jy sal terugkom?”
“Belowe.”
Jaz kom gou agter dat Annika hou van gesels. Oor haarself. Terwyl sy aan ’n hoender-en-soetrissie-pizza smul, vertel sy vir Jaz van haar familie, haar groot vriendekring in Suid-Afrika en haar sorgvrye hoërskooldae – wat eintlik pas geëindig het.
“Ek weet reeds wat ek volgende jaar wil gaan swot, maar min jongmense kry die geleentheid om ná skool in ’n ander land te gaan werk. My broer, wat nou op Potch swot en rugby speel, het dit ook gedoen. My ouers wou my eers nie laat gaan nie, natuurlik omdat dit gevaarlik kan wees om meisie-alleen na ’n vreemde land te reis, maar my broer het hulle omgepraat.”
Jaz knik, trek ’n olyf tussen die gesmelte kaas van haar pizza uit, kou stadig daaraan.
Annika vat ’n groot sluk water. “Ek het ’n paar weke gelede by ’n oulike gesin in Guildford as au pair begin werk.”
Kinderoppasser! Dis amper net so erg soos kelnerin. Jaz probeer hard om nie haar neus te hoog op te trek nie.
“Dit betaal nie te sleg nie. Maar ek wil eintlik by ’n prokureursfirma werk, omdat ek LLB by Tukkies wil gaan swot. Dit sal mos sin maak om bietjie ondervinding in so ’n kantoor op te doen, of hoe? Ek sal enigiets doen: liasseerwerk, oproepe neem, koffie aandra, net om in daardie omgewing te kan wees.”
Jaz leer ook gou dat Annika nie noodwendig vrae vra omdat sy antwoorde verwag nie.
“Ek het my CV na verskeie firmas gestuur, maar dis nou in die hande van die Here. Hy sal voorsien.” Annika vee haar mond mooi netjies met ’n servet af, asof dit dien as pouse voordat sy voortgaan. “Gaan jy kerk toe, Jaz?”
Jaz verstik amper aan haar tweede olyf. Sy het meer daarvan gehou toe Annika nie antwoorde verwag het nie.
“Nee, nie eintlik nie. Hoekom vra jy?” gooi sy die bal terug.
“Ek stel maar net belang in jou lewe,” antwoord Annika styf.
O, regtig? Jaz wil in haar gesig vir haar lag. “My lewe is oukei, dankie dat jy vra,” antwoord sy stywer.
“Jy is welkom om vanaand saam met my na my selgroepie te gaan,” beur Annika voort.
Die enigste tipe groepie waarin Jaz belangstel, is een waar daar bottels wyn betrokke is. “Nee, dankie. Ek is flou en wil eerder net gaan slaap.”
Sy vou die pizzaboks toe, staan op. “Geniet jou aand, Annika.”
“Jy’t dan niks van jou pizza geëet nie, is jy oukei?”
Jaz druk die boks in Annika se hande. “Vat dit vir jou selgroepie.”
Annika trek haar asem vinnig in. Wat is dit tog nou weer? Mag selgroepiemense nie oorskietkos eet nie?
Annika wys na Jaz se regterhand. “Wat het met jou hand gebeur?”
Jaz ruk haar hand vinnig weg. Shit, shit, shit. Hoe kon sy vir ’n oomblik vergeet het om haar hand uit sig te hou? Sy’s nie lus om vir hierdie naïewe pastoriedogter te verduidelik wat gebeur het nie. “Uhm …”
Aan Annika se koeëlronde oë lyk dit nie asof Jaz daarmee gaan wegkom om die onderwerp te probeer verander nie. Sy sal maar die backup-verskoning moet gebruik, die leuen wat sy vir nuuskieriges en irriterende uitvissers voer sonder om te blik of te bloos.
“Ek
