style="font-size:15px;"> Sy skuif die stortgordyn rondom die bad weg. Dis ’n stort-en-bad-in-een. Haarprodukte, skeermesse en bottels jel versier die rand. Ugh, hoe gaan sy ooit hierdie chaos oorleef?
Sy kry Frank in die kombuis, aan die sing voor sy potte.
“Hi, Frank, waar rook julle?”
Hy lig ’n wenkbrou. “O jinne, ’n roker. Annika gaan niks daarvan hou nie.”
Jaz lig haar skouers. Whatever. Hierdie Annika kan gaan doppies blaas, sy is nie haar ma nie.
“Ek kom saam.” Hy wys na die agterdeur. “Ek kry gou vir ons baadjies op die haak.”
Buite is ’n 1-sentimeter-by-1-sentimeter-tuintjie – as jy dit ’n tuintjie kan noem. Een armsalige boompie staan in die hoek van die sementplaveisel, en ’n klein braaier aan die oorkant. Die enigste ander teken van lewe is ’n plastiekhouer met allerhande blare daarin teen die muur en ’n stuk gras wat lei van die plaveisel na die agterhek.
“Hierdie is my nuwe projek.” Frank wys na die plastiekhouer. “Ek kweek nou my eie organiese groente, soos rocket en spinasie. Cool, nè?”
Sy steek ’n sigaret op, bied vir hom die pakkie aan.
“Ek moenie, maar hoekom nie? Dis nie aldag dat ’n nuwe huismaat by jou voordeur opdaag nie, veral nie so ’n mooi een soos jy nie.”
Sy ignoreer sy kompliment. “Is jy ’n geleentheidsroker?”
“Jy kan so sê, ja.” Hy trek diep aan die sigaret. “Ek probeer ophou, maar jy weet hoe dit gaan … Genoeg van my! Vertel my van jóú, Jaz. Wat maak jy in hierdie nat land?”
Ja, wat maak sy in hierdie land? Sy wou ontsnap van haar ma, haar verloor in die toekoms en vergeet van haar verlede. Sy is hier omdat sy nie deel van haar pa en sy tweede vrou se white-picket-fence-lewetjie wil wees nie. Sy is uit Suid-Afrika weg omdat sy haar merk as modeontwerper wil maak in ’n land wat haar talente sal waardeer. Sy is in hierdie nat land omdat sy glo dit sal hier makliker wees om haar hart toe te maak en van Die Insident te vergeet. Die een waaraan sy haarself nie toelaat om te dink nie.
Sy spreek haar antwoord uit soos geoefende reëls uit ’n toneelstuk – die antwoord wat sy besluit het om vir almal te gee. “Ek het besluit nadat ek my graad in modeontwerp voltooi het, gaan ek ’n gap-jaar vat om te kyk wat die res van die wêreld het om my te bied.” Baie oorspronklik, Jaz.
“Dis darem lekker om so ’n jaar af te vat, nè?” Frank kyk na sy groente; dit lyk nie asof hy ’n antwoord verwag nie.
“Hoe lank bly jy al hier?” verander sy die onderwerp.
“In Engeland? Al meer as drie jaar, maar ek het eers onlangs in hierdie possie ingetrek. Ek het al in walglike plekke gebly, en hierdie huis is vir seker ’n upgrade.”
’n Upgrade? Ha! Dis die grootste downgrade van haar lewe. Sal dit vreeslik ongeskik wees om in Frank se gesig te lag?
“Drie jaar … Jy is seker al gewoond aan alles?” Soos miniatuurkamers en ’n badkamer sonder ’n regte stort.
“Nee, jis, hoe raak mens ooit gewoond aan hierdie weer?” Hy wys na die grys wolke wat laag hang. “En die mense is ook maar anders as onse mense, jy weet. Hulle laaik nie die Saffas nie.”
“Die wát?”
“Saffas, dis wat hulle Suid-Afrikaners noem. Soos Australiërs Aussies is, is ons Saffas.”
“Ek sien.” Sy het baie om te leer. “En jou werk as sjef, geniet jy dit?”
Sy gesig verhelder. “Ja, ek is ’n assistentsjef by Slug & Lettuce. Dis tien minute se stap van hier af.”
Sy knik. Onbeïndruk. Sy was nog nooit in ’n Slug & Lettuce nie, maar wat sy wel weet, is dat dit nie ’n Gordon Ramsay-tipe restaurant is nie.
“Wat is jou plan, Jazzie? Het jy al werk?”
“Nee, ek moet nog soek, maar almal sê Suid-Afrikaners … uhm … Saffas kry maklik werk.”
“Nie so maklik ná die resessie nie, hoor.” Hy wag tot sy knik voor hy voortgaan. “Waarin stel jy belang?”
“Om my eie klerereeks te ontwerp. Ek sal nie omgee om vir ’n winkel soos Topshop te ontwerp nie. Die klere in Londen is mos oor die algemeen ongelooflik. Baie cooler as in Suid-Afrika.”
Hy druk sy sigaret dood in ’n leë glashouertjie wat blykbaar vir dié doel daar staan. “En jou ander opsies, as die klere-ding nie uitwerk nie?”
Ekskuus? Eerstens is dit nie ’n “klere-díng” nie, wil sy hom aanval, dis haar lewe! En tweedens, wat bedoel hy met “ander opsies”? Dis haar eie klerereeks of niks. Take it or leave it.
“Ek verstaan nie mooi wat jy bedoel nie, Frank.”
“Skattebol,” hy sit sy hand op haar skouer, “ek berei jou maar net voor vir die harde lewe hier in Engeland. Baie jonges kom so oorie see hier aan met sterretjies in hulle oge en dink hulle gaan top-notch werke kry, maar dit gebeur nie altyd nie. Dan vat jy maar enigiets wat jou kant toe kom.”
Dit vat als in haar om nie sy hand weg te klap nie. Happy place, happy place. “Dit mag dalk so wees vir ander, maar ek het ’n fantastiese portefeulje en is oortuig daarvan dat ek die werk van my drome sal kry.”
Hy druk haar skouer vlugtig. “Vir in case dit nie uitwerk nie, sê ek maar net dat die Slug altyd kelners soek. Die goed kom en gaan soos customers by ’n hoerhuis.”
Ga! ’n Kelnerin. Die dag wat Jaz Coetsee haar ontwerpersklere vir ’n voorskoot verruil, is die dag wat die wêreld maar kan vergaan.
“Ek sal eerder niks doen voor ek ’n kelnerin word, Frank.”
Hy laat hom nie van stryk bring nie. “Jy kan nie picky wees nie, skattebol, jy sal nog sien. Moenie by my kom huil as jy oor ’n paar weke nie die huur kan betaal of saam met vriende kan uitgaan nie.”
Moenie bekommer nie, skatteból, geld is nie ’n probleem nie. Dis al waarvoor Pa Coetsee nog goed is. Plus, ek wil in elk geval nie vriende hê nie. Ek het net een vriendin en sy is ongelukkig ver, ver weg.
“Hallooo!” roep iemand buite haar kamer, oftewel haar vuurhoutjieboksie-onder-die-trappe. Sy moes tussen die inforseer van haar klere in die kas en die uitpak van haar grimering en haarprodukte aan die slaap geraak het. Haar dagboek waarin sy ’n lysie geskryf het van goed om te doen lê oop op die bed: Kry internet in kamer. Vind naaste winkel vir sigarette en wyn. Koop nuwe beddegoed.
Sy maak haar dagboek toe, skuif die duvet weg, swaai haar bene van die bed af. Sy gaap, vryf deur haar hare. Ugh, jet lag is aaklig; dit voel asof iemand met ’n hamer teen haar oogkasse slaan. Hoeveel ure het sy geslaap?
Sy trek die ligblou gordyn – dit walg haar net soveel soos die duvetoortreksel – oop. ’n Donker grysheid het op Wimbledon toegesak.
“Hallooo?” Dis ’n vrou se stem.
Jaz staan op, maak haar kamerdeur oop. Voor haar staan ’n chick wat ’n paar jaar jonger as sy moet wees. Vars uit die
