niemand haar gesien het nie. Die straat kyk koud en kil terug. Waar is die Londense vibe waarna sy so uitgesien het? Frank het dan vertel dat Wimbledon gerieflik naby aan die hartjie van Londen is, maar hierdie plek lyk vir haar heel gevrek.
Blou verf peul plek-plek van die voordeur van nommer 21A af. Sy skil die handskoen sorgvuldig van haar linkerhand af, druk die voordeurklokkie. Stilte. Terwyl sy die mussie van haar kop aftrek, grawe sy in haar handsak vir haar handspieëltjie. O genade! Sy lyk verskriklik! Hierdie aaklige klam weer doen niks vir haar hare nie. Haar gewoonlik perfek gestileerde hare – te danke aan haar geliefde ghd – staan in honderde rigtings, maar nie hoe sy daarvan hou nie. Sy druk haar hand deur haar kuif, maar dit val dadelik weer plat.
Om nie eens te praat van die kringe onder haar oë nie! Sy lek haar wysvinger nat – ugh, sy gril, maar wat kan jy doen as jy desperaat is? – en vryf onder haar oë. Die koalabeer-effek lyk net sexy as jy op pad uit is vir ’n aand van dans en kuier.
Sy druk die spieëltjie geïrriteerd terug. Haar onderarms kry warm, maar die res van haar lyf kry koud. Blerrie hel, wat is fout met hierdie land se temperature? Sy lui weer die klokkie. Waar is die mense tog? Sy kyk op haar horlosie. Dit tik-tik nog op Suid-Afrikaanse tyd. Voor sy kan uitpluis in watter tydsone sy is, gaan die deur oop.
Hal-lo! Voor haar staan ’n pragtige man in ’n stywe T-hemp en ’n nog stywer denim, met ’n bont voorskoot om sy maer middel gebind. Die kontras van karamelkleurige vel, donker hare en grysgroen oë val haar dadelik op. Om hom hang ’n walm van kombuisreuke, en van êrens in die huis kom die klank van … wat kan dit wees, operamusiek?
“Nee, dankie, ek stel nie belang in enigiets wat jy wil verkoop nie,” sê hy in Engels met ’n swaar Afrikaanse aksent. Hy druk die deur halfpad toe.
“Ek’s Jaz Coetsee, ek trek vandag in.” Sy steek haar regterhand – met handskoen en al – uit. “En jy is?”
Sy oë rek. “Jinne, sussie, hoekom sê jy nie so nie! Welkom in Engeland.”
Hy ignoreer haar hand, gooi die deur wawyd oop, en sy arms nog wyer om haar te omhels. Jaz is nie verbaas nie; mans vat graag aan haar. Sy wag. Geen elektrisiteit. Seker gay, dink sy. Geen heteroseksuele man kan haar ooit weerstaan nie.
“Ek’s Frank, jou nuwe roomie. Kom, kom, kom, dis vrek koud hier buite.”
Sy sukkel-sukkel met haar tas oor die drumpel tot in die voorportaal. ’n Deurmekaarspul van modderige stewels, sambrele, reënjasse en baadjies aan hake laat nie plek vir ’n muis nie.
Frank maak die deur agter haar toe, wys na die skoene op die grond. “Jy kan jou skoene sommer daar los, ons laaik nie modder in die huis nie.”
Sy huiwer. Verwag hy werklik dat sy haar pragtige skoentjies op hierdie hoop walglike skoene moet sit? En haar voete is reeds twee ysblokke – onnatuurlike groot ysblokke. Sonder skoene gaan sy sekerlik verkluim.
“Wat kyk jy so vir my? As jy saam met my wil bly, is dit skoene uit by die deur.”
Jaz sug innerlik. Sy kan seker nie op dag een al met haar huismaat wil staan en redeneer nie. Sy sit haar skoene neusoptrekkerig bo-op ’n paar bruin stewels.
“Wat ’n lieflike paar Nine Wests!” roep Frank uit.
Daar het sy dit nou: definitief gay. Ag nou ja, sy’s in elk geval nie in Engeland om ’n man te vang nie. Sy glimlag, skud haar jas van haar skouers af en hang dit aan die een beskikbare haak.
“Hierdie is ons sitkamer, eetkamer en televisiekamer in een.” Frank wys na twee moeë banke, ’n koffietafel oortrek met vuil koffiebekers en ’n klein televisie in die hoek. Langs die televisie staan wasgoedstaanders vol wasgoed. Duidelik ’n vrou sonder smaak s’n; dit sal die ouma-tipe onderklere verduidelik.
Jaz weet nie of sy moet lag of huil nie. Hierdie vertrekkie is die sit-, eet- én televisiekamer? Sy kyk vraend na Frank. Dit kan tog nie wees nie? Maar hy is doodernstig.
“Hoe was jou vlug, Jazzie?” vra hy en beweeg na die volgende vertrek.
“Oukei.”
“En hierdie is my pride and joy: die kombuis,” sê hy so trots asof hy ’n eiendomsagent is wat die mooiste huis in Engeland aan ’n potensiële kliënt probeer verkoop.
Die kombuis is nie te sleg nie, maar dis piepklein. Hy loop na ’n CD-speler op die kombuistoonbank en draai die volume af.
“Ek geniet my opera terwyl ek kos maak.” Hy lig die deksel van een van die potte op die stoof en asem diep in. “Hmmm …” prewel hy en maak sy oë toe.
Hallo?! Hier staan sy en al wat sy wil doen, is haar tas uitpak en ’n lekker lang bad vat, en haar huismaat verloor homself in die kerriereuk van een of ander konkoksie in ’n pot. Sy maak haar keel skoon.
Frank se oë vlieg oop. “Ag, sorry, jy is seker doodmoeg en hier staan ek en maak liefde met my kos. Jy kan nou-nou bietjie proe.”
Nee, dankie, hy maak sekerlik nie die soort kos waarvan sy hou nie. Sy onthou vaagweg dat hy op Facebook vertel het hy is ’n sjef by een of ander restaurantkroeg in Wimbledon. Kroegkos laat haar nie juis bokspring nie.
“Nou toe kom, laat ek jou wys waar jy slaap.”
Sy volg hom in ’n gangetjie af, verby ’n stel trappe wat na die boonste verdieping lei. Ag, vader, mag haar kamer asseblief bo wees, ver weg van die operamusiek.
“My en Annika se kamers en die badkamer is bo,” vermorsel hy vinnig al haar drome. “En hier is jou kamer, Jazzie.”
Onder die trappe is ’n deur wat lyk asof dit moet oopmaak na ’n besemkas, maar daaragter is ’n hokkie wat lyk soos ’n koshuiskamer in ’n Vrystaatse seunskool. Nie dat sy weet hoe ’n koshuiskamer in ’n Vrystaatse seunskool lyk nie, maar dit kan nie erger as hiérdie wees nie.
Sy sit haar tas teen die voetenent van die enkelbed. Dis ’n blerrie grap! Sy slaap haar lewe lank al op ’n koningingrootte bed, hoe gaan sy dit oorleef?
Jaz neem als stadig in, asof sy in ’n nagmerrie vasgevang is en nie daaruit kan ontsnap nie: die ou gordyne, die miniatuurbedkassie, en laastens die losstaande klerekas (sonder deure!) wat die grootte van een deeltjie van haar instapklerekas by die huis is.
Sy draai na Frank, probeer haar gapende mond beheer. “En my badkamer?”
Hy haal sy skouers op. “Daar’s net een badkamer en dis bo.” Hy wys na die plafon.
Sy moet sit. Rook. Vodka drink. Is dit te vroeg in die dag vir drank?
“Pak jy solank jou goedjies uit, ek moet terugkom by my kospotte.”
Hy’s weg voor sy iets kan sê. Ook maar goed, anders het sy hom mooi vertel wat sy van die situasie dink. Sy sak op die bed neer, vryf oor die koshuisgrys duvetoortreksel. Wat het haar besiel om stoksielalleen na Engeland te kom?
Die boonste verdieping is net so klein en beknop soos die res van die huis. Albei die kamerdeure is toe, en sy vrek van nuuskierigheid om in te loer en te kyk of haar huismaats dubbelbeddens en groot ingeboude kaste het. Aan een deurknop hang ’n Do Not Disturb-teken. Die ander deur is versier met prentjies van blomme, skoenlappers en Bybelversies. Sy kan raai wie die eienaar van watter kamer is.
Sy
