is Frank hier?” vra sy in Engels.
Mooierige meisie kyk op, hou aan vadoek teen glas vee. “Ja, hy is in die kombuis. Hoekom?”
’n Australiër, Jaz herken haar aksent. ’n Aksent wat haar grensloos irriteer.
“Kan jy hom asseblief vir my gaan roep?”
Mooierige Aussie-meisie lig ’n wenkbrou. “En wie moet ek sê is op soek na hom?”
“Sy huismaat, Jaz. Dankie.”
Aussie-meisie pak die glas weg en gooi die vadoek op die toonbank neer voor sy verdwyn.
Jaz leun met haar elmboë teen die toonbank, draai na die tafels in die restaurant. Die plek is groter as wat sy verwag het; dis eerder ’n restaurant as ’n kroeg. Sy hou van die oranje en rooi spatsels kleur en die meubels van donker hout. Dis nie soos die restaurante in Johannesburg waarheen Moeder – ugh, sy wil eerder nie aan haar dink nie – haar een keer ’n maand gevat het nie. Die atmosfeer hier is warm en vriendelik. Net twee van die tafels is beset, seker omdat dit drieuur die middag is.
“Jazzie!”
“Hi, Frank.” Hy lyk darem maar aantreklik met sy voorskootjie.
Hy soen haar op die wang. “Ek’s so bly jy’t kom kuier! Kan ek vir jou ’n cocktail aanbied?”
“Die sterkste en langste een wat jy het, asseblief.”
“Hoe het dit toe by H&M gegaan? Is hulle weggeblaas deur jou talent?”
“Moenie eens vra nie.”
Hy kyk na die Aussie-meisie. Dié staan ’n entjie weg, weer doenig met die glase en vadoek. “Een Slug Special vir my vriendin, asseblief, Alex. En moenie snoep met die gin wees nie. Dankie, darling.”
Alex trek eers haar mond effens en sê iets van die kroegman wat nóú terug gaan wees. Maar sy glimlag tog vir Frank – nie vir Jaz nie – en begin tydsaam die drankie in ’n menger aanmaak.
Hy draai terug na Jaz. “Wat’s fout, skatlam? Het jy nie jou deadline gemaak nie?”
Frank mis ook niks. Ná ’n maand saam met haar huismaats het Jaz geleer dat hy die een is wat ingestel is op emosies en Annika op goeie maniere en netheid.
Sy lig haar hand traak-my-nieagtig. “Ek wil nie eintlik daaroor praat nie. Dra jy maar net die cocktails aan.”
Of wil sy daaroor praat? Dalk met Jess, ja, maar sy vertrou niemand anders nie.
Frank se oë vernou. “Hmmm, jy’s ’n toe boek, Jaz Coetsee …”
Alex sit ’n helderkleurige konkoksie voor haar neer. Jaz teug diep daaraan.
“Laat weet as jy wil praat. Ek moet terug kombuis toe, maar ek sal nou-nou weer kom check of jy oukei is.”
“Dankie, Frank.”
Ná die tweede cocktail voel Jaz heelwat rustiger. Soveel so dat sy Frank die hele H&M-debakel in kleur en geur vertel toe hy weer ’n draai by die toonbank kom maak. Alex kyk kort-kort in hulle rigting, en Jaz kry lekker tot in haar kleintoontjies dat die Aussie uit die gesprek gesluit is omdat sy nie Afrikaans verstaan nie.
Jaz kan nie haar vinger daarop lê nie, maar iets omtrent Alex se vibe sit haar af. Het sy dalk ’n ogie op Frank? Ha! Dit sal ’n grap wees. Of dalk is sy, soos die meeste meisies wanneer hulle vir Jaz ontmoet, net vrek jaloers.
“En wat gaan jy nou maak, Jazzie?” vra Frank toe sy haar kop teatraal in haar hande laat sak.
Sy kyk op, skud haar kop stadig. “Ek weet nie. Dis ’n ramp, want al wat ek wil doen, is om klere te ontwerp.”
Frank se gesig verhelder. “Wel, jy kan altyd ’n bietjie waitress terwyl jy wag vir die perfekte job.”
Die man het ’n punt beet …
Jaz skud amper haar kop. Dit moet die drank wees wat haar brein aangetas het, want sy sit waaragtig hier op ’n koue dag in Februarie en oorweeg dit om kos aan te dra en glase uit te vee soos Alex. Sy wat Jaz Coetsee is, fashionista van Johannesburg, gaan haar sketsboek inruil vir vuil borde en ’n onvleiende voorskoot?
Ek hoef dit nie vir ewig te doen nie, verseker sy haarself, dis uit noodsaak, desperaatheid. Hoe anders gaan sy vir Pa Coetsee bewys dat sy hom nie meer nodig het nie? En die ideale pos behoort binnekort na haar kant toe te kom, want sy is Jaz Coetsee en sy doen fashion.
“Wat is die werksure vir kelners?” vra sy. Frank werk van twaalfuur soggens tot ná die restaurant elfuur of twaalfuur saans toemaak, maar sy twyfel of dit vir haar sal werk.
“Jy kan dag- of aandskof werk,” sê Frank entoesiasties. “Van elf tot vyf of vyf tot toemaaktyd.”
Nie sleg nie. Ses ure eerder as sy twaalf. Dis doenbaar.
“Het julle steeds kelners nodig?”
“Ons kan gou met Gary praat – die baas. Hy was nou-nou hier, ek weet nie waar …”
Hy kyk na Alex. “Weet jy waar Gary is?” vra hy in Engels.
“Hy’s agter besig met die boeke,” antwoord dié sonder om op te kyk.
“Wil jy hom nie asseblief gou gaan roep nie?”
Sy gooi die vadoek neer. “Natuurlik, ek is mos almal se bitch!”
Frank rol sy oë. “Moet jou nie aan Alex steur nie, Jaz, sy’s maar vol draadwerk. Jinne, ek was so taken met jou storie dat ek skoon vergeet het om julle voor te stel!” Hy slaan sy hand dramaties teen sy wang. Dan bak hy sy hand om sy mond en fluister: “Sy het ’n crush op Gary, maar hy wil niks weet nie.”
“Is hy ook van Australië?”
“Nee, hy’s ’n Saffa.”
Die man wat Gary moet wees, kom aangestap. Alex is soos een van daai orige klein brakkies kort op sy hakke.
Gary lyk geïrriteerd. En hy’s sexy, merk Jaz op. Heelwat ouer as sy, maar definitief iets vir die oog.
“Gary, dis my vriendin, Jaz,” stel Frank hulle voor.
Sy glimlag haar mooiste glimlag. Staan stadig van die stoel op sodat Gary kans het om haar hele Jaz-wees in te neem. En ook omdat die cocktails die swart stewels aan haar voete ietwat swaarder gemaak het. Sy steek haar hand uit.
Gary bekyk haar op en af, druk haar hand vinnig en ferm. Sy donker oë het daardie kyk – die een wat sy alte goed ken – wat sê: “Ek hou van wat ek sien.”
Sy giggel, stut haar met een hand teen die toonbank. “Hi, Gary. Het jy werk vir ’n kelnerin?” Sy sien hoe Alex verstyf waar sy by die glase staan.
“Het jy enige ondervinding?” Hy vou sy arms voor sy bors. ’n Stewige bors.
“Nee, maar ek leer baie vinnig.”
“Ons
