rigting.
Gary knik stadig. “Oukei, goed. Ek gee jou ’n week. Wys my wat jy kan doen, dan besluit ek of jy kan aanbly.”
Frank lig sy duim agter Gary se rug.
Jaz moet ’n glimlag onderdruk. Sy het geweet hy sal haar nie kan weerstaan nie. “Jy sal nie spyt wees nie.”
“Aaaah!” klink ’n uitroep op, gevolg deur die geluid van ’n glas wat aan skerwe spat.
Hulle draai verbaas na Alex. Dié vou vinnig ’n vadoek om haar duim en Jaz sien hoe bloed die wit doek rooi vlek.
Ek sal my ma en pa wys dat ek hulle nie meer nodig het nie, dink Jaz op pad na die Slug.
Sy het nooit geglo die dag sal aanbreek dat sy vir ander mense moet kos aandra nie. Dis absurd! En tog, hier loop sy in die grys strate van Wimbledon, haar sambreel styf in haar linkerhand vasgeklem om die onophoudelike motreën uit haar hare te hou en haar kans te gee om ’n sigaret te rook, op pad om kelnerin te gaan speel. Hoe moeilik kan dit tog wees?
Dag een by enige werk is die belangrikste, en sy het haar uitrusting sorgvuldig gekies: ’n naaswit bloes, swart romp, sexy sykouse, plathakstewels en ’n rooi jas. Net omdat sy ’n kelnerin – ugh, die woord laat haar maag saamtrek – gaan wees, beteken nie sy kan dit nie met styl doen nie. Wie weet, dalk kom eet ’n invloedryke ontwerper eendag by die restaurant en raap haar dadelik op om vir hom te werk. Sy weet dis verregaande, aangesien Wimbledon nou nie eintlik die hub van ontwerpers is nie, maar sy is Jaz Coetsee en sy is gewoond daaraan om te kry wat sy wil hê.
Sy gooi haar sigaretstompie in die asblik buite die restaurant, knik tevrede vir haar weerkaatsing in die venster voordat sy die deur oopstoot.
“Goeiemôre,” groet sy vir Alex toe sy haar in die kamertjie langs die kombuis kry waar die kelners hulle goed bêre. “Ons het nog nie amptelik ontmoet nie. Ek’s Jaz.”
“Hi. Jy kan solank die sout-en-peperpotte uitpak en servette vou.” Alex wys na die rakke waar genoemde items gebêre word. “Ek werk vandag in die voorste deel van die restaurant en jy werk agter. Moet asseblief nie in my pad kom nie.”
Sy slaan die deur van haar sluitkas toe en storm verby Jaz.
Ekskuus? Wat de hel is háár probleem? Jaz kyk die Aussie verstom agterna. Sy weet nie eens waar om ’n voorskoot te kry nie, wat nog te sê watter tafels is wie s’n.
Sy sit haar handsak neer, skud haar jas van haar skouers af. Wat is volgende? Sy lig ’n skinkbord op, begin die sout-en-peperpotte daarop pak.
“Hallo, roomie!”
Frank is reeds in sy sjefpakkie. Hy is vroegoggend al by die huis uit om een van sy nuwe resepte te toets voor die res van die sjefs opdaag. Hy glimlag vir Jaz. Ten minste lyk hý bly om haar te sien.
“Môre, Frank.”
“Jy lyk alte fraai, jy gaan lekker geld maak vandag.”
“Net jammer dat ’n simpel voorskoot my hele uitrusting gaan bederf. Nie dat ek weet waar om een te kry nie.”
“Wag, ek het ’n ekstra een.” Hy sluit ’n laai oop.
Sy sit die skinkbord neer. “En waar kan ek een van daardie kry?” Sy wys na die laai.
“Jy kan sommer jou handsak hier bêre vir eers.” Hy tel haar handsak op en sluit dit in sy laai toe. “Jy wil nie kanse vat in hierdie plek nie.”
“Dankie, Frank. Hoe gaan dit in die kombuis?”
“Stil en rustig op die oomblik. Maar middagete se tyd hardloop ons almal soos ’n klomp afkophoenders, jy sal sien.”
Haar maag maak ’n snaakse draai. Al sal sy dit nie sommer erken nie, is sy meer senuweeagtig as wat sy verwag het. Sy bekommer haar nie daaroor of die klante van haar sal hou nie – daaroor twyfel sy nie ’n oomblik nie – maar sy is heeltemal uit haar comfort zone in hierdie plek. Sy weet niks van bestellings vat en rare, medium en well-done en … en …
“Is jy oukei, Jaz? Jy lyk vir my ’n bietjie bleek.”
Sy sluk. “Ek hoop nie mense is vandag lus vir steak nie. Ek mag dalk net naar word.”
Hy steek sy hand uit, vryf haar skouer. “Toemaar, Jazzie. Ek weet jy like nie die sight van bloed nie, maar as jy rondhardloop, gaan jy nie eens dink aan die kos op die borde nie.”
Hy gee vir haar ’n voorskoot aan. “Het jy pen en papier?”
Sy knik. Dis een ding wat sy darem onthou het.
Sy bind die voorskoot om haar middel. Vlekke van kos en wie weet wat nog als oortrek haar hele bors. Dis absoluut walglik! Hoe gaan sy ooit deur ’n ontwerper raakgesien word as haar klere onder spatsels wyn en balsemasyn weggesteek word?
“Pragtig, jou kelnerin jy!” roep Frank uit asof dit haar trou-dag is.
Sy trek haar mond skeef.
Gary verskyn in die deur, knik stadig terwyl sy blik oor haar gly. “Ek sien jy het reggekom met ’n voorskoot. En Alex het jou gewys watter tafels joune is?”
Sy glimlag haar beste Jaz-glimlag. Binne skree haar fashion-hartjie hoe belaglik die voorskoot haar laat lyk. Dalk hou Gary van meisies in voorskote, skree sy terug. Nie dat sy in hom belangstel nie, solank hy net van háár hou.
“Wel, ek –”
“Jy begin eers net met vier tafels, dan kyk ons hoe dit gaan.”
“Reg so, Gary, net wat jy wil hê.”
“Vra vir Alex as jy enigiets wil weet. Sy werk al langer as die meeste van ons by die Slug.”
Fantasties. Alex Die Kelnerin Van Die Jaar is mos so behulpsaam. Alex se totale agterent (wat myle groter as Jaz s’n is). Sy wat Jaz is, het niemand nodig nie; sy kan op haar eie regkom.
Sy buk verder as wat nodig is om die skinkbord op te tel, sodat Gary kan kans kry om haar klein, stywe agterent te waardeer. As hy verby die aaklige voorskoot kan sien!
“O, en Jaz …”
“Ja?” Sy draai na hom.
“Jy kry nie soos die ander betaling per uur vir hierdie week nie. Dis net fooitjies.”
Haar hart sak tot in haar Country Road-leerstewels. Dis nie regverdig nie! wil sy veg en baklei en sommer dadelik haar voorskoot in Gary se gesig smyt nog voor sy begin het. Maar sy het nie veel van ’n keuse nie. Sy is desperaat; Pa Coetsee se laaste ponde is opgerook, uitgedrink, opgekoop. Die naarheid voel nou gevaarlik naby.
“Goed,” is al wat sy kan uitkry.
“Maar ek is oortuig daarvan dat jy baie geld gaan maak,” verander Gary se stemtoon skielik en hy knipoog vir haar.
Aha! Al dra sy ’n voorskoot, flirt mans steeds met haar.
“Ek sal my bes doen, Gary,” antwoord sy met wat sy hoop ’n selfversekerde glimlag is.
Frank
