maar drastiese skadebeheer toepas en die watte kort teen my kop afskeer?”
Vir Weiler lyk sy niks anders as gister nie. Hy het heeldag die huis opgepas en laat sy kop op sy voorpote sak.
“En dan ’n pruik koop en die rekening vir die popgesig-buurman stuur?”
Weiler sug in simpatie.
“Nou het ek ’n hele oop aand, wat ek nie weet wat om mee te maak nie,” kla Erin. “Ek’s nie lus vir lees of televisie kyk nie, en daar’s niemand vir wie ek kan gaan bad en my mooimaak nie. Wat doen ek nou?”
Weiler weet nie, weet net wat hý gaan doen. Hy strek sy volle vyftig kilogram behaaglik uit en slaap.
“Dis so ’n antiklimaks om op ’n Saterdagaand alleen by die huis te sit. Ek wens Lara was hier. Sy weet altyd hoe om mens op te kikker. Maar hulle het een of ander jol op kampus, sy kom eers weer volgende naweek.”
Weiler het vrede met Lara. Hy verkies hierdie ander nooi van hom, wat nie net drukkies en soentjies gee nie, maar ook ’n gereelde bak kos.
Erin gaan maak vir haar tee. Ouma Trynie het altyd geglo tee help vir als. Vir wanneer sy na haar ma verlang, deurnag vir ’n semestertoets moes swot of nie geweet het waar sy geld gaan uitkrap vir haar sus se universiteitsfooie nie. Genadiglik is die huis afbetaal, maar nadat die agterstallige skuld van haar pa se makelaarsbesigheid gedelg is, was die boedel bankrot. Hoewel hy studiepolisse vir albei sy dogters uitgeneem het, het inflasie soveel van die uitkeerbedrag weggekalwe dat Erin Lara se registrasie en koshuisgeld uit haar eie sak moes bybring.
Lara is nou maar eerstejaar. Al het sy ’n studiebeurs, wag daar nog minstens twee maer jare voordat Erin aan haarself en haar eie toekoms kan dink. Haar droom is steeds die agterste aangrensende erf wat braak lê, wat sy oor twee jaar wil koop om ’n pottebakkersateljee te bou. Sy het ’n permanente onderwyspos en sal vir ’n huissubsidie kwalifiseer. Intussen kan sy maar net al tien duime vashou en baie hard bid dat die grond oor twee jaar nog in die mark sal wees. Volgens die eiendomsagent is dit deel van ’n boedel: ouers is oorlede en die kinders het Noorweë toe geëmigreer. So hopelik sloer die kaart-en-transportaktes nog lank genoeg sodat sy vir ’n deposito kan spaar.
Erin se gedagtes loop ver paaie. Sy sit by die kombuistafel met ’n stuk anysbeskuit en ’n tweede beker tee toe Weiler blaf en voordeur toe hardloop. Terselfdertyd hoor sy ’n motordeur klap. Die hond se stert swaai, so dis ’n bekende …
Dis Jans, uitgevat in ’n donker pak en ’n nuwe vlootblou das. En ’n verbaasde uitdrukking op sy gesig toe hy haar huisdra-langbroek en T-hemp sien.
“En nou, bokkie? Hoekom is jy nog nie aangetrek nie?” wil hy weet.
“Het jy dan nie my boodskap gekry nie?”
“Watter boodskap?”
“Die een wat ek op jou selfoon gelos het.”
“Ek was by ’n kliënt, my foon was af. Het jy van die funksie vergeet?”
Sy skud haar kop, draai die tulband los en laat die wit sluier die storie vertel, saam met haar ontstoke byvoegings. Tot haar verstomming is Jans heel rustig. Hy loer bo-oor sy bril, stap om haar en beoordeel die vlaswit haredos vanuit alle rigtings. Dan knik hy goedkeurend.
“Ek hou daarvan.”
“Jy hóú daarvan?”
“Die kleur pas jou.”
“Jy kort ’n nuwe bril!”
“Nee, regtig, jy lyk goed, Errie. Heeltemal sexy, so ’n Lady Gaga-blonde …”
“Dis jý wat gaga is,” skiet sy hom onomwonde af.
“Jy gooi onnodige vloermoere. Dis jammer daar’s nou nie tyd om jou op te dollie nie, want jy kon só gegaan het en al die manne se oë laat uitpeul het.”
Erin ruk haar op.
“Dis nie my ambisie in die lewe om mans se oë te laat uitpeul nie.”
“Jy mis al die lekker. Het jy nie geweet blondines het meer pret in die lewe nie?”
“Hoe weet jy, met jou bruin hare?”
“Die gesegde lui: Donkerkoppe gaan hemel toe, blondines gaan net waar hulle wil.”
Erin weier om te lag. “Wat van my honderdjarige gesig?”
Jans soen haar op die punt van haar neus. “Jy lyk net soos gister en eergister.”
“Bedoel jy ek was toe ook vol plooie en rimpels?”
“Daar skort iets met jou oë, skattebol, niks met jou gesig nie.”
“Jy probeer my breinspoel, net omdat jy nie lus is om die buurman ’n opstopper te gaan gee nie.”
“Korrek,” erken hy. “Ek wil nie hê die bloed moet op my nuwe das spat nie.”
“ ’n Blouoog bloei nie. Hy’s ’n aaklige, voorbarige kluit wat verdien om reggesien te word.”
“Annerdag …” belowe Jans.
“Hy het my beledig en te na gekom. Jy is veronderstel om my eer te verdedig.”
“Ek sal, vuriglik, met vuiste en swaarde indien nodig. Maar jy sit verniet ’n drama queen act op. Jou hare en gesig lyk piekfyn.”
Erin vervies haar en wys ’n vinger na die deur toe.
“Jy gaan laat wees. Loop!” beveel sy. “Gaan lag vir jou hoofbestuurder se vaal grappe, sodat jy bevordering kan kry.”
“Dis nie lekker om alleen vir vaal grappe te lag nie. Miskien annekseer ek een van die beleggingskonsultante om my geselskap te hou.”
“Wie?”
“Ek sal nog besluit,” grinnik hy op pad voordeur toe.
“Watter een?” dring sy aan.
Hy knipoog en blaas vir haar ’n soentjie. “Lekker aand! Sien jou gou …”
Was hy ernstig? wonder Erin, terwyl sy Jans se motor agternakyk. Dis sommer praat, hy sal nie regtig ’n konsultant annekseer nie. Of sal hy? Sy is verbaas oor die onverwagte jaloerse steek in haar binneste. Dit was wat sy wou voorstel, maar toe Jans dit aanroer, is sy opeens besitlik. Jans is háre. Haar pel. Haar kleintydse boesemvriend. Hy noem haar bokkie en skattebol en dingetjie, allerlei troetelname. Hulle is al ’n leeftyd saam. Hy kan nie nou ’n ander meisie in haar plek stel nie.
Wat sal Jans se reaksie wees as sy skielik een aand ’n vreemde ou saamnooi fliek toe? Sal hy ongeërg sy skouers optrek en sê sy moet die aand geniet? Of sal hy ook jaloers raak en wil weet “wie?” Wie is die ou en hoe lyk hy en sal hy hom gedra en haar in een stuk huis toe bring?
Is sy dan besitlik? vra Erin haar af. Hulle het geen beloftes aan mekaar gemaak nie en Jans skuld haar niks. Net ’n mate van lojaliteit omdat hulle saam grootgeword het en hul ma’s vriende was. Verder is hy sy eie baas, om te annekseer wie hy wil en saam te lag vir vaal grappe met wie hy
