af, laat iets in haar roer wat sy nie geroer wil hê nie. Sy wens hy wil loop, voor sy weer goeters sê wat sy nie moes nie en agterna spyt is.
Sy oë gaan na haar hare. “Het jy al vrede gemaak met die kleur?”
“Nee.”
Dit lyk nie of haar bot reaksie hom afskrik nie. “Wat dink jou aanstaande van jou nuwe voorkoms?”
Wat het Jans se mening met hom te doen? Erin wil nie vir Jans met hom bespreek nie, wil nie met Francois van Schalkwyk gesels of hom in haar huis hê nie.
“Ek is besig,” sê sy kortaf. “Het jy ’n koppie suiker of meel kom leen, of wat?”
“Nee.” Sy mondhoek trek op in ’n skewe glimlag. “Ek kom niks leen nie. Ek kom in vrede … As ek geweet het in watter boks die linnegoed gepak is, het ek ’n tafeldoek uitgegrawe om as ’n wit vlag te gebruik. Dit hinder my dat ons as bure op ’n verkeerde voet weggespring het. Ek is jammer ek het jou watermeter toegedraai wat veroorsaak het dat jy die horlosie vergeet het, jou tuin verspoel het en as gevolg van my dommigheid op ’n Saterdagaand alleen tuis sit. Was jou aanstaande kwaad vir jou?”
“Nee.”
“Hoekom het hy dan gery en jou alleen gelos?”
“Sommer.”
“Was dit vir ’n belangrike afspraak saam met hom dat jy jouself wou mooimaak?”
Erin raak ongeduldig. Wat karring die man so, erger as ’n kurktrekker? Het hy niks beters om te doen nie?
“Ek neem aan julle sou gaan uiteet het – êrens deftig, met romantiese kerslig en musiek. Nou is jy dit kwyt as gevolg van my. Ek ken nog nie die omgewing nie, maar toe ek laas hier was om blyplek te soek, het ek ’n oulike restaurant in die deurloop gesien. Fernando’s. Hulle het miskien nie kreef en kaviaar nie, maar kan ek vir jou ’n steak gaan koop, en ’n lekker bottel wyn, om te vergoed?”
“Nee dankie.”
“Hoekom nie?”
Sy sê die eerste ding wat in haar kop kom. “Ek het te veel werk.”
Hy lyk verbaas. “Wérk?”
“Nasienwerk.”
Die halfmane van sy wenkbroue lig hoër. “Op ’n Saterdagaand? Wat is so dringend? Kan dit nie wag vir blou Maandag nie?”
“Ongelukkig nie.” Toe hy aanhou skepties lyk, voel Erin gedwonge om te verduidelik. “Die puntelyste moet vroeg Maandag in wees – voor skool. Dis eksamenvraestelle, stapels daarvan, wat moet nagesien word.”
Vier onwaarhede in een asem … Haar swart boekie loop seker al oor. Erin is kwaad vir haarself en vir die situasie. Maar meestal vir die knaende, dikvellige Kapenaar. Endorfiene is goedvoelgoeters wat vrygestel word as jy gelukkig is, maar Francois van Schalkwyk het die teenoorgestelde uitwerking op haar – hy krap haar en haar hormone verkeerde kant om.
Sy strek haar tot haar volle lengte uit en gebruik haar intimiderende onderwyserstem. “Meneer Van Schalkwyk, lyk my jy verkeer onder ’n wanindruk. Miskien is Bolanders meer sosiaal en gewoond om gesellig met hul bure te verkeer. Dis prysenswaardig, en ek glo so ’n situasie hou voordele in. Maar hierdie is Gauteng, meneer Van Schalkwyk. Mense hier is professionele, beroepsgedrewe burgers in die vinnige baan. Dié situasie veroorsaak ’n minimum hoeveelheid tyd om saam met vriende deur te bring, en ’n totále gebrek aan tyd om bure se drumpels deur te trap.”
Hy klap hande toe Erin klaar is.
“Bravo, juffrou Erasmus! Nogal ’n mondvol wat jy daar kwytgeraak het! Goed genoeg vir ’n spreekbeurt in die parlement.”
Erin maak haar rug nog stywer. “Verstaan ons mekaar nou, meneer Van Schalkwyk?”
“Ja, juffrou,” antwoord hy gedienstig, met ’n silwer vonkeling in sy oë. “Maar ek belowe jy hoef nie ’n enkele tree oor my drumpel te stap nie. Ek sal jou buite op die sypaadjie oplaai.”
Sy oë meet hare en dis Erin wat eerste wegkyk, skielik weer haar rigting kwyt met haar brein vol saagsels. Sy vertrou haarself nie, sy’s bang sy sê sommer ja. Vir Fernando’s, vir steak, vir wyn … vir alles.
Aanval is die beste verweer. As teenmaatreël is Erin se stem skerper as wat sy bedoel het. “Meneer Van Schalkwyk, die woordjie ‘nee’ het net drie letters. Watter een van hulle verstaan jy nie? Ek wil nie opgelaai word nie, wil nie saam met jou gaan eet nie en wil nie met jou vriende wees nie.”
“Nie eens gewone, platoniese vriende nie?” Hy is skielik ernstig, sy oë sonder terg en sy mond onverwags weerloos. “Hoekom nie, Erina? Wat het jy teen my?” vra hy sag.
Sy haal haar skouers op en kyk anderpad.
“Ek is skadeloos, jy kan my vertrou. Ek weet jy het ’n kêrel en julle staan op trou. Ek sal nie by jou aanlê nie, sal nie ’n vínger op jou lê nie – nie eens om die bloed aan jou knieë af te vee as jy oor die trap val nie.”
Teen haar sin borrel die begin van ’n lag in haar keel op. Hoe kan mens vir so ’n ou kwaad bly? Erin voel hoe haar skanse begin verkrummel, hoe sy van binne af, van haar hart af, vermurwe. Hy moenie … só na haar kyk nie, met daardie smeltende oë en hartbrekende mond. Want dan wil sy nie meer baklei nie – nie met hom nie en ook nie teen haarself nie.
Francois merk die flikkering van onsekerheid in haar groot akwamaryn oë, let die hoë wangbene op, en die sprinkeling van goudkleurige sproete oor die parmantige wipneus. ’n Sterk, interessante gesig. Meer opvallend as prikkelpopmooi. Hy wil sy hand uitsteek en met sy vinger die buitelyne van haar gevoelige mond natrek … Besef die meisiekind hoe onweerstaanbaar sy is en watter uitwerking daardie sluimerende sensualiteit op ’n man het?
Hy erken dit, vanaand is ’n bietjie gou. Al voel dit hoe lank, het hy haar maar vanmiddag die eerste keer ontmoet. Dis logies dat sy voel sy word gestoomroller.
“Vanaand is kort kennisgewing,” gee hy toe. “Jy ken my skaars. Ek kan verstaan as jy sê jy is te besig, as jy my wantrou en van my ontslae wil raak. Maar wat van volgende naweek? Volgende Saterdagaand? Dis minder halsoorkop.”
“Ek kan nie, my suster kom huis toe.”
“Lara? Bring haar saam. As sy net die helfte so oulik soos haar ousus is, sal ek graag my ander buurvrou ook wil ontmoet.”
Skadeloos? En sy kan hom vertrou? Erin weet regtig nie of sy hom glo nie. Francois van Schalkwyk is te sjarmant, te vol vleitaal en gladde komplimente. Alles té … Te gaaf, te mooi, te goed om waar te wees. Tussen die wollerige saagsels in haar brein flikker rooi ligte. Ouma Trynie het altyd gewaarsku ’n mooi man en ’n man in ’n wit broek is nie te vertrou nie …
Die vent is ’n kansvatter, besluit Erin. ’n Don Juan en ’n rokjagter. Hy wéét hy is sexy, weet vroue val soos vlieë vir sy sjarme. Sy eie vrou is heel duidelik nie hier nie, anders het hy nie sommer die tweede dag al oor die heining geloer en flikkers gegooi vir die ongetroude buurvrou nie. Die vrou het natuurlik in die Kaap agtergebly, saam met die kinders wat eers hul skoolkwartaal moet klaarmaak voordat hulle trek. Hy is alleen en ken nie meisies in die stad nie. Al wat hy soek, is afleiding, ’n ligte flirtasie om hom te amuseer totdat sy gesin arriveer.
Oom Bez het hom
