en gesofistikeerd. Die soort waarvan Jans hou, pleks van ’n drama queen in jeans en tekkies? Jans is nie so sjokoladeboks-mooi soos die Kapenaar langsaan nie, maar nogal aantreklik in eie reg. Die standvastige tipe by wie ’n meisie veilig voel. Die soort man wat goeie troumateriaal is en wat jy sal kies om eendag die pa van jou kinders te wees.
Sy is dalk nie die enigste een wat so dink en Jans se goeie hoedanighede opgelet het nie. Die konsultante, tiksters en tellers wat daagliks saam met hom werk, het dalk lankal besef dié vrygesel-rekenmeester is ’n goeie vangs! Terwyl sy houtgerus sit en slaap en hom as vanselfsprekend aanvaar, is hulle dalk lankal besig om aas uit te gooi en hom in te katrol … Terwyl sy hom gehad het, het sy Jans nie waardeer nie. Maar noudat daar skielik ’n suggestie is dat sy hom kan verloor, besef Erin vir die eerste keer dat hy eintlik ’n baie spesiale ou is wat sy vir haarself wil hou.
Hy is so goed vir haar en altyd beskikbaar as sy hom nodig het om die strykyster reg te maak of ’n buislig te vervang, maar sy skeep hom af. Miskien moet sy hom weer een aand vir ete nooi: al die kos vooraf klaar hê en tyd inruim om ’n romantiese CD te speel, ’n glasie wyn te skink en naby hom op die bank te sit … En dan? Hoe verder? Sy sal nie weet hoe om bietjie met hom te speel en te flirt nie. Lara is goed daarmee; sy sal by haar kleinsus ’n paar wenke kry. Nie te blatant nie. Subtiel. Voel-voel … Figuurlik gesproke, natuurlik. Arme Jans skrik hom oor ’n mik as sy openlik toenadering soek.
Sy gooi dalk die lorrie om as sy uit die bloute by hom aanlê. Dit kan hul vriendskap skend as hy ongemaklik raak, as hy voel sy verf hom in ’n hoek waarin hy ontuis is, of dwing hom in ’n rigting waarin hy nie wil gaan nie. Jans se vriendskap is vir haar belangrik en sy wil nie ’n risiko loop om dit te verloor nie.
Erin skakel die televisie aan, maar demp die klank. Sal hy regtig skrik? gis sy. Wie sê Jans is nie veel meer ontvanklik as wat sy dink nie? Hy speel dalk entoesiasties saam, geniet die toenadering en vat oor. Wat maak sy dan? Raak skaam en skuif weg? Of bly sit en voer dit ’n stappie verder?
Nooit …! Sy sal die ene senuwees wees en nie weet hoe om te maak nie.
“Is dit die kruipende ouderdom wat jou ounooi so desperaat maak?” vra Erin, terwyl sy vir die hond kos uithaal. “Of daardie beeld van ’n buurman wat sulke vryerige gedagtes in my wakker maak?”
Die Rottweiler se kop beweeg op en af.
“Kyk jy op en af tussen die sak kos en jou bak, of beteken dit ja?”
Sy kop swaai heen weer, tussen Erin en die voordeur.
“Nee? Reken jy ek moet Jans vergeet en liewer vir die buurman flikkers gooi? Vir hóm ’n romantiese CD speel en styf teen hom op die bank sit?”
Weiler gee ’n blaf.
“Is dit ’n ‘ja’? En wat van sy vrou en kinders?”
“Hallo …? Met wie praat jy?” roep ’n stem vanaf die voordeur.
Die sak hondekos glip uit haar hand en Erin vlieg om. Dis ’n manstem. Nie Jans s’n nie. ’n Ander een wat sy ná vanmiddag enige plek sal herken …
“Ek het die klokkie gelui. Twee keer, maar jy’t nie gehoor nie. Het jy kuiermense of het jy met my gepraat?”
Haar kop het so geraas, sy het vergeet om die deur te sluit nadat Jans gery het. Van die sinsnedes wat sy gebruik het, weerklink in Erin se ore: “… die beeld van ’n buurman wat sulke vryerige gedagtes in my wakker maak … vir hóm flikkers gooi … ’n romantiese CD speel en styf teen hom op die bank sit …”
“Erina?” roep hy weer. “Die deur staan oop. Mag ek inkom?”
Sy probeer die hondepille wat gemors het bymekaar krap, maar haar vingers is dom en tas mis. “Wiessit?” vra sy. Asof sy nie weet nie …
“Francois van Schalkwyk. Jou buurman.”
Hoe ver dra ’n stem? probeer sy uitwerk. Is net die klank hoorbaar, of die woorde self? Dalk het sy sag en mompelend gepraat. Maar Erin weet sy het nie. As jy tien jaar al klas gee vir groepe van dertig tot veertig lawaaierige kinders wat meer belangstel in hul selfone as in Rembrandt en Van Gogh, raak jy in die gewoonte om jou stem te projekteer – die woorde hard en duidelik uit te spreek. Hoekom het Weiler nie ook duidelik verstaanbaar geblaf om haar te waarsku nie? Kastig ’n waghond. Maar wat help dit as mens nie verstaan wat hy sê nie?
“Erina …?” aarsel Francois toe die stilte lank rek. “Is jy daar? Kan ek maar inkom?”
Haar oë flits na die kaste. Nie een is groot genoeg om in weg te kruip nie. Of kan sy by die agterdeur uitvlug, tot in Australië?
“As jy wil …” Haar stem klink krakerig en sy druk ’n nat vadoek teen haar warm wange.
Toe hy in die kosyn verskyn, lyk hy twee keer so groot soos vanmiddag. Twee keer so mooi.
“Naand,” groet hy vriendelik.
“Hier was pas … iemand gewees,” hakkel sy. Selfs in haar eie ore klink dit onoortuigend. Erin tel ’n hand vol hondepille van die vloer af op en gebruik dit as ’n verskoning om hom nie in die gesig te kyk nie.
“Ja, ek het die motor in jou oprit gesien.”
Dan glo hy haar, dat sy kuiermense gehad het? En blykbaar kon hy nie mooi hoor nie. Erin blaas haar asem uit, ’n dankbare sug van verligting.
“Lyk my jou deurklokkie werk nie,” merk hy gewoonweg op, asof hy oom Bez is wat hom ’n leeftyd lank oor haar huis ontferm het. “Wil jy hê ek moet daarna kyk?”
“Na die klokkie?”
“Ja. Waarskynlik net die battery wat pap is. Ek het ’n spaar een wat sal pas. Sal ek hom gaan haal en insit?”
Erin ruk haar reg. “Dis nie nodig nie, dankie. Ek het ’n boks vol batterye. My kêrel kan ’n nuwe een insit.”
“Die ou met die BMW wat netnou hier was? Is hy jou kêrel?” vra hy belangstellend.
Erin knik. Voor sy haar kan keer, voeg sy by: “My aanstaande.”
Sy kan haarself skop. Jans ís nie eens haar kêrel nie, nie regtig of amptelik nie. Wat nog te sê haar aanstaande … Wat makeer haar? Hoekom vind sy dit nodig om kort-kort vir Francois van Schalkwyk te jok? Sy is heeltyd op die agtervoet, uit selfverdediging. Daardie sug van verligting netnou was optimisties. Hy het haar nie geglo nie. Hy het Jans se motor sien ry en weet hier was nie weer daarna mense by haar nie. Hy was maar net te beleefd om te stry, om reguit te sê sy lieg.
Erin probeer red wat te redde is en kyk hom waterpas in die oë. “Ek het netnou met die hond gepraat.”
“Die Rottweiler? Hy het vroeër vanaand kom inloer om met die nuwe intrekker kennis te maak. Besonder hoë IK, kon ek agterkom. Mens kan met hom lang gesprekke voer, hy verstaan elke woord.”
Erin kyk agterdogtig op in sy gesig. Dis sonder uitdrukking, tog is daar diep agter in sy blinkgrys oë ’n vonkeling. Lag hy vir haar?
“Ek is jammer as my hond lastig was,” sê sy styf. “Hy was daaraan gewoond om by oom Bez en tannie Martie te gaan kuier en hy verstaan nie dat daar nou ander mense in hulle huis woon nie.”
Francois streel oor Weiler se breë
