die meisiekind is, en hoe maklik sy daardie blonde krulkop van haar stamp.
Woensdae bied Erin naskoolse houtsneeklasse aan. Toe sy laatmiddag, moeg en warm, by haar oprit indraai, begroet ’n verrassing haar. Alle tekens van Saterdag se verspoelings is weg. Die modderige baksteenplaveisel is skoongespuit en die agapantebeddings netjies gehark, met hier en daar selfs ’n paar plante wat vrolik blom. En op die punt van die bedding naaste aan die voordeur is ’n riet ingedruk waaraan ’n wit lap wapper. Francois van Schalkwyk se vredesvlag …
“Het hy hulp gehad of self alles opgeruim?” wil sy van Weiler weet. “Verwag hy ek moet gaan dankie sê?”
Weiler gee ’n kort blaf en punt sy neus na die plek in die heining waar die buurman Sondag oorgeklim het. Dis ’n duidelike antwoord, maar Erin skud haar kop.
“Dit was niks meer as sy plig gewees nie, ’n dankie is onnodig.”
Erin gaan die huis in, trek koeler aan en maak vir haar tee. Sy sit ’n kastrolletjie maalvleis aan die kook, met ’n ertappel en ’n hand vol ertjies, om saam met gisteraand se oorskietrys te eet. Die naweek, wanneer Lara hier is, sal sy meer moeite doen en groot kook; poeding maak en ’n sjokoladekoek bak, al kla Lara soos gewoonlik weer dat sy op ’n dieet is. Rietskraal, maar altyd ’n obsessie met kilojoules.
Erin gaan sit by haar lessenaar met ’n rooi pen en ’n stapel nasienwerk, maar haar aandag dwaal kort-kort na die huis langsaan, wat hier en daar tussen oom Bez se geelhoutbome sigbaar is. Vroeër het sy haar getroos hy is by sy kantoor, dit baat nie om te gaan klop en dankie te sê nie. Maar nou skyn daar lig in die sitkamer …
Daardie agapante wat blom, pla haar. Hulle is geiler as die ander en die blare ’n donkerder groen. En waar kom die blomme so skielik vandaan? Plek-plek selfs ’n witte tussen die bloues, iets wat nog nooit voorheen gebeur het nie. Sy sou opgelet het indien knoppe besig was om te vorm, want sy sny graag ’n bos en rangskik hulle in ’n koperpot om as stillewe te dien in haar kunsklas.
Dis nuwe agapante, daardie wittes. Nuut gekoop deur die buurman om dié wat verspoel het te vervang. Hy het natuurlik nie geweet hare is deurgaans blou nie.
Dit verander die situasie – laat haar skuldig voel en haar goeie maniere onthou. Sy behoort darem seker dankie te sê. Maar sy gaan nie aan die voordeur klop, van aangesig tot aangesig nie. Dis jammer sy het nie sy selnommer nie, dan kon sy gou gebel het, of beter nog, ’n kort SMS gestuur het.
Erin sien nog ’n paar antwoordstelle oor die lewe en werke van Leonardo da Vinci na, dan sit sy haar rooi pen neer. Sy gaan haal ’n flitslig, loop na die agapantebedding en trek die riet met die vlag uit. Dan gaan haal sy ’n krammasjien en ’n vel papier met “DANKIE” in groot letters daarop geskryf. Sy vervang die wit vlag daarmee en plant die riet anderkant die heining – so ver as wat sy kan bykom, sonder om neus eerste oor die draad te val. Die buurman sal dit wel die een of ander tyd sien, en daarmee is haar plig afgehandel, sonder persoonlike konfrontasie.
Erin het ’n ringlêer vol “Randrekker”-resepte wat sy uit tydskrifte geknip het, en Donderdag al begin sy dit deurblaai. Sy hou van kosmaak en bederf haar kleinsus graag wanneer sy naweke huis toe kom. Gevulde pannekoeke is Lara se gunsteling. Nogal ’n beslommernis, maar Erin gee nie om nie. Om tyd te spaar, kan sy nou solank die hoender kook en vanaand al die pannekoeke bak.
Toe Vrydag aankom, het Erin egter oorgenoeg tyd. Haar suster is laat. Lara se laaste klas eindig drieuur, dan is dit net tas in die bagasiebak gooi en die pad vat. Van Pretoria na Randburg is ’n uur se ry op die snelweg. Bietjie langer teen die einde van die maand, of as die verkeer besonder druk is. Maar Erin het al die witsous en fyngekerfde hoender op die pannekoeke geskep en dit opgerol, kaas bo-oor gerasper, slaai gemaak en tafel gedek sonder enige teken van haar suster.
Lara terg altyd Erin is erger as tien broeis kalkoene, maar toe dit na twee ure toe rek, bel Erin om te hoor of iets verkeerd is. Lara se selfoon lui en lui net. Dit op sigself is vreemd. Met ’n string kêrels op sleeptou wat tydig en ontydig bel, is haar selfoon soos ’n verlengstuk van haarself. Nooit afgeskakel nie en nooit verder weg as ’n vingerlengte nie, anders toon sy simptome van skeidingsangs. Ingeval Lara op daardie tydstip dalk onder in ’n laagte met swak ontvangs was, bel Erin tien minute later weer. Daar is steeds nie antwoord nie.
Die karretjie waarmee Lara ry, was saam met Jan van Riebeeck op die Drommedaris – haar ousus se geërfde ryding van destyds toe sy self ook ’n eerstejaar op universiteit was. Die passasiersdeur kan nie oop nie, die enjinkap kan nie heeltemal toe nie en die spoedmeter werk eintlik glad nie. Dalk het die remme ingegee of die stuurwiel afgebreek … Erin se ryk verbeelding sien al prentjies van die Golfie wat wiele in die lug onder in ’n sloot lê toe die Rottweiler opspring en sy ore spits. ’n Hartklop later hoor Erin die bekende, aamborstige dreuning in die oprit.
Sy storm uit en gooi haar arms in ’n smoorgreep om Lara se nek.
“Waar was jy? Ek was op die punt om al die polisie-stasies en hospitale te bel!”
“Hallo vir jou ook,” spot Lara. “Goed, dankie, en hoe gaan dit met jou?”
“Beter nou, noudat jy uiteindelik hier is.”
“Ek het my morsdood verlang!”
“Ek ook, natuurlik.” Erin gee haar ’n laaste druk voordat sy verder raas: “Hoekom antwoord jy nie jou foon nie? Ek was al amper op kalmeerpille van bekommernis.”
“Die dekselse battery is pap en ek het vergeet om my laaier in te pak.”
“Hy het nie pap geklink nie … Hy’t gelui en gelui en jy’t nie geantwoord nie.”
Lara is geamuseer. “Hoe klink ’n ‘pap’ lui? Is jy besig om ’n dom dag te hê, sussa?”
Erin lag ook, skaam-verleë. “Jy ken my … Ek verwag altyd die ergste. Hoekom is jy so laat?”
Lara vergeet van fone en laaiers, vergeet haar tas en amper haar eie naam. Haar oë skitter soos twee saffiere en sy trek haar asem diep in, blaas dit stadig uit en kondig dan met fanfare aan: “Omdat ek my trouman ontmoet het!”
“Jou wát?”
“My. Trou. Man,” herhaal Lara met nadruk. “Die mees awesome, fabulous hunk op aarde. Lewenslange bene en skouers so breed soos die Vaalrivier. Oë soos gesmelte kwik en –”
“Hokaai!” keer Erin. “Los die byvoeglike naamwoorde en praat gewone Afrikaans. Wie is hierdie superheld van jou?”
Lara haal haar tas uit, asook ’n plastieksak vol vuil wasgoed en ’n pizzaboks, wat sy aan haar suster oorhandig.
“Deel van my kelnerinloon gisteraand – ’n Maxi Four Seasons, met ekstra ham. Bêre hom in die vrieskas, dit spaar jou ’n kosmaak.” Sy loop vooruit die huis in, plons op haar bed neer en staar droomverlore na die plafon. “Ek oordryf nie, sussa. Hy is ’n lieflike ding, in die hemel gemaak! So ’n hunk laat jy nie ontsnap nie. Jy kry hom voor die preekstoel, met ’n strop om sy nek.”
“Wie is hy? Het Superman ’n naam?”
“Ek was so uitgefreak, ek het vergeet om te vra. Hy lyk of hy uit Hollywood kom … Dalk is dit Brad Pitt wat ’n fliek hier kom maak … behalwe dat hy Afrikaans praat. Wel met ’n half snaakse aksent, maar ek glo nie hy’s ’n Yank nie.”
Erin rol haar oë dakwaarts. “Is hy ’n student?”
“Nee,
